Υπάρχει πλέον η εμπειρία των διερευνητικών εντολών. Το ΚΚΕ όχι μόνο επιβεβαιώθηκε για όσα έλεγε προεκλογικά, αλλά όσα έγιναν είναι μια χρήσιμη για το λαό εμπειρία για να κατανοήσει για ποιο λόγο επέμενε ο ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει το ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση «της αριστεράς», όπως τη χαρακτηρίζουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ εύκολα θα μπορούσε να κάνει αυτό που έλεγε προεκλογικά. Μια κυβέρνηση της αριστεράς, δηλαδή με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη, για «να δώσει ανάσα στον τόπο», όπως έλεγε. Μάλιστα, θα είχε εξασφαλίσει την ανοχή από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (σ.σ. είναι ένα θέμα το πόσο εύκολα τα δύο αστικά κόμματα της πλουτοκρατίας δήλωσαν ότι στηρίζουν μια τέτοια κυβέρνηση...). Κάτι που δεν το έκανε. Παρά την ξεκάθαρη θέση του ΚΚΕ ότι δε συμμετέχει σε μια τέτοια κυβέρνηση - λαιμητόμο για το λαό, ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε ότι θέλει και το ΚΚΕ. Τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι με 71 βουλευτές (ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ) θα ήταν ευάλωτο το κυβερνητικό σχήμα, θα την έριχναν μια τέτοια κυβέρνηση. Το ερώτημα είναι: Τι 71, τι 97, αν προσθέσουμε δηλαδή και τους βουλευτές του ΚΚΕ; Και πάλι ευάλωτη δε θα ήταν; Και πάλι δε θα την έριχναν - πάντα με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ - αφού και πάλι δε θα ήταν πλειοψηφία;
Γιατί τότε η εμμονή με τη συμμετοχή του ΚΚΕ;
Είναι φανερό ότι το θέμα δεν είναι αριθμητικό. Απλά, αναφέρουμε τα παραπάνω γιατί η ίδια η λογική του ΣΥΡΙΖΑ είναι διάτρητη. Το ΚΚΕ το ήθελαν και το θέλουν σε μια τέτοια κυβέρνηση γιατί στοχεύουν σε κάτι άλλο. Επιχειρούν - με ευκαιρία ένα συγκεκριμένο καθαρά εκλογικό συσχετισμό - να μαντρώσουν το Κόμμα της εργατικής τάξης στο μαντρί της αστικής πολιτικής διαχείρισης των προβλημάτων.
Μία από τις βασικές πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ είναι η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και η μονομερής διαγραφή του χρέους. Είναι προφανές ότι σε μια υποτιθέμενη «κυβέρνηση αριστεράς» με δεδομένο τον προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ - δηλαδή μέσα στην Ευρωζώνη και επαναδιαπραγμάτευση - κάποιος θα έπρεπε να βάλει νερό στο κρασί του. Από ποιον θα ζητούσαν, θα πίεζαν, θα εκβίαζαν να κάνει υποχωρήσεις σε αυτό το θεμελιακό ζήτημα; Και δε θα ήταν μόνο τα δύο κόμματα. Θα ήταν τα αστικά κόμματα, οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης.
Βεβαίως, μια κυβέρνηση θα διαχειριστεί όλα τα ζητήματα, δηλαδή και της οικονομίας και της κοινωνικής και της εξωτερικής πολιτικής. Φαντάζεστε μια κυβέρνηση με το ΚΚΕ να συμμετέχει και να διαχειρίζεται τις υποθέσεις που απορρέουν από τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ; Δηλαδή, να δίνει «γην και ύδωρ» για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις; Φαντάζεστε μια κυβέρνηση με το ΚΚΕ να συμβιβάζεται με τη στρατηγική «Ευρώπη 2020» για την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή που απαιτεί αντεργατικά μέτρα για να κάνουν επενδύσεις οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι; Φαντάζεστε μια τέτοια κυβέρνηση με το ΚΚΕ να ενισχύει την πολιτική συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία; Μα τότε το ΚΚΕ θα είχε απεμπολήσει όχι μόνο τη γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με τους αντιπάλους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες, αλλά και τις άμεσες διεκδικήσεις των εργαζομένων για ανακούφιση, βελτίωση της ζωής τους, θα απεμπολούσε το ίδιο το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Καραμπινάτη προδοσία του λαού.
Για να καταλάβει, λοιπόν, κάποιος καλύτερα τι επιδίωκαν και τι επιδιώκουν, είναι χαρακτηριστικά τα όσα λέει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει των εκλογών του Ιούνη. Οταν τους ρωτάνε πώς θα σχηματίσει κυβέρνηση μετεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένη την άρνηση του ΚΚΕ, απαντούν: «Ας έρθει η κ. Παπαρήγα με τα ποσοστά που θα έχει εισπράξει μετά τις εκλογές και θα δούμε τι θα κάνουν» (Αλ. Μητρόπουλος στο MEGA).
Επιβεβαιώνουν, δηλαδή, ότι στόχος τους είναι να πλήξουν εκλογικά το ΚΚΕ, προσδοκώντας επί ματαίω ότι έτσι θα καταφέρουν να το βάλουν στο μαντρί της διαχείρισης για λογαριασμό του αστικού πολιτικού συστήματος. Δηλαδή, λένε: Θα επιβάλουμε με τα συνθήματά μας τη μείωσή σας, θα σας μειώσουμε με τα όσα λέμε για προοπτική της κυβερνώσας αριστεράς και αφού μειώσουμε τη δύναμή σας, θα έρθετε ηττημένοι στην αυλή μας.
Γιατί επιδιώκει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ;
Είναι στρατηγικός του στόχος να πλήξει το ΚΚΕ, τη στρατηγική του. Το έχουν πει πολλές φορές στο παρελθόν. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Θαυμάστε μερικά απ' αυτά:
Ο Αλ. Τσίπρας το 2008: «Για να μπορέσει το ΚΚΕ να μπει σε μια τροχιά συζήτησης με την υπόλοιπη αριστερά, θα πρέπει να αισθανθεί ότι ο δρόμος που ακολουθεί είναι αδιέξοδος. Με άλλα λόγια, για να αλλάξει το ΚΚΕ στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί πολιτικά».
Ο Αλ. Αλαβάνος το 2009: «Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ήττα γιατί αποτύχαμε στον στόχο (...) της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων εντός της αριστεράς».
Εχουν διαψευστεί διαχρονικά. Θα το πάθουν ακόμα μια φορά. Η προσπάθειά τους να παραπλανήσουν δεν πρόκειται να αναγκάσει το ΚΚΕ να εγκαταλείψει το μετερίζι της πάλης για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου