Η απεργία ξεκίνησε την Παρασκευή 9 Αυγούστου κύρια από το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι εργατών του ορυχείου, τους χειριστές γεωτρύπανου, οι οποίοι είχαν ως αίτημα την αύξηση των μισθών από 3.500 έως 5.000 ραντ στα 12.500 (δηλ. από τα περίπου 350-500 ευρώ στα 1.250). Η απεργία αυτή ήδη πυροδότησε εξελίξεις με απεργίες και σε άλλα ορυχεία, ενώ ενισχύονται διεκδικήσεις που έχουν να κάνουν με την υγιεινή και ασφάλεια στους τόπους δουλειάς.
Τη Δευτέρα, 13 Αυγούστου, είχε πραγματοποιηθεί ακόμα μια αιματηρή επιχείρηση καταστολής από τις αστυνομικές δυνάμεις, στην οποία έχασαν τη ζωή τους 6 απεργοί εργάτες καθώς επίσης δύο αστυνομικοί και δύο σεκιούριτι.
Συνολικά δολοφονήθηκαν 40 απεργοί εργάτες, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές μέρες μετά τα γεγονότα οικογένειες και συγγενείς πολλών απεργών δεν γνώριζαν, αν οι άνθρωποί τους ήταν νεκροί, τραυματίες ή ανάμεσα στους συλληφθέντες.
Η κατάσταση αυτή συνιστά κλιμάκωση προηγούμενων αστυνομικών, κρατικών και εργοδοτικών επιθέσεων όπως αυτή του περασμένου Φλεβάρη, όπου σε μεγάλη απεργία διάρκειας έξι βδομάδων στα ορυχεία του Implats, υπήρξαν τέσσερις νεκροί εργάτες μεταλλωρύχοι και 50 τραυματίες.Τα αιματηρά γεγονότα στη Μαρικάνα δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για το προφανές, ότι πρόκειται για διαβαθμισμένη επιχείρηση χρησιμοποίησης πραγματικών πυρών από την αστυνομία, δολοφονώντας εργάτες εν ψυχρώ.
Το ΚΚΕ καταδίκασε από την πρώτη στιγμή τη σφαγή των απεργών εργατών κι ανέδειξε τις πολιτικές ευθύνες που προκύπτουν, εκφράζοντας ταυτόχρονα τη διεθνιστική προλεταριακή αλληλεγγύη του στους απεργούς μεταλλωρύχους και συνολικά στην εργατική τάξη.
Ορισμένοι απαράδεκτοι ισχυρισμοί
Μετά τη σφαγή των 34 απεργών από τις αστυνομικές δυνάμεις διεθνή μέσα ενημέρωσης επιχείρησαν, στο όνομα «αντικειμενικών εκτιμήσεων» να μεταφέρουν τις ευθύνες της μαζικής δολοφονίας από την αστυνομία, το αστικό κράτος και την κυβέρνηση στους απεργούς.
-- Μιλούν για χρησιμοποίηση βίας από την πλευρά των απεργών. Πρόκειται για πρόκληση. Γιατί οι 34 και συνολικά οι 40 νεκροί είναι απεργοί εργάτες που έπεσαν θύματα της κρατικοαστυνομικής και εργοδοτικής βίας ως συνέχεια της βίας στους χώρους δουλειάς, της βίας των καπιταλιστών που «στύβουν» τους εργάτες για να αυξηθούν τα κέρδη μιας χούφτας εκμεταλλευτών, ντόπιων και πολυεθνικών επιχειρηματικών ομίλων που καρπώνονται τον τεράστιο ορυκτό πλούτο που υπάρχει τόσο στη Ν Αφρική όσο και στις άλλες αφρικάνικες χώρες.
Οι απεργοί εργάτες εκτελέστηκαν εν ψυχρώ με στόχο να σπάσει η απεργία. Μπροστά σε αυτό το στόχο ήταν η εργοδοσία της Lonmin, η οποία εκτός από την αξιοποίηση των όπλων εκβίαζε στέλνοντας ακόμα και τελεσίγραφα: «ή σταματάτε την απεργία ή απολύεστε» όταν ακόμα οι απεργοί δεν είχαν καν αναγνωρίσει και θάψει τους νεκρούς τους. Η αστική τάξη, για άλλη μια φορά, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, προκειμένου να πολλαπλασιάσει τα κέρδη της, να δείξει πυγμή και να διαιωνίσει την εξουσία της.
-- Ισχυρίστηκαν ότι τα επεισόδια τα προκάλεσαν οι απεργοί γιατί περιφρούρησαν την απεργία τους, γιατί υπερασπίστηκαν τη μορφή πάλης που επέλεξαν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Η εργατική τάξη έχει δικαίωμα, ιερή υποχρέωση να υπερασπίζεται τον αγώνα της, να τον περιφρουρεί από τις επιθέσεις των ταξικών της αντιπάλων.
-- Επιχείρησαν να χρεώσουν στους εργάτες την αιματηρή επίθεση, επικαλούμενοι «αντεγκλήσεις μεταξύ συνδικάτων». Ανακατεύουν ζητήματα για να δημιουργήσουν συγχύσεις. Πρόκειται για διαφορετικά θέματα. Πραγματικά, υπάρχει διάσταση απόψεων και θέσεων ανάμεσα στο συνδικάτο της NUM (Eθνική Ομοσπονδία Μεταλλωρύχων), που ανήκει στα συνδικάτα COSATU (Κογκρέσο των Νοτιαφρικάνικων Συνδικάτων) και στο ΑMCU («Ενωση Μεταλλωρύχων και Συνδικάτο Κατασκευών») που δημιουργήθηκε στη συνέχεια. Αλλά είναι άλλο η αντιπαράθεση, η διαπάλη ανάμεσα στις συνδικαλιστικές δυνάμεις για τη στάση τους απέναντι στον αγώνα, απέναντι στην εργοδοσία, την πολιτική που εφαρμόζεται, ακόμα και για τις μορφές πάλης και άλλο να χρησιμοποιείται αυτή η αντιπαράθεση για να δικαιολογηθεί η κρατικοαστυνομική καταστολή, η ταξική βία, η δολοφονία απεργών.
Γιατί αυτή η αγριότητα; Ποιοι ανταγωνισμοί είναι σε εξέλιξη;
Η απεργία αυτή ανέδειξε τον οξυμένο ανταγωνισμό που διεξάγεται σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών που δρομολογεί σοβαρές ανακατατάξεις. Στον κλάδο της εξόρυξης μεταλλευμάτων κρίνονται πολλά συμφέροντα δισ. δολαρίων δεδομένου ότι στη Νότια Αφρική η εξόρυξη μεταλλευμάτων απασχολεί 493.000 εργάτες, αντιπροσωπεύοντας το 18% του ΑΕΠ της χώρας. Η Νότια Αφρική έχει στο έδαφός της το 78% των παγκόσμιων αποθεμάτων λευκόχρυσου, το 50% των παγκόσμιων αποθεμάτων χρυσού, ενώ είναι ο τρίτος παγκόσμια μεγαλύτερος εξαγωγέας άνθρακα και ο μεγαλύτερος παραγωγός χρωμίου. Επίσης, είναι η πρώτη χώρα σε παραγωγή χρυσού στην Αφρική, ενώ σημαντική θέση έχει και στην παραγωγή διαμαντιών. Ιδιαίτερα για το λευκόχρυσο, εκτιμήσεις αστών οικονομολόγων σημειώνουν ότι,ενώ έχει αυξηθεί πολύ η χρήση του στη βιομηχανική παραγωγή, τα αποθέματά του παγκοσμίως έχουν μειωθεί δραματικά. Σημαντικές δυσκολίες στην εξόρυξη και την παραγωγή οδηγούν την παγκόσμια παραγωγή σε χαμηλά επίπεδα. Είναι ενδεικτικό ότι αν η παραγωγή λευκόχρυσου σταματούσε σήμερα παγκόσμια, τα αποθέματα θα αρκούσαν μόλις για ένα χρόνο, σε αντίθεση με το χρυσό που θα έφτανε για 25 χρόνια. Και στις συνθήκες αυτές η τιμή του λευκόχρυσου φέτος σημειώνει μεγάλη αύξηση.
Τόσο στην εξόρυξη λευκόχρυσου, όσο και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών στις 850 επιχειρήσεις που συνολικά δραστηριοποιούνται στη Νότια Αφρική, η τεχνολογία που χρησιμοποιείται είναι ξεπερασμένη, με χαμηλό βαθμό εκμηχάνισης και αυξημένη ζωντανή εργασία κι αυτό οδηγεί στη χρησιμοποίηση όλων των μέσων για την εντατικοποίηση της δουλειάς και την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Οι εργάτες δουλεύουν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, ενώ οι καπιταλιστές εφαρμόζουν συμβόλαια στο 1/3 της συλλογικής σύμβασης με εργάτες που φέρνουν μαζικά από άλλες περιοχές της χώρας (outsiders). Δεν υπάρχουν απλά κάποιες σκληρές εργασιακές συνθήκες, αλλά συχνοί θάνατοι και πολλοί μεταλλωρύχοι σακατεύονται. Η καπιταλιστική ανάπτυξη σε αναδυόμενες οικονομίες όπως της Ν. Αφρικής θα πηγαίνει αντικειμενικά χέρι-χέρι με το βάθεμα των αντιθέσεων με την εφαρμογή των πιο σκληρών μεθόδων εργασιακής ζούγκλας κι απόσπασης υπεραξίας.
Παράλληλα, για τον ορυκτό πλούτο συνολικά της Αφρικής βρίσκεται σε εξέλιξη μια κούρσα σκληρών ανταγωνισμών και σε αυτή πρωτοστατούν η προπορευόμενη στη Νότια Αφρική (όπως και συνολικότερα στην Αφρική) Κίνα, ενώ οι ΗΠΑ έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Οχι τυχαία άλλωστε τους τελευταίους μήνες η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κλίντον έχει πραγματοποιήσει 2 πολυήμερες περιοδείες στην Αφρική για να διασφαλίσει και να διευρύνει τα αμερικάνικα συμφέροντα σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Την ίδια στιγμή, ενισχύονται στη Ν. Αφρική οι φωνές μερίδων της αστικής τάξης της που διεκδικούν ρόλο ηγέτη στην μαύρη ήπειρο, πότε σε συμμαχία με καπιταλιστικά κράτη όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα ή η Βρετανία και πότε σε ανταγωνισμό με αυτά. Ολα τα παραπάνω εξηγούν σε σημαντικό βαθμό τη λύσσα των κεφαλαιοκρατών και την επιστράτευση του κρατικού μηχανισμού να συντρίψουν κάθε εργατική αντίσταση ιδιαίτερα στην καρδιά της παραγωγής ορυκτού πλούτου, στα ορυχεία.
Αντίστοιχα, διεργασίες λαμβάνουν χώρα σε πολιτικό επίπεδο στη Νότια Αφρική με νέες αστικές πολιτικές δυνάμεις να προσπαθούν να εκφράσουν πολιτικά αυτούς τους ανταγωνισμούς σε αντίθεση με την κυβέρνηση. Ανάλογη επίδραση ασκούν αυτοί οι ανταγωνισμοί και σε δυνάμεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που εντείνουν τη διαπάλη στις γραμμές του, κάνοντας επιτακτική την ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων που δρουν μέσα στα COSATU.
Στην κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής συμμετέχουν το Αφρικάνικο Εθνικό Κογκρέσο ANC, το Νοτιοαφρικάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα και τα συνδικάτα COSATU. Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι κομμουνιστές και τα ταξικά συνδικάτα για την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης, σε κάθε σοβαρή εξέλιξη προβάλλει το πραγματικό πρόβλημα. Οτι στην εξουσία παραμένει η αστική τάξη, τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών, κριτήριο της ανάπτυξης είναι το κέρδος. Το κράτος είναι αστικό, ταξικό κι αυτό καθορίζει και το ρόλο των δυνάμεων καταστολής.
Η συζήτηση, η διαπάλη στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα για την πείρα αυτή, δηλαδή τη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση, επιβάλλεται να συνεχιστεί. Η θέση του ΚΚΕ έχει τεθεί τεκμηριωμένα στα Κομμουνιστικά Κόμματα. Η επίλυση του προβλήματος της εξουσίας και η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής εκφράζουν αναμφισβήτητη αναγκαιότητα που καταγράφεται στην καθημερινή πάλη της εργατικής τάξης, σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου