Μιλώντας τις προάλλες στον ΣΚΑΪ, ο Δ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ βάφτισε τα αρπακτικά που καραδοκούν για το δημόσιο πλούτο «συνεργάτες», για να υπερασπιστεί την πρόταση του κόμματός του υπέρ του να μπουν οι ιδιώτες με τα δυο πόδια σε στρατηγικούς και άλλους τομείς της παραγωγής και να μπουκώσουν με νέα κέρδη. Οπως είπε, «εμείς προτείνουμε την αξιοποίηση και όχι την εκποίηση (...) αντί να πουλήσουμε όσο όσο, αντιπροτείνουμε να δημιουργηθούν κοινοπραξίες όπου το δημόσιο βάζει το περιουσιακό του στοιχείο και αναζητά συνεταίρο είτε με διακρατική συμφωνία είτε στην αγορά με επιχειρήσεις, είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα, πάντα με διαγωνισμό και με όρους όπου ο καθένας ανάλογα με αυτό που βάζει έχει και μερίδιο μακροχρόνιο στα οφέλη».
Από πού προκύπτουν όμως αυτά τα «μακροχρόνια οφέλη» για τους ιδιώτες, αν όχι από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων με άθλιους όρους και την αφαίμαξη του λαού με την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών στις οποίες συμπράττουν με το δημόσιο;
Δεν τα λέει αυτά ο Παπαδημούλης, επειδή θέλει να κρύψει ότι οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ μπάζουν το κεφάλαιο από το παράθυρο, ενώ η κυβέρνηση με τις απευθείας ιδιωτικοποιήσεις τους καλεί να μπουν από την πόρτα. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο για το λαό.
Το έχουν αποδείξει τα περίφημα ΣΔΙΤ, υπέρ των οποίων εμφανίζεται τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντάς τα σαν «ισοδύναμα» των ιδιωτικοποιήσεων.
Πρόκειται όμως για μεθόδους που και σήμερα χρησιμοποιεί το αστικό κράτος στην Ελλάδα και σε όλη την ΕΕ προκειμένου να δώσει ζωτικό χώρο στα μονοπώλια, με συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που καταλήγουν σε χειρότερες και επί πληρωμή υπηρεσίες για το λαό, ακόμα και σε υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου