Το κίνημα δεν πρέπει να ευθυγραμμιστεί με διάφορες συνταγές διαχείρισης

Αποσπάσματα από την παρέμβαση της Αλέκας Παπαρήγα μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης

Μιλώντας στο τέλος της εκδήλωσης, η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε σε πλευρές της συζήτησης που προηγήθηκε. Μεταξύ άλλων, σημείωσε:

«Η οξύτητα των προβλημάτων επιβεβαιώνεται, ωστόσο θα χρειαστεί να βασανιστούμε όλοι, ο καθένας κι απ' την ιδιαίτερη σκοπιά που βλέπει το ζήτημα, για να ξεκαθαρίσουμε το εξής πράγμα: Πώς θα ανακόψουμε τον κατήφορο. Πώς θα διαμορφωθεί ένα κίνημα τέτοιο για την Υγεία και στο χώρο της Υγείας - και γενικότερα βεβαίως, γιατί όλα αυτά συνδέονται με την ανεργία, την Παιδεία κ.λπ. Πώς θα δημιουργηθεί ένα κίνημα το οποίο θα αντιστρέψει τη σημερινή κατάσταση και θα ανοίξει ένα δρόμο προς τα εμπρός, και επομένως, η συμμαχία, γιατί με όρους συμμαχίας πρέπει να δημιουργηθεί το κίνημα, και με όρους συμμαχίας πρέπει να φτάσει σε εκείνο το επίπεδο που να αντιστοιχίσει στην επίθεση που δέχεται.

Ας πούμε οι προσλήψεις. Εδώ σου λέει μία πρόσληψη για δέκα συνταξιοδοτήσεις. `Η θα απολύσεις 150.000 υπαλλήλους.

Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να παλεύουμε για τα κενά στα νοσοκομεία; Αυτό παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο.

Εδώ υπάρχουν κρίκοι, αλλά αν αποσπάσεις τους κρίκους απ' όλη την αλυσίδα, θα βρεθείς χαμένος. Γιατί σου λένε δε θα εκταμιευθεί η δόση τον Οκτώβρη αν δεν παρθούν αυτά τα μέτρα. Ξέρετε πως αυτό και μόνο εάν περάσει μέσα στο λαό θα φέρει τούμπα τις διεκδικήσεις;

Κοινή δράση με κοινωνικά κριτήρια

Εμείς μ' αυτήν την έννοια λέμε βεβαίως ότι πρέπει να υπάρχουν μέτωπα πάλης και διεκδικήσεις που μπορούν να συνενώνουν δυνάμεις και με διαφορές συμφερόντων - γιατί δεν είναι ενιαία τα συμφέροντα του λαού. Και διαφορές αντιλήψεων υπάρχουν, γιατί και οι αντιλήψεις παίζουν ρόλο στη δράση. Επομένως, πρέπει να υπάρχει ένα μέτωπο πάλης το οποίο να εξασφαλίζει κοινή δράση. Και εμείς επιμένουμε: Αν ξεκινήσουμε κοινή δράση στη βάση των αντιλήψεων, αυτό δεν είναι σωστό. Κοινή δράση στη βάση, τι συμφέρει τους εργατοϋπάλληλους, τι συμφέρει τους μικρούς επιχειρηματίες. Με αυτά τα κοινωνικά κριτήρια.

Εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρχουν ορισμένες θέσεις, το δημόσια δωρεάν ισότιμη, σε αντίθεση είτε με την ιδιωτική δραστηριότητα, όπως υπάρχει μέσα στα νοσοκομεία, είτε με τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Πρέπει να δημιουργήσεις κοινωνικοποιημένο τομέα. Κοινωνικοποίηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που υπάρχουν, ή να δημιουργήσεις απ' την αρχή έναν κοινωνικό τομέα.

Στο φάρμακο ας πούμε. Οντως στο φάρμακο υπάρχουν πέντε βιομηχανίες που παράγουν ένα μικρό μέρος φαρμάκων και κυρίως για εξαγωγή, σε συνεργασία με Αμερικανούς κ.λπ. Βεβαίως και στις συνθήκες της λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού, δεν μπορείς να δημιουργήσεις τον κοινωνικοποιημένο τομέα στο φάρμακο μέσα σε μια μέρα και να παράγεις και μηχανήματα, μαγνητικούς τομογράφους κ.λπ. Θα τους πάρεις απέξω, απ' τους καπιταλιστές. Αλλά τουλάχιστον θα λειτουργήσει το κέρδος μέχρι τα σύνορα της Ελλάδας, θα κερδίσει ο καπιταλιστής έξω, μέσα δεν πρέπει να κερδίσει. Κάποιο διάστημα που δεν θα έχεις τις προϋποθέσεις να φτιάξεις τη δική σου αντίστοιχη παραγωγική βάση, βεβαίως δε θα αφήσεις τον κόσμο χωρίς φάρμακα, χωρίς διάγνωση.

'Η μπορεί να περάσουν και κάποια χρόνια, δε γίνονται αυτά σε ένα βράδυ. Αλλά κοιτάξτε να δείτε, στην Ελλάδα δεν μπορούσαμε να είχαμε κρατική φαρμακοβιομηχανία; Καπιταλιστική θα ήταν βεβαίως.

Κίνημα με ριζοσπαστικά αιτήματα

Επομένως, εμείς θεωρούμε ότι το κίνημα σήμερα πρέπει να βάλει αυτό το ζήτημα. Τα διαγνωστικά κέντρα δεν μπορεί να είναι πελάτες των νοσοκομείων. Και όλοι αυτοί οι γιατροί που δουλεύουν σ' αυτά, να ενταχθούν στο δημόσιο σύστημα.

Ξεκίνησαν τα μικρά διαγνωστικά κέντρα στις γειτονιές που ήταν οι γιατροί μεταξύ τους και τώρα είναι 3-4 μεγάλα. Οταν ξεκίνησαν, εμείς τους είχαμε προειδοποιήσει, θυμάμαι ξεκίνησαν σε λαϊκές περιοχές, κάποιοι αυτοαπασχολούμενοι γιατροί. Εμείς δεν είπαμε τότε διαλύστε τους, αλλά τους είπαμε εσείς καλλιεργείτε την αγορά και στη συνέχεια δε θα επιβιώσετε. Σήμερα μπαίνει το μονοπώλιο και υπάρχουν και διαγνωστικά κέντρα που κλείνουν.

Αρα σήμερα έχουμε δει τις τάσεις, γίνεται συγκέντρωση και μεσαίες επιχειρήσεις δεν πρόκειται να επιβιώσουν και μάλιστα στον τομέα της Υγείας. Σε κάποιους τομείς μπορεί, αλλά εδώ δεν μπορεί να επιβιώσουν. Αρα λοιπόν πρέπει να έχεις στόχο, να είναι καθαρό αυτό το "δημόσια δωρεάν Υγεία", ισότιμες υπηρεσίες. Ναι, είναι μέσα στον καπιταλισμό αυτό το αίτημα. Δεν πρόκειται να είναι γνήσιο ποτέ και να εφαρμοστεί, αλλά μπαίνει σαν αίτημα, σαν στόχος, σε συνδυασμό με την πάλη για ριζική αλλαγή, για εργατική λαϊκή εξουσία, γενική κοινωνικοποίηση.

Το ΚΚΕ έχει μεγάλη πείρα αγώνων γύρω από άμεσους στόχους πάλης, απόσπαση κατακτήσεων. Δεν είμαστε το κόμμα εκείνο το οποίο μετέθετε τα ζητήματα στην αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Στη δεκαετία του '20 και του '30 υπήρχαν δολοφονημένοι μεταλλεργάτες που πάλευαν για το ΙΚΑ. Δεν το έκανε ο Μεταξάς. Είχαν προηγηθεί αγώνες και έχουμε πείρα ότι ποτέ οι κατακτήσεις δεν ήταν αυτόματες, τελείωνε ένας αγώνας και είχε κατάκτηση. Πολλές απ' τις κατακτήσεις ήρθαν ύστερα από μια πορεία αγώνων.

Απ' αυτήν την άποψη, έχουμε και μέτωπα πάλης που σήμερα προβάλλουμε, και για τα Κέντρα Υγείας και για τα νοσοκομεία και για τα ΑΜΕΑ και για τους χρόνια πάσχοντες, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να μη βάλει σήμερα το κίνημα πιο ριζικούς στόχους πάλης. Γιατί απ' τα ίδια τα πράγματα θα απολύσει. Γιατί όταν θα πας να ζητάς δωρεάν φάρμακα για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού ή για όλους, θα σου πουν δεν έχουμε λεφτά, δε θα εκταμιευθεί η δόση. Αρα πρέπει να αποδείξεις ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης. Αντικειμενικά πρέπει να συγκρουστείς με το δρόμο ανάπτυξης. Και να το πούμε καθαρά, ή καπιταλιστικός ή σε ρήξη με τα μονοπώλια.

Το κίνημα όπως είναι σήμερα δεν μπορεί να υιοθετήσει στο σύνολό του τους δικούς μας στόχους. Αύριο μπορεί, σήμερα όχι. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να πιστεύουμε ότι μπορεί με ορισμένα άμεσα αιτήματα να λύσουμε τα προβλήματα, επειδή είναι πιεστικά. Τα ξέρει η κυβέρνηση. Στρατηγική είναι η επίθεση, άρα πρέπει να έχει στρατηγική το κίνημα. Εδώ πρέπει να το παλέψουμε. Σε κάθε χώρο δουλειάς. Και κοιτάξτε να δείτε, κίνημα δεν σημαίνει συμφωνούμε όλοι με όλα. Γίνεται και διαπάλη μέσα στο κίνημα. Και πρέπει να παρέμβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αν πάμε να τα λύσουν οι ηγεσίες, δε θα βγει τίποτα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τη συμμετοχή τους πρέπει να αποφασίζουν κατά πλειοψηφία.

Για το ζήτημα της αξιολόγησης

Ηθελα να σταθώ στο θέμα της αξιολόγησης που τέθηκε. Να σας πω κάτι; Δεν μπορεί να υπάρξει αξιολόγηση μέσα στις σημερινές συνθήκες. Και να σας πω γιατί. Πώς θα αξιολογήσεις τις παροχές υπηρεσιών Υγείας; Απ' την υγεία του πληθυσμού; Απ' τα όρια θνησιμότητας, την ποιότητα της υγείας, βρεφική θνησιμότητα, πώς θα το αξιολογήσεις; Οπως στην Παιδεία, απ' το μορφωτικό επίπεδο, την καλλιέργεια, την κουλτούρα... Υπάρχουν τρόποι με άλλα κριτήρια αξιολόγησης. Εδώ στον "Ευαγγελισμό" οι εργαζόμενοι έχουν λόγο για τίποτα; Οχι.

Εχουμε βγάλει συμπεράσματα για το σοσιαλισμό. Ο εργατικός έλεγχος αδυνάτισε. Γιατί μπορεί ο εργάτης να είχε την εξουσία, αλλά χρειάζονται πολλές παράμετροι και πολλοί παράγοντες για να μπορείς να ελέγξεις αυτήν την εξουσία. Εμείς προβάλλουμε αυτό που λέμε εργατικός έλεγχος, έλεγχος των εργαζομένων. Αλλά για να έχει έλεγχο πρέπει να έχει και την εξουσία. Αμα δεν έχεις την εξουσία; Να ελέγξεις την εξουσία που έχει ο άλλος, πώς;

Αλλά αξιολόγηση όπως τη θέλει το σύστημα, ποιος είναι καλός γιατρός και ποια είναι καλή νοσοκόμα; Θα αξιολογήσεις την απόδοση μόνο μέσα στη δουλειά ή και τη συνολική του ζωή, τις σπουδές που πήρε;

Οταν ο άλλος στην οικογένεια έχει χίλια προβλήματα, δεν έχει λεφτά, δεν του φτάνει το φαΐ, όταν το παιδί του είναι άνεργο, μόνο που θα μπεις στη δουλειά, όσο φιλότιμος και να είσαι, δεν ξέρω αν μπορείς να ξεχάσεις το πρόβλημα που έχεις. Είναι, δηλαδή, πολλοί παράγοντες. Αυτό δεν σημαίνει να συμβιβαζόμαστε με μια σειρά φαινόμενα διαφθοράς που υπάρχουν. Αλλά δε λύνονται με το σύστημα αξιολόγησης.

Οσο πιο χειραφετημένο είναι το κίνημα από τις λογικές και τις πρακτικές της εξουσίας, τότε μπορεί να κρίνει και να αξιολογεί.

Γραμμή πάλης που να φέρνει το κίνημα μπροστά

Θεωρούμε ότι κάθε χώρος της Υγείας πρέπει να γίνει κάστρο πάλης. Καθαρά πράγματα. Ταυτόχρονα, χρειάζεται συντονισμός κ.λπ. Δεν είναι εύκολο το ενιαίο κίνημα. Σε επίπεδο κομμάτων έχουμε ουσιαστικές διαφορές. Αυτό τι σημαίνει ότι δεν μπορεί το κίνημα να αναπτυχθεί επειδή σαν κόμματα έχουμε διαφορές; Αυτά θα τα λύσουμε με την πολιτική διαπάλη.

Αλλά και μέσα στο κίνημα θα διαμορφώνεται γραμμή συσπείρωσης και πάλης, εφόσον ξεκαθαρίζονται μια σειρά ζητήματα. Η στάση απέναντι στην ΕΕ, η στάση απέναντι στα μονοπώλια που λέμε εμείς, η αιτία της κρίσης. Δεν είναι θεωρητικά ζητήματα, αφηρημένα. Αν δεν ξεκαθαρίσεις γιατί γίνεται αυτή η επίθεση σήμερα και πεις είναι λάθος συνταγή, ανίκανοι πολιτικοί και διεφθαρμένοι πολιτικοί, τότε θα υπάρχει αντίσταση χωρίς αποτελέσματα.

Από αυτήν την άποψη και διαπάλη θα κάνουμε και θα είμαστε αντίπαλοι με άλλες απόψεις και ταυτόχρονα θα προσπαθούμε μέσα από τις μαζικές διαδικασίες των εργαζομένων να διαμορφώνεται όσο γίνεται μια συγκεκριμένη γραμμή πάλης, που τουλάχιστον να φέρνει το κίνημα μπροστά. Γιατί αν το κίνημα δε βρεθεί σε θέση επίθεσης, έρχεται η υποχώρηση και η ήττα. Προσωρινή, αλλά ήττα. Δεν έχει κριθεί αν το κίνημα θα πάει μπροστά στην Ελλάδα ή θα ηττηθεί. Κι εδώ το κίνημα δεν πρέπει να ευθυγραμμιστεί με διάφορες συνταγές διαχείρισης.

Το σύστημα έχει πολλές δυνατότητες και πολλά χαρτιά εναλλακτικά. Αυτά τα χαρτιά αν δεν τα κάψει ο λαός, τότε θα ηττηθεί. Εξαρτάται και από εμάς; Εξαρτάται. Αλλά δεν έχουμε ούτε το μονοπώλιο της αγωνιστικότητας, ούτε μπορούμε από μόνοι μας να λύσουμε προβλήματα που ο ίδιος ο λαός πρέπει να αντιμετωπίσει και με τις δικές του πολιτικές επιλογές. Το κίνημα ή θα ηττηθεί, προσωρινά, ή θα κάνει ένα άλμα μπροστά. Δεν έχει κριθεί κι εμείς θέλουμε να κάνουμε ένα άλμα μπροστά. Και είναι ζήτημα γραμμής πάλης και γραμμής συσπείρωσης και πολιτικών επιλογών.

Από εκεί και πέρα τα επιμέρους μπορούμε να τα βρούμε. Αλλά υπάρχει θέμα με τη γενική γραμμή. Το ειδικό το ξέρουμε όλοι, στο γενικό υποφέρουμε».