«Πάνω απ' όλα, πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι ότι οι μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις που μπορούσαν να παρουσιάζονται και να είναι, τέλος πάντων, μέχρι και συζητήσιμες πριν από 4 - 5 χρόνια, σήμερα φαίνονται εξωπραγματικές». Αυτό δήλωσε, τις προάλλες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, με αφορμή την απεργία των Χαλυβουργών. Τι θεωρεί «μαξιμαλισμό» η κυβέρνηση; Το αίτημα να έχουν δουλειά όλοι οι εργαζόμενοι, που απολύθηκαν επειδή δεν χωράνε στα επιχειρηματικά σχέδια της εργοδοσίας για διατήρηση και αύξηση της κερδοφορίας της. Να αμείβονται οι εργαζόμενοι με αξιοπρεπείς μισθούς και να μην παίζουν τη ζωή τους κορόνα γράμματα στο εργοστάσιο. Να μην επιβληθεί η εκ περιτροπής εργασία, που οδηγεί την εργατική οικογένεια να έχει ψωμί στο τραπέζι τις μισές μέρες της βδομάδας και τις υπόλοιπες όχι.
Η κυβέρνηση έχει ακέραιη την ευθύνη για την επίθεση στους απεργούς και τις αυθαιρεσίες του Μάνεση. Από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας κρίνει τα αιτήματα των απεργών. Για το κεφάλαιο είναι ανήκουστο οι εργάτες να διεκδικούν αξιοπρεπείς συνθήκες δουλειάς και αμοιβής, να αντιπαλεύουν τα μέτρα που τους χαντακώνουν. Πολύ περισσότερο, είναι απαγορευτικό να γαλουχούνται και να γαλουχούν με το σύνθημα «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», που είναι η πηγή της αντοχής τους, ο εμπνευστής της τιτάνιας μάχης τους, της πρωτοφανούς αλληλεγγύης που δέχονται. Σε συνθήκες κρίσης, η κυβέρνηση στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο είναι εδώ για να διασφαλίσει ότι θα προχωρήσουν ταχύτατα και ανεμπόδιστα τα μέτρα που φτηναίνουν τον εργαζόμενο και τα οποία έχουν προαποφασιστεί εδώ και χρόνια στα κονκλάβια της ΕΕ.
Ιδια όμως είναι η αποστολή τους και σε συνθήκες ανάπτυξης. Αλήθεια, σε ποια περίοδο οι διεκδικήσεις των εργαζόμενων και ιδιαίτερα του ταξικού κινήματος θεωρούνταν «συζητήσιμες» από την όποια κυβέρνηση; Μήπως την οκταετία των τρελών ρυθμών μεγέθυνσης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, όταν κυβέρνηση, εργοδότες και εργατοπατέρες χαιρέτιζαν τις «αυξήσεις» στους μισθούς του ενός ευρώ και των 77 λεπτών την ημέρα; Μήπως την περίοδο που αποφάσιζαν την ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων με το σχέδιο Γιαννίτση και οι εργαζόμενοι ξεσήκωναν τον κόσμο με διαδηλώσεις και απεργίες; Μήπως όταν οι ναυτεργάτες απεργούσαν μέρες ολόκληρες το 2002, το 2006 και το 2009 για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους και η κυβέρνηση απαντούσε με επιστράτευση και ΜΑΤ;
Ας αφήσουν τα «σάπια». Σε συνθήκες ταξικού πολέμου, οι διεκδικήσεις των εργατών δεν ήταν ποτέ συζητήσιμες, εκτός αν προέρχονταν από τις συνδικαλιστικές εκείνες πλειοψηφίες που ήταν διαχρονικά το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και της εργοδοσίας στο κίνημα. Δηλαδή, διεκδικήσεις που βόλευαν τα αφεντικά για να χειραγωγούν και να υπερεκμεταλλεύονται. Εδώ βρίσκεται η ουσία. Στην προσπάθεια της εργοδοσίας, των πολιτικών και συνδικαλιστικών της εκπροσώπων να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους και το λαό, να ρίξουν ακόμα πιο κάτω τον πήχη των διεκδικήσεων, καλλιεργώντας την δηλητηριώδη πεποίθηση ότι είναι «μαξιμαλισμός» να θέλεις να ζήσεις με αξιοπρέπεια, την εποχή που η κοινωνική και τεχνολογική εξέλιξη δημιουργούν προϋποθέσεις για πραγματική λαϊκή ευημερία. Ποιος την εμποδίζει; Το γεγονός ότι η τάξη του Μάνεση έχει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής και ασκεί διαχείριση με τα κόμματά της. Εκεί πάνω πρέπει να προβληματιστεί ο λαός. Να δράσει για την ανατροπή τους, με στόχους πάλης που απαντούν στο ρεαλισμό των σύγχρονων αναγκών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου