Η επιχειρηματολογία διαφόρων αστικών επιτελείων, αστικών ΜΜΕ, για τη στήριξη της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης, είναι πολύμορφη. Ξεκινά από το βασικό για το αστικό κράτος και το κεφάλαιο, την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους, ως ένα βεβαίως από τα μέσα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. «Οταν χρωστάς πουλάς για να ξεπληρώσεις» λένε. Αυτή είναι μια από τις αγοραίες εκδοχές. Γιατί υπάρχει και άλλη μια. Τι ενδιαφέρει το λαό αν αυτός που παράγει είναι το Δημόσιο ή ο ιδιώτης; Που είναι επίσης διανθισμένη με το επιχείρημα ότι για τα χρέη, π.χ. των πρώην ΔΕΚΟ, ευθύνονται οι «συντεχνίες», οι κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και οι κυβερνήσεις που συναλλάχτηκαν μαζί τους. Κυβερνήσεις της ΝΔ και κυρίως του ΠΑΣΟΚ. Το δε κράτος είναι ανίκανο ως επιχειρηματίας! Πράγματι, για τα πλαίσια του καπιταλισμού έχουν μια δόση αλήθειας τα παραπάνω, αλλά τα προπαγανδιστικά επιτελεία των αστών έχουν την ικανότητα να παρουσιάζουν μια εικόνα σαν αληθινή, συγκαλύπτοντας πώς δημιουργήθηκε και ποιος τη δημιούργησε.
Το κρατικό χρέος, ανάλογα με το μέγεθός του, δυσκολεύει το αστικό κράτος, τις κυβερνήσεις στην άσκηση πολιτικής διαχείρισης της κρίσης και εξόδου απ' αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου. Αυτό είναι ένα πρόβλημα της αστικής πολιτικής. Αλλά πάντα το αντιμετωπίζει σε βάρος της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Μόνο που κρατικό χρέος πάντα θα υπάρχει στον καπιταλισμό και έχει
σχέση με το πώς δημιουργείται. Γιατί το κρατικό χρέος έχει σχέση με τις τεράστιες επιδοτήσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους για να κάνουν επενδύσεις, με τις δημόσιες δαπάνες για έργα υποδομών υπέρ του κεφαλαίου, με τις τεράστιες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, τις τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες που είναι πάλι σε όφελος του κεφαλαίου.
***
Ταυτόχρονα οι ιδιωτικοποιήσεις, πολιτική που εφαρμόζεται ραγδαία αμέσως μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, στοχεύουν στην ενίσχυση της δράσης του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, σε Ενέργεια, Τηλεπικοινωνίες, Υδρευση, που είναι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, αν στη δεκαετία του 1950 η τότε κυβέρνηση Κων/νου Καραμανλή - όπως θύμισε το «Βήμα της Κυριακής» - έκανε κρατικό μονοπώλιο τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, ήταν γιατί η ανάπτυξή τους απαιτούσε τεράστια κεφάλαια στην υποδομή, επομένως η κερδοφορία τους ήταν και μικρή και η απόδοση των κεφαλαίων πιο μακροχρόνια, από σήμερα που υπάρχουν αναπτυγμένες υποδομές, πολλαπλάσιες εφαρμογές λόγω ανάπτυξης της τεχνολογίας και της επιστήμης, επομένως μεγάλο και γρήγορο κέρδος. Ο πρωθυπουργός είπε μισή αλήθεια, όταν έλεγε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μοχλός ανάπτυξης, αλλά των επιχειρηματικών ομίλων, που στις συνθήκες κρίσης θα αγοράσουν «μπιρ παρά» και θα βγάλουν τεράστια κέρδη. Ταυτόχρονα σαν κρατικά μονοπώλια, ενίσχυσαν τα ιδιωτικά. Ποιος δεν ξέρει τη σύμβαση της ΔΕΗ με την ΠΕΣΙΝΕ, για πώληση ρεύματος στο 1/3 της τιμής του τιμολογίου των λαϊκών νοικοκυριών! Να λοιπόν πώς τις καταχρέωναν. Ενώ το κράτος δεν έκανε και τις ανάλογες επενδύσεις, ως όφειλε, αναγκάζοντάς τες να δανείζονται με μεγάλα επιτόκια, όπως π.χ. ο ΟΣΕ.
Οσο για τις λεγόμενες «συντεχνίες», με τα «προνόμια», είναι επίσης αλήθεια, συγκριτικά με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Βεβαίως, ολόκληρη η εργατική τάξη πρέπει να μπορεί να ζει ικανοποιώντας όλες της τις ανάγκες. Αλλά η αστική προπαγάνδα συγκαλύπτει το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι δημιούργημα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (τώρα οι του ΠΑΣΟΚ έκαναν μεταγραφή στο ΣΥΡΙΖΑ που έχει επίσης συμφωνήσει από τις αρχές της δεκαετίας του '90 στις ιδιωτικοποιήσεις, λόγω συμφωνίας με την ΕΕ και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ), ακριβώς για να εξαγοράζουν τμήματα των εργαζομένων και να τους χειραγωγούν στην αστική πολιτική.
***
Το κράτος, δικό τους είναι. Ηταν ικανό όταν κρατικοποιούσε για να αναπτύξει τον καπιταλισμό, όταν δανειζόταν για να δίνει τσάμπα χρήμα στα μονοπώλια, ενώ δεν έδινε στις κρατικές επιχειρήσεις, όταν έτρεφε την εργατική αριστοκρατία για να χειραγωγεί την εργατική τάξη, αλλά μετά ανακάλυψαν ότι είναι ανίκανο..! Μεγάλο ψέμα! Ικανό και τότε και τώρα είναι για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Τώρα που αδυνατεί λόγω κρίσης να δώσει κρατικό χρήμα στους μονοπωλιακούς ομίλους για επενδύσεις, δίνει την περιουσία του. Πάλι ενισχύει το κεφάλαιο για να βγει από την κρίση σε βάρος των εργαζομένων. Και βεβαίως αντιμετωπίζει και ένα μέρος του χρέους του. Σάπιο μέχρι το μεδούλι αυτό το κράτος των καπιταλιστών για την εργατική τάξη. Οταν, για παράδειγμα, τρομοκρατούν ότι αν δεν «πουλήσουν» δε θα μπορούν να εισάγουν ζάχαρη και την ίδια ώρα πουλάνε το μοναδικό εργοστάσιο ζάχαρης μαζί με την ποσόστωση της παραγωγής, και μάλιστα σε κρατική πολωνική εταιρεία, τσακίζοντας και όποια δυνατότητα παραγωγής τεύτλων, δηλαδή κτυπούν και κομμάτι αγροτικής παραγωγής, γίνεται φανερός ο σκοπός τους. Για το κεφάλαιο νοιάζονται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου