Με χτεσινή ανακοίνωση την οποία υπογράφει η ηγεσία της ΟΤΟΕ (στην πλειοψηφία συμμετέχουν η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΡΙΖΑ) και έβγαλε με αφορμή τη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, καλείται η κυβέρνηση, «έστω και την τελευταία στιγμή, να τιμήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και να υπερασπίσει πραγματικά τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας, εφαρμόζοντας μια άλλη πολιτική στο τραπεζικό σύστημα»...
Αλήθεια, τι αντιλαμβάνεται η ΟΤΟΕ ως αθέτηση προεκλογικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης; Την «αξιοποίηση» του δημόσιου πλούτου και τις «αποκρατικοποιήσεις» που τα κόμματα της συγκυβέρνησης είχαν πει ότι θα προχωρήσουν και προωθούν ολοταχώς; Τη διασφάλιση της παραμονής της χώρας πάση θυσία στο ευρώ, που επίσης εξασφαλίζουν με νέα οδυνηρά μέτρα για το λαό; Την ανάγκη για «διαρθρωτικές αλλαγές» που τόνιζαν συνέχεια και με πίστη επιταχύνουν φέρνοντας νέες ανατροπές σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό; Τον «εξορθολογισμό των κοινωνικών δαπανών» που είχαν
κάνει σημαία τους και υλοποιούν κατά προτεραιότητα συρρικνώνοντας δραματικά τις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας με τραγικές συνέπειες για το λαό; Τι αθετείται σήμερα από όλες αυτές τις υποσχέσεις που έδιναν τα κόμματα της συγκυβέρνησης;... Τίποτα.
Οσο για τα λόγια... συμπάθειας που όλοι μοιράζουν (ειδικά προεκλογικά) προς εργαζόμενους και συνταξιούχους δήθεν θρηνώντας για το τσάκισμα των μισθών και των άλλων δικαιωμάτων, αυτά δεν αρκούν: Η κρίση που βαθαίνει αμείλικτα βεβαιώνει ότι για να σταθεί κάποιος αληθινά στο πλευρό των εργαζομένων, πρέπει να εγκαταλείψει μια για πάντα το στρατόπεδο των μεγαλοεπιχειρηματιών και της «ανταγωνιστικότητας». Ομως, αυτό ποτέ δεν το έκανε (και δε θα το κάνει) ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ. Ούτε βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα κόμματα της συγκυβέρνησης προωθούν αταλάντευτα τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Προεκλογικά, αυτό ακριβώς διακήρυσσαν ότι θέλουν να κάνουν. Γι' αυτό και «έβγαζαν σπυράκια», συκοφαντούσαν, άφριζαν όταν άκουγαν το ΚΚΕ να διακηρύσσει την ανάγκη αποδέσμευσης από την ΕΕ και μονομερούς διαγραφής του χρέους με λαϊκή εξουσία.
Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που στις διακηρύξεις τέτοιων κομμάτων εντόπιζαν φιλεργατική προοπτική έχουν ευθύνη, συνέβαλαν στον εφησυχασμό και το συμβιβασμό των εργαζομένων. Είναι δυνατόν να γκρινιάζει κάποιος (που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζομένων) επειδή μια κυβέρνηση με φιλομονοπωλιακό προσανατολισμό δεν ... τηρεί τις δεσμεύσεις της;
Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ή θα είναι με το μέρος της πλουτοκρατίας ή θα είναι με το μέρος της εργατικής τάξης. Γιατί, προστασία των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων με ταυτόχρονη προστασία των μονοπωλιακών συμφερόντων είναι αδύνατη. Αλλά με τις παραπάνω συνδικαλιστικές δυνάμεις στην ηγεσία του κινήματος, δε θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι να υπερασπιστούν τις οικογένειές τους από την εξαθλίωση. Γι' αυτό και πρέπει να εμπιστευτούν την πείρα τους, να βγάλουν συμπεράσματα. Για παράδειγμα, τι «άλλη πολιτική στο τραπεζικό σύστημα» μπορεί να αναζητήσει μια κυβέρνηση που στηρίζει την εξουσία των μονοπωλίων; Για το λαό, δεν έχει σημασία αν το τραπεζικό κεφάλαιο εκφράζεται και δρα μέσω μίας, δύο ή πέντε τραπεζών, μέσω «κρατικών» ή ιδιωτικών τραπεζών. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το τραπεζικό κεφάλαιο ανήκει στην πλουτοκρατία, είναι δηλαδή μέρος της εκμεταλλεύτριας τάξης που μένει στην εξουσία, που δεν μπορεί παρά να είναι ορκισμένος αντίπαλος και των εργαζομένων στο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα και των εργαζομένων - μικροκαταθετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου