Ομολογεί ότι έλεγε καραμπινάτα ψέματα

Τι λέει μέχρι στιγμής και ανεξαρτήτως πού θα καταλήξει τελικώς ο ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων; Σε αδρές γραμμές λέει ότι δεν μπορούμε να την στηρίξουμε δεδομένων των στρατηγικών μας διαφορών και κυρίως αυτής που αφορά στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.

Τι λέει δηλαδή; Ομολογεί ότι δε γίνεται η χώρα να παραμένει στην ΕΕ και ταυτόχρονα να καταργεί δανειακές συμβάσεις και μνημόνια και να εφαρμόζει μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική. Ερχεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ στα λόγια του ΚΚΕ. Παραδέχεται έστω και εμμέσως ότι το μνημόνιο - αντιμνημόνιο δεν ήταν ποτέ το

πραγματικό δίλημμα ούτε η πραγματική διαχωριστική γραμμή βρίσκεται ανάμεσα στις δυνάμεις που το εφαρμόζουν και σ' αυτές που το αντιπαλεύουν. Ομολογεί δηλαδή ότι έλεγε καραμπινάτα ψέματα στο λαό.

Δεν χρειαζόταν βεβαίως να το πει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό για το οποίο κραυγάζει η ίδια η πραγματικότητα σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ που με ή χωρίς μνημόνια εφαρμόζουν με πυγμή την ίδια πολιτική τσακίσματος των λαών προς όφελος των μονοπωλίων. Εχει όμως αξία να καταγραφεί αφού πάνω σ' αυτά τα κίβδηλα διλήμματα οικοδόμησε την προεκλογική εκστρατεία, κερδοσκοπώντας με την αγωνία του λαού.

Και θα συνεχίσει την κερδοσκοπία όσο μπορεί και όσο τον παίρνει, αφού τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και αποκαλύπτουν την πολιτική του απατεωνιά. Ετσι χτες σε ανακοίνωσή του αναφέρει ότι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που οδηγεί τη χώρα στην έξοδο απ' την Ευρωζώνη, αλλά η κυβερνητική πολιτική που απομονώνει τη χώρα και γι' αυτό η συγκυβέρνηση είναι υπόλογη.

Με κάθε τρόπο πασχίζει να κρύψει ότι κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ δουλεύει εκεί για την πάρτη του, για τα συμφέροντα των αστών του καταρχήν και πως όλα μαζί ενιαία επιτίθενται στα λαϊκά δικαιώματα αφού αυτό προστάζει το συμφέρον των αστικών τους τάξεων. Πως οι όποιες συμμαχίες εντός της ΕΕ όταν συμβαίνει να υπάρξουν δεν υπερασπίζονται τους λαούς και το δίκιο τους. Οτι η αποδέσμευση απ' τη λυκοσυμμαχία, σε συνδυασμό με τη μετατροπή των μονοπωλίων σε λαϊκή ιδιοκτησία, δεν σημαίνει απομόνωση και καταστροφή, αντίθετα είναι προϋπόθεση δρομολόγησης φιλολαϊκών εξελίξεων και μπορεί να επιβληθεί από ένα λαό αποφασισμένο να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.