ΣΥΡΙΖΑ: Σκορπάει αυταπάτες για τους ενδοαστικούς συμβιβασμούς

Καλεί το λαό να κάνει σημαία του τις αποφάσεις που πάρθηκαν στην τελευταία σύνοδο της ΕΕ

Δηλωτικά των αντιφάσεων στις οποίες παραδέρνει εξαιτίας της στρατηγικής του υπέρ της ΕΕ, αλλά και της προσπάθειας να ενσωματώσει το λαό, ήταν όσα είπε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ κατά την παρουσίαση πρότασης νόμου που αφορά στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Ο Αλ. Τσίπρας κατήγγειλε ότι «κάποιες τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται επιλεκτικά με δημόσιο δανεικό χρήμα για να διασώσουν την κεφαλαιακή επάρκειά τους και τους ανεπαρκείς ιδιοκτήτες και μεγαλομετόχους τους»,όταν το κόμμα του δηλώνει καθαρά υπέρ της ανακεφαλαιοποίησης.

Στο ίδιο πνεύμα, ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίστηκε τη «σημαντική δυνατότητα» που δόθηκε «στις 29 Ιουνίου» με την απόφαση για απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, καλλιεργώντας δηλητηριώδεις αυταπάτες ότι από μια τέτοια διευθέτηση μεταξύ των μερίδων του κεφαλαίου μπορεί να ωφεληθεί και ο λαός.

Για να θολώσει όμως τα νερά και διαχωρίζοντας αυθαίρετα τα όσα αποφάσισε η λυκοσυμμαχία στην τελευταία Σύνοδο, ισχυρίστηκε ότι «δεν αποτελεί προγραμματική μας προτεραιότητα η ευρωποίηση των τραπεζών, προγραμματική μας προτεραιότητα είναι ο δημόσιος χαρακτήρας των τραπεζών».

Με έκδηλη τη στενοχώρια για την πορεία του ευρώ απέδωσε «ιστορικές ευθύνες» στην κυβέρνηση, γιατί «το επόμενο τρίμηνο παίζεται το μέλλον της Ελλάδας και το μέλλον της Ευρωζώνης» και συμπλήρωσε ότι«ζητήσαμε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για την Ελλάδα. Αν καθυστερήσουν άλλη μια βδομάδα δε θα υπάρχει θέμα Ελλάδας, θα υπάρχει συνολικά θέμα Ευρωζώνης».

Τέλος, θέλοντας να προσγειώσει κι αυτές τις κουτσουρεμένες πια προσδοκίες που μπορεί να τρέφουν οι ψηφοφόροι του, δήλωσε: «Αυτό που μας απασχολεί είναι να σταματήσει αυτή η κατρακύλα, διότι το μεγάλο βάρος και η μεγάλη ευθύνη θα πέσει κυρίως στους δικούς μας ώμους, για να ανασυγκροτήσουμε τη χώρα (...) Και όπως καταλαβαίνετε, είναι διαφορετικά, έστω και τώρα να σταματήσει αυτή η πτώση και διαφορετικά να σταματήσει μετά από έξι μήνες ή μετά από ένα χρόνο, όπου θα έχουν πραγματοποιηθεί σοβαρές ζημίες. Πορευόμαστε ένα δρόμο που όσο τον κατεβαίνουνε τόσο πιο δύσκολο θα είναι να τον ξανανέβουμε».