Για να βγει ο λαός στο ξέφωτο

Τα αποτελέσματα του Γιούρογκρουπ, οι γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, επιβεβαιώνουν ότι η αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ήταν και παραμένει μια μεγάλη απάτη για το ξεγέλασμα του λαού. Την εμπνεύστηκαν και την αξιοποίησαν πρωτίστως τα κόμματα της συγκυβέρνησης, την υιοθέτησε όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν εγκατέλειψε τη δημαγωγία περί ακύρωσης του μνημονίου, με την οποία προσπάθησε να ψηφοθηρήσει προεκλογικά. Τώρα έφτασε στο σημείο να εμφανίζεται αυτός ως ο πιο θερμός οπαδός της αναδιαπραγμάτευσης, καταγγέλλοντας τα κόμματα της συγκυβέρνησης ότι την έχουν εγκαταλείψει! Αυτό που γίνεται ολοένα και πιο φανερό είναι ότι όποια αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου κι αν γίνει, δεν πρόκειται να αποτρέψει τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση, την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου του λαού και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Οι όποιες οριακές αλλαγές γίνουν σε περίπτωση αναδιαπραγμάτευσης, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα την κάνει, θα έχουν εξουδετερωθεί από τα μέτρα που εφαρμόζονται κι από τα καινούρια που αναπόφευκτα θα έρθουν. Κι αυτό επειδή το μνημόνιο δεν είναι η αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά το μέσο για την επιτάχυνσή της σε συνθήκες κρίσης. Είναι μία συγκροτημένη πολιτική απαξίωσης της αξίας της εργατικής δύναμης, που πηγάζει από το μόνιμο στόχο για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων της ΕΕ, σε βάρος των εργαζόμενων και του λαού. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο σε μια σειρά από κράτη - μέλη της ΕΕ και χωρίς μνημόνιο πάρθηκαν μέτρα αντίστοιχα του μνημονίου και μάλιστα προ κρίσης. Στην Ελλάδα δεν πάρθηκαν γιατί υπήρχαν αντιστάσεις μέσα στο κίνημα.

Με άλλα λόγια, καμιά αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν μπορεί να αλλάξει τη ζωή του λαού προς το καλύτερο. Μόνο η κατάργηση του μνημονίου, σε συνδυασμό με τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την αποδέσμευση από την ΕΕ, μπορούν μαζί και τα τρία να αποτελέσουν σήμερα πολιτικά αιτήματα - κρίκους για την ανάπτυξη ενός κινήματος επιθετικού, ρωμαλέου, που θα παλεύει για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων των αυτοαπασχολουμένων, των φτωχών αγροτών. Για το ΚΚΕ, ένας τέτοιος αγώνας θα πρέπει να συνδέεται με την προοπτική της γενικότερης πολιτικής ανατροπής. Να ζυμώνει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας σαν μοναδική και πραγματική διέξοδο από την κρίση υπέρ του λαού. Το τρίπτυχο αυτό είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για να ανοίξει μια χαραμάδα ευημερίας για το λαό και γι' αυτό μπορεί να συνενώσει στην πάλη πλατιά λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτηση του καθενός.

Πυρήνας του μνημονίου είναι η στρατηγική που υπηρετεί τα γενικότερα συμφέροντα της πλουτοκρατίας μέσα και έξω από την Ελλάδα, όπως αυτά περιγράφονται στις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ για πιο φτηνούς εργαζόμενους, απελευθέρωση όλων των αγορών, κατάργηση συνταξιοδοτικών, ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτή η στρατηγική είναι που πρέπει να ηττηθεί για να βγει ο λαός στο ξέφωτο, με αγώνες μαζικούς, επιθετικούς, που θα ξεκινάνε από την παρεμπόδιση των βάρβαρων μέτρων και θα δημιουργούν προϋποθέσεις για συνολικές φιλολαϊκές αλλαγές. Γιατί στα αιτήματα υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων, όταν η γενική γραμμή του μαζικού λαϊκού κινήματος δεν είναι τουλάχιστον πολιτικοποιημένη στον αναγκαίο βαθμό, τότε είναι πολύ δύσκολο να υπάρξουν έστω οριακές, μερικού χαρακτήρα κατακτήσεις.