Το αισχρό παιχνίδι του «χρέους» συνεχίζεται. Στο όνομά του μπορεί να επιβάλλονται τα πλέον επονείδιστα μέτρα εις βάρος του εργαζόμενου λαού με κύρια αιχμή την εργατική τάξη. Χωρίς ντροπή. Ετσι απλά στο όνομα της σωτηρίας της «ελληνικής» οικονομίας που ονομάζουν την καπιταλιστική οικονομία. Μιας οικονομίας που οι ίδιοι οι καπιταλιστές εμπορεύονται πότε στην κορυφή και πότε στην άβυσσο. Κύριο και μοναδικό τους επίτευγμα το κέρδος. Ο κερδώος Ερμής φορά μονίμως τα καλά του ρούχα. Οι συνθήκες το επιτρέπουν. Η κερδώα μεγαλοαστική λέπρα απλώνεται μέχρι τον τελευταίο μικροαστό κατά φαντασία καπιταλιστή. Ο μεγαλοαστικός βούρκος συναντιέται με την μικροαστική αηδία. Σ' αυτές τις συνθήκες η κραυγή αγωνίας της εργατικής τάξης και των παιδιών της σκεπάζεται από την αγοραία φωνή του ντελάλη της αστικής εξουσίας. Η εργασία και το οχτάωρο κατάντησαν είδος πολυτελείας.
Η αστική τάξη, αυτή η κοινωνική τάξη που κάποτε πήρε τα χαλινάρια της εξουσίας στο όνομα της υπεράσπισης του εθνικού κράτους τώρα γίνεται ο νεκροθάφτης του. Οι καπιταλιστικές πολιτικές, οικονομικές και μιλιταριστικές ενώσεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) το αποδεικνύουν. Το εθνικό κράτος παραμένει ως ένα κατ' όνομα σύμβολο αποπροσανατολισμού και καταπίεσης των λαών. Οσο το διεθνές προλεταριάτο αδυνατεί να δώσει και να επιβάλει το δικό του διεθνικό προσανατολισμό η διεθνής αστική κεφαλαιοκρατία θα επιβάλλει το δικό της. Ο διεθνής καπιταλιστικός περίγυρος από τα πλέον φτωχά κράτη και λαούς αγωνιά στην αναζήτηση της πλέον στοιχειώδους ζωής.
Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι στις καπιταλιστικές μητροπόλεις αγωνιούν για την αυξανόμενη ανεργία. Οι πάντες σκέπτονται και φοβούνται το επόμενο βήμα της απόλυτης εξαθλίωσης. Εδώ ακριβώς χρειάζεται ιδιαίτερη κατανόηση. Η απειλή της απόλυτης φτώχειας ακόμη και για τους λαούς των καπιταλιστικών μητροπόλεων δεν είναι παράγωγο μιας εκδίκησης μεγαλοαστών. Ούτε διαστροφή κάποιων ανώμαλων της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας. Είναι κυρίως παράγωγο της εσωτερικής λειτουργίας του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Είναι το κύριο στοιχείο των αντιφάσεών του. Χωρίς αυτή την κύρια αντίφαση αδυνατεί να υπάρχει ως κοινωνικός τρόπος οργάνωσης. Αυτό σημαίνει ότι η κατάργηση ενός κεφαλαιοκράτη έχει αξία εάν συνοδεύεται με την κατάργηση των όρων εργασίας και ζωής του συστήματός του. Δηλαδή την κατάργηση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος που στηρίζει. Αυτός είναι ο μεγάλος προγραμματικός προσανατολισμός που βρίσκεται στο επίκεντρο του εργατολαϊκού κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου