Η ΓΣΕΕ Πολύτιμος σύμμαχος της μεγαλοεργοδοσίας

Πόσο κρίσιμη για την ενίσχυση των εργατικών αγώνων είναι η πάλη για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο εργατικό κίνημα έδειξε και η βδομάδα που πέρασε. Την ώρα που η εργατική τάξη μένει όχι απλά χωρίς δικαιώματα, αλλά και χωρίς ίχνος προστασίας, οι δυνάμεις στην ηγεσία της ΓΣΕΕ στρατεύονται στο πλευρό της πλουτοκρατίας, προκειμένου να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις που θα επιταχύνουν την ανάκαμψη της επιχειρηματικής κερδοφορίας.

Από τη μία μεριά, οι ίδιες οι προτάσεις για έξοδο από την κρίση που καταθέτουν είναι «κομμένες και ραμμένες» στα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας. Σε συνέντευξη Τύπου, την περασμένη Πέμπτη, ο Γ. Παναγόπουλος προλόγισε ως πρόεδρος της Συνομοσπονδίας την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ και αναφερόμενος στην «εναλλακτική πρόταση» ανάπτυξης της ΓΣΕΕ ζήτησε: «Αναπτυξιακή αναβάθμιση της ΕΚΤ και απόκτηση του ρόλου δανειστή ύστατης ανάγκης και εγγυητή των καταθέσεων», «ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών» κ.τ.λ.

Δηλαδή, η ΓΣΕΕ αναζητά ευνοϊκές συνθήκες δανειοδότησης για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο και να εξασφαλιστεί η «ρευστότητα» που θα του επιτρέψει να κάνει τις επενδύσεις που θα ενισχύσουν τη θέση του έναντι των ανταγωνιστών του στην παγκόσμια αγορά, συνεχίζοντας να ξεζουμίζει τους εργάτες και να ληστεύει ακόμα μεγαλύτερο μέρος απ' τον πλούτο που παράγουν και μεγεθύνουν, χωρίς όμως ποτέ να γεύονται. Δεν είναι τυχαίο ότι τις ίδιες ακριβώς προτάσεις έχει και η κυβέρνηση και άλλες δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου» (ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) Αλλωστε, η ΓΣΕΕ με αφοσίωση συνεχίζει να χαρακτηρίζει «αναποτελεσματική» τη «στρατηγική της ευελφάλειας» (ενώ αποδεικνύεται και αποτελεσματική και χρυσοφόρα για τη μεγαλοεργοδοσία), παραπλανώντας επίμονα τους εργάτες και κρύβοντας ότι τα βάσανά τους δεν είναι θέμα λάθος χειρισμού, αλλά καρπός μιας ταξικής πολιτικής.

Από την άλλη μεριά, οι ίδιες δυνάμεις κάνουν ό,τι μπορούν για να κυριαρχήσει κλίμα αναμονής και επανάπαυσης στους χώρους δουλειάς, επενδύοντας ταυτόχρονα στην ηττοπάθεια που με τη δράση τους τόσα χρόνια έχουν καλλιεργήσει. Την περασμένη βδομάδα, στο Σύλλογο Εργαζομένων της Εθνικής Τράπεζας, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ (αλλά και παρατάξεις που δήθεν διαφοροποιούνται από αυτές, όπως η «Διαφάνεια» του Γ. Παναγόπουλου) αποφάσισαν ότι δε χρειάζεται να γίνει η Γενική Συνέλευση που οι εργαζόμενοι είχαν ζητήσει με συγκέντρωση υπογραφών και αφορούσε στην υπογραφή της ΣΣΕ. Μάλιστα, είχαν ήδη περιφρονήσει τη θέληση των εργαζομένων να γίνει η ΓΣ και μετά να υπογραφεί ΣΣΕ. Πρώτα είπαν ότι θα προηγηθεί η υπογραφή και μετά η ΓΣ, μετά είπαν ότι δεν υπάρχει λόγος για να γίνει η ΓΣ αφού είχε γίνει συμφωνία για τη ΣΣΕ (με μείωση μισθών)... Τι έκανε η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ; Συμφώνησε να γίνει ΓΣ αλλά να μην καταγγελθεί η ΣΣΕ, γιατί μπορεί αυτό να οδηγούσε σε ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις μισθών! Αξιομνημόνευτη είναι όμως η στάση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και στην «Εθνική Ασφαλιστική»: Παραιτήθηκαν από τις θέσεις του προεδρείου για «να διευκολύνουμε τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ (...) για να υπογραφεί άμεσα η Συλλογική Σύμβαση» (σ.σ. για μειώσεις μισθών), όπως σημείωναν σε ανακοίνωσή τους. Το προηγούμενο διάστημα είχαν με μαεστρία συμβάλει στην αναπαραγωγή των εργοδοτικών εκβιασμών (ή ατομικές συμβάσεις ή μειώσεις μισθών), ενώ σε ανακοινώσεις τους διαβεβαίωναν ότι «θα μπορούσαμε να κάνουμε τη θυσία. Να προσπαθήσουμε να ζήσουμε με τα ελάχιστα δυνατά, αν ένας πραγματικός ηγέτης μάς το ζητούσε και μας έπειθε...».

Την ίδια στιγμή, σε μια σειρά οργανώσεις, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αρνήθηκαν να στηρίξουν την πρόταση των ταξικών δυνάμεων για γενική απεργία, παραπέμποντας στο μέλλον και δηλώνοντας ότι περιμένουν τι θα κάνει η ΓΣΕΕ. Αλλωστε, πολλές φορές στο παρελθόν έχουν ανακοινώσει κινητοποιήσεις την τελευταία στιγμή, υπονομεύοντας και έτσι την επιτυχία τους. Σε άλλες οργανώσεις πάλι (όπως την ΠΟΕΔΗΝ), καταφεύγουν σε αόριστα προσκλητήρια για «ανατροπή της κυβέρνησης» και «ανατροπή της πολιτικής», προκειμένου να κρύψουν τη συμφωνία τους με τον πυρήνα αυτού που δήθεν καταγγέλλουν. Ομως, η πείρα των εργατών δείχνει ότι για να ανατραπεί η αντεργατική πολιτική δεν αρκεί μια εναλλαγή στην κυβερνητική καρέκλα. Χρειάζεται σύγκρουση με όσους υπηρετούν τα μονοπώλια και ανατροπή της εξουσίας τους...

Α.