Με αφορμή τη νέα φουρνιά των αντιλαϊκών μέτρων που ετοιμάζει η συγκυβέρνηση με την τρόικα και έχοντας ως δεδομένο αυτό που όλοι ομολογούν, ότι, δηλαδή, η βόμβα που θα εκραγεί στα θεμέλια των λαϊκών νοικοκυριών θα είναι ισχυρότερη από όλες τις προηγούμενες, μπορούμε - δικαιούμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους - να επανέλθουμε σε ορισμένες επισημάνσεις.
Πρώτον: Η δέσμη των μέτρων που αναμένουμε για το τέλος του μήνα, είναι η πολλοστή που επιβάλλεται στο όνομα της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Το ΚΚΕ, από τον Μάη του 2010, όταν πρωτοανακοινώθηκε το μνημόνιο, προειδοποιούσε ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα μέτρα που θα είναι ακόμα πιο σκληρά και θα πλήξουν ακόμα περισσότερο τα λαϊκά στρώματα. Αυτό ακριβώς και έγινε. Ακολούθησαν οι ανά τρίμηνο «προσαρμογές» του μνημονίου, πήγαμε στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο, φτάσαμε στο δεύτερο μνημόνιο και τώρα μαζί με τα 11,5 δισ., ψάχνουν πώς θα μας αρπάξουν ακόμα 3 και άλλα 2,5 δισ. ευρώ.
Δεύτερον: Τα μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι σήμερα έχουν ανατρέψει ολοκληρωτικά τα δεδομένα που συνέθεταν το βιοτικό επίπεδο του συνόλου των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Οι μισθοί έχουν συρρικνωθεί σε πρωτοφανή επίπεδα, οι φόροι έχουν αυξηθεί με αστρονομικά ποσοστά, η περιστολή δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα είναι γενικευμένη, οι τομείς της δημόσιας υγείας και παιδείας έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή εξηγούσε ότι κανένα απολύτως μέτρο από αυτά που παίρνονται σε ολόκληρη την ΕΕ προκειμένου να στηριχθεί το κεφάλαιο και οι προοπτικές για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του, δεν μπορεί να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.
Τρίτον: Οι δυνάμεις του κεφαλαίου επιδιώκουν να βάλουν στο χέρι κάθε πολιτική δύναμη που είτε άμεσα, είτε έμμεσα, έλκεται από τις διαχειριστικού τύπου παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης. Μιας κρίσης που προκλήθηκε από την διαδικασία υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και θα ολοκληρώσει τον κύκλο της μόνο όταν εξασφαλιστεί η κατά το δυνατόν μεγαλύτερη απαξίωση των παραγωγικών δυνάμεων, κάτι που οι κεφαλαιοκράτες εξασφαλίζουν με το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης και την καταστροφή μέρους των μέσων παραγωγής, των εργοστασίων και άλλων παραγωγικών μονάδων. Για να καταφέρουν να ξεπεράσουν την κρίση προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, η άρχουσα τάξη έχει καταφέρει να χρησιμοποιήσει - και να εκθέσει, αν δούμε το ζήτημα από τη σκοπιά της εργατικής τάξης - μια σειρά πολιτικές δυνάμεις και κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗΜΑΡ), προετοιμάζοντας παράλληλα ένα καινούριο πολιτικό σκηνικό. Το ΚΚΕ έγκαιρα είχε αποκαλύψει ότι τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» ανεξάρτητα από τις φραστικές τους αντιπαραθέσεις, μπορούν ανά πάσα στιγμή να λειτουργήσουν συμπληρωματικά για την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων.
Η οικονομική κρίση αποτελεί μια αντικειμενικού χαρακτήρα εκδήλωση των αντιθέσεων της εκμεταλλευτικής καπιταλιστικής κοινωνίας και με αυτή την έννοια δεν υπάρχει καμιά απολύτως «σκληρή» ή «μαλακή»συνταγή, που να μπορεί να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο. Η αντιμετώπιση της κρίσης που θα επιχειρηθεί από τις φιλομονοπωλιακές δυνάμεις της κοινωνίας θα προκαλέσει νέα δεινά και μεγαλύτερο πόνο στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Οι εργαζόμενοι, μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλουν τη δική τους, τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο, ο δρόμος της οποίας περνάει μέσα από την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του κρατικού χρέους με λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου