Δημαγωγία και παραπλάνηση... για τον εγκλωβισμό στο σύστημα της εκμετάλλευσης

Στην παρέμβασή του στο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής, ο Δ. Στρατούλης, βουλευτής και υπεύθυνος του τομέα Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας του ΣΥΡΙΖΑ, ανέφερε μεταξύ άλλων ως αιτία κατάρρευσης των ασφαλιστικών ταμείων την «αύξηση της ανεργίας και των ελαστικών μορφών απασχόλησης, που προκάλεσαν οι μνημονιακές πολιτικές». 
Και σε άλλο σημείο επέκρινε τα κόμματα της συγκυβέρνησης επειδή «δεν αναφέρουν τίποτα για την αποκατάσταση κύριων και επικουρικών συντάξεων, έστω σταδιακή με βάση τους ρυθμούς ανάκαμψης της οικονομίας».
Ο ΣΥΡΙΖΑ σκόπιμα παραπλανά ότι την ανεργία την έφερε το μνημόνιο. 
Για να μην ομολογήσει ότι η ανεργία είναι σύμφυτη του καπιταλισμού, τη διόγκωσε απότομα η καπιταλιστική κρίση η οποία έφερε και το μνημόνιο για να αντιμετωπιστεί σε όφελος του κεφαλαίου, αφού είναι μέσο για δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, και ιδιωτικοποιήσεων για να κάνει επενδύσεις το κεφάλαιο. 
Στο πλαίσιο της κρίσης η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων είναι τεράστια, πρώτα και κύρια εργατικής δύναμης. Αυτό εξάλλου επιβεβαιώνει, διαψεύδοντας ταυτόχρονα τον ΣΥΡΙΖΑ, η αλματώδης αύξηση της ανεργίας σε χώρες που δεν έχουν υπογράψει μνημόνια. 

Το γεγονός επίσης, ότι οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών εφαρμόζουν ακριβώς την ίδια πολιτική, υποδεικνύει στους λαούς τον ένοχο, την κρίση και το σύστημα που τη γεννάει. 
Δείχνοντας το δέντρο ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αποσπάσει την προσοχή του λαού απ' το δάσος, τον καπιταλισμό και την αδήριτη σήμερα ανάγκη της πάλης εναντίον του, για την ανατροπή του. 
Προσφέρει έτσι καλές υπηρεσίες στο σύστημα που καταδυναστεύει τους λαούς.

Παραπέρα είναι αποκαλυπτικά τα όσα είπε ο Δ. Στρατούλης για τις κύριες και επικουρικές συντάξεις. Η σύνδεση της αποκατάστασής τους με την πορεία της οικονομίας, συνιστά κουτοπονηριά με την οποία επιδιώκεται να καλυφθεί η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ απ' τις προεκλογικές του φανφάρες. 

Αλλά και το να συρθεί ο λαός να αγωνιά για το πότε οι εκμεταλλευτές του θα περάσουν σε φάση ανάπτυξης, μήπως περισσέψει και γι' αυτόν ένα ψίχουλο, να υιοθετήσει σαν δικούς του στόχους που υπονομεύουν τα συμφέροντά του, να είναι στο «περίμενε» μιας ανάπτυξης απ' την οποία δεν πρόκειται να ωφεληθεί στο παραμικρό. 

Είναι άγνωστο πόσο θα διαρκέσει η κρίση, η οποία βαθαίνει, γνωστό όμως είναι ότι όταν έλθει η ανάκαμψη θα είναι αναιμική, ο λαός θα υφίσταται νέα βάρη στο όνομα της διατήρησής της και γρήγορα θα έρθει νέα κρίση ακόμα βαθύτερη.

Το ερώτημα είναι, θα αποδεχτεί ο λαός μοιρολατρικά το να βολοδέρνει απ' το κακό στο χειρότερο με τη μάταιη προσδοκία μιας ελάχιστης, εξευτελιστικής ανταμοιβής, όπως τον καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πράξει; 'Η θα πάρει τη ζωή του στα χέρια του αποφασίζοντας να βαδίσει έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί αποκλειστικά τις δικές του ανάγκες;