Η ιστορία της Χαλυβουργίας δείχνει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την δυσκολία να εκτιμήσει κανείς αν η 9μηνη απεργία οδήγησε σε ήττα ή ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Αν, με άλλα λόγια, το τέλος της απεργίας σηματοδοτεί το τέλος των δυναμικών εργατικών κινητοποιήσεων ή την αρχή μιας σειράς νέων αγώνων ενόψει των νέων μέτρων που έρχονται σύντομα.
Μια απόπειρα να σταχυολογήσει κανείς τα θετικά και τα αρνητικά της απεργίας μπορεί να λειτουργήσει ως πυξίδα για τις εξελίξεις στο επόμενο διάστημα.
Ως θετικό μπορούμε να αποτιμήσουμε το γεγονός ότι για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε μια τόσο μεγάλη σε διάρκεια απεργία, η οποία διατηρήθηκε με μεγάλες πλειοψηφίες στις συνελεύσεις. Μέχρι και την προτελευταία συνέλευση το ποσοστό των εργατών που ψήφισε υπέρ της απεργίας ήταν συντριπτικό, σε μια εποχή όπου η μακρά σε διάρκεια απεργία δημιουργούσε ακόμα και πρόβλημα επιβίωσης για τους απεργούς.
Το γεγονός ότι από τις πρώτες εβδομάδες της απεργίας στήθηκε ένα τεράστιο κύμα αλληλλεγγύης και συμπαράστασης που ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα, είναι ενδεικτικό δύο πραγμάτων: α) Υπάρχει κόσμος που αντιλαμβάνεται την ανάγκη της υπέρβασης των πλαστών διαχωρισμών στο εσωτερικό της εργατικής τάξης και δείχνει διάθεση να συστρατευτεί σε έναν σκληρό ταξικό αγώνα και β) ότι αυτή η συμπαράσταση συνήθως δίνεται σε αγώνες που δεν ‘ενοχλούν’ τον απλό κόσμο. Δεν θα υπήρχε ανάλογο κλίμα συμπαράστασης για παράδειγμα σε απεργούς της καθαριότητας του δήμου ούτε σε ναυτεργάτες που κλείνουν το λιμάνι. Άρα η ταξική μας συνείδηση λειτουργεί μάλλον αποσπασματικά ή αντανακλαστικά και όχι ολοκληρωμένα.
Αναδείχθηκε ο πραγματικός ρόλος της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Πλήρως απούσα από την απεργία στην πραγματικότητα έπαιξε τον ρόλο της εργοδοσίας όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει. Αναδείχθηκε όμως ταυτόχρονα και το γεγονός ότι οι εργάτες δεν χρειάζονται την ΓΣΕΕ. Μπορούν να αναδείξουν τις πραγματικές δυνάμεις της εκπροσώπησης της εργατικής τάξης. Η μεγαλύτερη από αυτές είναι το ΠΑΜΕ που στήριξε με κάθε τρόπο τον αγώνα των Χαλυβουργών. Άλλες δυνάμεις της Αριστεράς όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στήριξαν επίσης σημαντικά τον αγώνα των Χαλυβουργών. Αυτό το γεγονός ανέδειξε ξεκάθαρα τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, που θυμήθηκε την Χαλυβουργία τις τελευταίες μέρες, όταν δηλαδή πήγαν και οι κάμερες έξω από τις πύλες του εργοστασίου. Έγινε ξεκάθαρο ποιες πολιτικές δυνάμεις έχουν ταξική αντίληψη και ποιες όχι.
Η απεργία ξεκίνησε λίγο μετά την οριστική εξαφάνιση των ‘Αγανακτισμένων’ από τις πλατείες. Λίγο μετά την ήττα του ‘άπλού, αυθόρμητου, ανοργάνωτου, ακομμάτιστου και ακαθοδήγητου’ κινήματος που ερεθίζει τους μεταμοντέρνους και εκστασιάζει τους μεταμαρξιστές. Σε μια περίοδο που στην κεντρική πολιτική σκηνή η συγκυβέρνηση Παπαδήμου έδειχνε ότι κερδίζει τη μάχη της επιβολής της αντιλαϊκής πολιτικής καταφέρνοντας να συνενώσει σχεδόν το σύνολο του αστικού κόσμου μπροστά στον κίνδυνο της αποευρωπαϊκοποίησης. Αυτό αποτέλεσε μια ξεκάθαρη απόδειξη του χαρακτήρα της κρίσης καθώς εκεί όπου πραγματικά παίζεται το παιχνίδι δεν σταματά η εκμετάλλευση ούτε όμως και ο αγώνας. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα μπορούσε να ανθίσει ένας ελπιδοφόρος αγώνας. Και η αλήθεια είναι ότι η απεργία στη Χαλυβουργία δημιούργησε πολλές προσδοκίες. Λειτούργησε μάλλον σαν το τελευταίο αποκούμπι των κολασμένων.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν αρνητικές πτυχές σε όλη αυτή τη διαδικασία. Πράγματα στα οποία πρέπει να σταθούμε, όχι για να αποδώσουμε ευθύνες άλλωστε αν αντιληφθούμε τον ρόλο μας ως κριτές της ταξικής πάλης θα καταντήσουμε σαν τους γραφικούς αστούς δημοσιολόγους που σιχαίνονται και τα έντερά τους. Ο λόγος για τον οποίο πρέπει να δούμε τις αδυναμίες της απεργίας είναι μόνο για να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να βλέπουμε τι πρέπει να διορθώσουμε στο μέλλον.
Αν λοιπόν κάτι ήταν αρνητικό στην ιστορία της Χαλυβουργίας, ήταν το γεγονός ότι η αλληλλεγγύη και η συμπαράσταση δεν εκφράστηκαν με αντίστοιχες ενέργειες σε άλλους τόπους δουλειάς. Την ώρα που οι Χαλυβουργοί του Ασπρόπυργου έδιναν μάχη ζωής οι συνάδελφοί τους στον Βόλο τους κρέμασαν. Επίσης κανένα άλλο εργοστάσιο δεν προχώρησε σε μια αντίστοιχη κινητοποίηση που θα έδινε ώθηση στον αγώνα των Χαλυβουργών. Προφανώς αυτό αναδεικνύει την αδυναμία να οργανωθεί σε πανελλαδικό επίπεδο η εργατική τάξη. Αυτή η αδυναμία είναι αφενός αποτέλεσμα των συσχετισμών στο εργατικό κίνημα και αφετέρου συνέπεια της καλά μαστορεμένης αστικής προπαγάνδας που έχει ριζώσει στο μυαλό των προλετάριων. Όταν οι εκμεταλλευόμενοι δεν αναγνωρίζουν ότι είναι εκμεταλλευόμενοι δεν πρόκειται να αντιληφθούν την αναγκαιότητα να παλέψουν ούτε για το καθαρά ατομικό τους συμφέρον.
Επιπλέον θα πρέπει να δούμε τι εναλλακτικές είχαν οι χαλυβουργοί. Μέχρι πότε θα μπορούσαν να συνεχίσουν την απεργία; Μπορούσαν να περάσουν σε άλλο επίπεδο, ας πούμε αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου; Θα έπρεπε η φθίνουσα (λογική μετά από 9 μήνες) πορεία της απεργίας και οι εργοδοτικές, κυβερνητικές, απεργοσπαστικές, μιντιακές επιθέσεις, να είχαν συνοδευτεί με μεγαλύτερη αλληλλεγγύη και συσπείρωση; Όμως η ιστορίας της ταξικής πάλης δεν γράφεται με υποθέσεις. Οπότε όποιος έχει ιδέες για το τι έπρεπε να είχε γίνει στην Χαλυβουργία ας τις εφαρμόσει στο σωματείο του.
Σε συνθήκες ακραίας ταξικής επίθεσης από την αστική τάξη εμφανίζονται μεγάλοι αγώνες, όπως αυτός των Χαλυβουργών. Κανένας από αυτούς δεν έδωσε μόνος του την λύση. Το γνωρίζουν οι Άγγλοι ανθρακωρύχοι που χτυπήθηκαν από την Θάτσερ, το γνωρίζουν και οι Γάλλοι του 68’. Μια τέτοια απεργία μπορεί να λειτουργήσει ως το φυτίλι. Μπορεί από την άλλη να θεωρηθεί κομβικής σημασίας ήττα για το εργατικό κίνημα. Ας την δούμε όμως σαν μια καλή ευκαιρία για αναστοχασμό. Ας την δούμε διδακτικά για το μέλλον. Άλλωστε «Χαλυβουργίες» πάντα θα υπάρχουν για να θυμίζουν σε όσους δεν θέλουν να θυμούνται ότι ο κόσμος είναι διαιρεμένος σε δύο τάξεις και ότι κάθε αγώνας αν δεν γίνει ταξικός αγώνας είναι καταδικασμένος να διαλύεται μόλις πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ 2310net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου