Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για διέξοδο από την κρίση προς όφελος τάχα του λαού, όπως την περιγράφουν τα στελέχη του, είναι η εξής: Μετατροπή των επιμέρους δημόσιων χρεών των χωρών σε κοινό ευρωπαϊκό χρέος, αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δημιουργία ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και ευρωπαϊκού αναδιανεμητικού προϋπολογισμού. Τις θέσεις αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ τις αντιπαραθέτει στη διαχείριση της συγκυβέρνησης, την οποία καταγγέλλει ως «νεοφιλελεύθερη». Διακηρύσσει μάλιστα ότι η δική του πρόταση θα ανακουφίσει το λαό από τα βάρβαρα μέτρα και ότι θα οδηγήσει σε μια ΕΕ «κοινωνική» και «δημοκρατική».
Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Δύο από τις βασικές προτάσεις που συζητούν εντατικά τα αστικά επιτελεία, στην προσπάθειά τους να επιτύχουν ένα νέο συμβιβασμό στη διαχείριση της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, είναι η αναβάθμιση της ΕΚΤ στην πρωτογενή αγορά ομολόγων, άρα η αλλαγή του μέχρι τώρα ρόλου της. Επίσης, η δημιουργία ενός ταμείου, όπου θα «περνάει» το 60% του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών και θα αποπληρώνεται σε βάθος 25ετίας, με την έκδοση ενός ομολόγου που προσομοιώνει το λεγόμενο «ευρωομόλογο». Σύμφωνα με τους εμπνευστές της πρότασης, οι οποίοι τυχαίνει να είναι και Γερμανοί οικονομολόγοι, η δημιουργία ενός τέτοιου ταμείου θα σήμαινε και την αμοιβαιοποίηση του χρέους, όπως ζητάει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στο πλαίσιο της ενιαίας στρατηγικής τους υπέρ της ΕΕ, οι προτάσεις που καταθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ και εκείνες που διαπραγματεύονται κάποιες κυβερνήσεις κρατών - μελών και άλλες αστικές δυνάμεις, για λογαριασμό της πλουτοκρατίας, «κουμπώνουν» σε βαθμό που βγάζει μάτι. Οχι επειδή ο ένας αντιγράφει τον άλλο, αλλά επειδή στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης το «μείγμα» της πολιτικής μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τα ζόρια, τις αντιθέσεις και τα συμφέροντα των αστών, όχι όμως προς όφελος των λαών. Για παράδειγμα, η απευθείας αγορά χρέους από την ΕΚΤ, αν τελικά αποφασιστεί, θα συνοδευτεί από νέα μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα και από παραπέρα απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εξίσου σκληρές για το λαό είναι οι προϋποθέσεις που θα ισχύσουν αν αποφασιστεί η αμοιβαιοποίηση του χρέους.
Το συμπέρασμα είναι ότι είτε με το ένα, είτε με το άλλο «μείγμα» της πολιτικής, ο λαός θα κατεβαίνει ολοένα και πιο βαθιά στο πηγάδι, αφού η διαχείριση της κρίσης γίνεται στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ΕΕ και για λογαριασμό των πολυεθνικών. Οσο μεγαλώνει η κρίση, δεν είναι απίθανο να δούμε να υιοθετούνται προτάσεις τις οποίες μέχρι τώρα απέρριπταν οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και τις οποίες οι ανταγωνιστές τους τις περιέφεραν σαν δήθεν φιλολαϊκές. Αποκαλύπτεται ότι εντός της ΕΕ και με διαχείριση υπέρ των μονοπωλίων, κάθε «εργαλείο» που προσθέτουν στη φαρέτρα τους οι αστοί θα σπρώχνει το λαό ολοένα και πιο βαθιά στη χρεοκοπία. Αλλη διέξοδος από αυτή που λέει το ΚΚΕ δεν υπάρχει: Αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου