Τα «αντιμνημονιακά» κόμματα και ο ρόλος τους σήμερα

Στις επερχόμενες εκλογές, ο άλλοτε κραταιός δικομματισμός, φαίνεται ότι θα δει τα ποσοστά του να συρρικνώνονται. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν όλα τα στοιχεία.

Οπωσδήποτε μία τέτοια εξέλιξη είναι απόλυτα θεμιτή, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι και φτωχά μικρομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, δείχνουν διαθέσεις απεγκλωβισμού, από τα δύο αυτά κόμματα της μεγαλοαστικής τάξης, που κυριαρχούσαν στα πολιτικά πράγματα της χώρας, για σχεδόν 40 χρόνια.

Να επισημάνουμε και πάλι, ότι προοπτικές συρρίκνωσης του δικομματισμού εμφανίζονται προς το παρόν μόνο στην Ελλάδα, και αυτό αποτελεί μία αναμφισβήτητη επιτυχία, του ταξικού εργατικού κινήματος, και του ΚΚΕ, το οποίο από τη δεκαετία του '80 ακόμα, είχε αποκαλύψει το ρόλο του συστήματος δικομματικής εναλλαγής και είχε παλέψει για την αποδυνάμωσή του.

Το ερώτημα που προκύπτει όμως σήμερα, είναι: και τώρα τι γίνεται;

Πέρα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και τα εξαπτέρυγά τους (ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ), τα οποία εκφράζουν αυθεντικά τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης, και το ΚΚΕ από την άλλη πλευρά της όχθης, το οποίο εκφράζει με συνέπεια τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών κοινωνικών στρωμάτων, πέρα από αυτό το δίπολο που σε πολιτικό επίπεδο εκφράζει την αντίθεση του κεφαλαίου και της εργασίας στις οικονομικές σχέσεις,
έχει διαμορφωθεί ένα ενδιάμεσο πολιτικό μόρφωμα, των λεγόμενων αντιμνημονιακών

δυνάμεων... Στο οποίο συμμετέχουν από την φασιστική «Χρυσή Αυγή» και τους «Ανεξάρτητους Ελληνες» του Καμμένου, ως τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά δεν θέλουμε να πούμε σε καμία περίπτωση, ότι η φασιστική «Χρυσή Αυγή», είναι ίδια με τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, όλοι τους, από τους φασίστες έως τους σοσιαλδημοκράτες, έχουν ένα κοινό στοιχείο. Ζητούν την ψήφο του ελληνικού λαού, στο όνομα της κατάργησης των μνημονίων...

Στο σημείο αυτό, το νεφελώδες αυτό πολιτικό μόρφωμα διαπράττει μία λαθροχειρία, την οποία έχουν αποκαλύψει ο «Ριζοσπάστης» και το ΚΚΕ. Εμφανίζουν τα μνημόνια, σαν την αιτία της κακοδαιμονίας του ελληνικού λαού, τη στιγμή που αυτά (τα μνημόνια) δεν είναι παρά το αποτέλεσμα και όχι η αιτιότητα του φαινομένου. Η αιτία φυσικά είναι η ίδια η καπιταλιστική κρίση, που έπληξε συγχρονισμένα την παγκόσμια οικονομία. Η λήψη σκληρών και βίαιων μέτρων, τα οποία στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, πήραν την μορφή των μνημονίων, ενώ σε άλλες καπιταλιστικές χώρες, (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία) εξαγγέλλονται τα ίδια ακριβώς μέτρα, χωρίς την υπογραφή μνημονίων, δεν είναι παρά η απάντηση της ευρωπαϊκής αστικής τάξης στην οικονομική κρίση, αλλά και η αφαίρεση θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, στο όνομα της οικονομικής κρίσης. Στην περίπτωσή μας, ταιριάζει απόλυτα η λαϊκή παροιμία : «βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντ' έξι».

Γιατί τώρα έχει σημασία να ξεκαθαρίσουμε την αιτιακή σχέση καπιταλιστικής κρίσης - μνημονίων; Γιατί όταν εμφανίζει κανείς το αποτέλεσμα σαν αιτία, όταν σηκώνει την «αντιμνημονιακή σημαία» και την εμφανίζει σαν την αιτία του προβλήματος, συγκαλύπτει σκόπιμα την πραγματική αιτία. Την ίδια την καπιταλιστική κρίση. Και γιατί κάνουν μια τέτοια λαθροχειρία; Γιατί, αν τοποθετούσαν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, θα έπρεπε να φωτίσουν αυτό που θέλουν να συσκοτίσουν. Αυτό καθ' εαυτό το πρόβλημα των καπιταλιστικών κρίσεων, το οποίο εμφανίζεται με στοιχεία περιοδικότητας και οφείλεται στον ανειρήνευτο χαρακτήρα της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού. Της αντίθεσης κεφαλαίου και εργασίας, η όξυνση της οποίας αποφορτίζεται μέσα από την οικονομική κρίση.

Και οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, δεν θέλουν να οδηγήσουν την σκέψη των ανθρώπων, μέχρι αυτό το...επικίνδυνο σημείο, επιδιώκουν να παραμείνουν στην επιφάνεια των πραγμάτων, προβάλλοντας πλασματικά διλήμματα του τύπου «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», τα οποία δεν αγγίζουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της πραγματικής αιτίας των οικονομικών κρίσεων.

Η επιδερμική και απατηλή αυτή ανάλυση της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, είναι ίδιο των μικροαστικών κομμάτων και των κοινωνικών τους εκφράσεων, τα οποία, από τη μία πιέζονται από το μονοπωλιακό κεφάλαιο και το αστικό κράτος, από την άλλη όμως δεν θέλουν να διαρρήξουν τους δεσμούς τους με την αστική τάξη, επειδή φοβούνται την εργατική τάξη και ακόμα περισσότερο φοβούνται την προοπτική της εργατικής εξουσίας.

Ο μικροαστικός χαρακτήρας των «αντιμνημονιακών δυνάμεων» αποκαλύπτεται και μέσα από την προβολή της «πρότασης εξουσίας» που έκαναν τόσο ο Τσίπρας, όσο και ο Καμμένος. Εξουσία, να την κάνουν τι; Να ανατρέψουν την εξουσία της αστικής τάξης; Ούτε που θέλουν να σκεφτούν μία τέτοια...βλάσφημη ιδέα. Για αυτό και σπεύδουν να δώσουν διαβεβαιώσεις στα «ιεραρχεία» της αστικής τάξης, ότι σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητούν την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας...Οτι τάσσονται υπέρ του ευρώ, και το μόνο πρόβλημα που έχουν, είναι οι «κακές μνημονιακές δυνάμεις» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Εξαντλούν δηλαδή την κριτική τους, στις μορφές έκφρασης του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας, χωρίς φυσικά να αμφισβητούν το ίδιο το αστικό του περιεχόμενο, πολύ δε περισσότερο την οικονομική του βάση. Το σύστημα εξουσίας του κεφαλαίου, το οποίο βρίσκεται έξω από κάθε κριτική του «αντιμνημονιακού» λόγου.

Περιττό βέβαια να αναφερθούμε στον καιροσκοπικό χαρακτήρα των «προτάσεων εξουσίας», οι οποίες γίνονται μόνο και μόνο για τις ανάγκες της στιγμής. Να μαζέψουν δηλαδή κανένα ψηφαλάκι, ενόψει των εκλογών. Τα κόμματα αυτά, γνωρίζουν αρκετά καλά την ψυχολογία και τις φαντασιώσεις των μικροαστών, και σπεύδουν να τους χαϊδέψουν τ' αυτιά, με το να τους υπόσχονται εξουσίες και μεγαλεία. Ξέρουν, ότι το όνειρο κάθε μικροαστού, είναι να γίνει αστός, στη θέση του αστού.

Πολιτικές διεργασίες...

Είναι γνωστό, ότι αρκετά χρόνια τώρα, η αστική τάξη αναζητά και άλλες εφεδρικές πολιτικές λύσεις, πέραν του συστήματος δικομματικής εναλλαγής, το οποίο την εξυπηρέτησε...επάξια για 40 περίπου χρόνια. Προς το παρόν «τα δίνουν όλα», για να βγουν όσο το δυνατό πιο πολύ ενισχυμένα στην κάλπη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, να διασωθεί το ΛΑΟΣ, το οποίο λειτουργεί σαν αφοσιωμένη και πιστή θεραπαινίδα του συστήματος και ή δυνατόν, να μπει και στη Βουλή και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ της Μπακογιάννη. Αυτό θα ήταν το ευκταίο.

Επειδή όμως υπάρχει σήμερα έντονη πολιτική ρευστότητα, ενώ παράλληλα τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες δεκαετίες, θα πρέπει να «γδάρουν το τομάρι» του ελληνικού λαού, με τα νέα άγρια μέτρα που έρχονται, είναι υποχρεωμένοι να ανακατέψουν την τράπουλα και να αναζητήσουν και άλλες εφεδρικές λύσεις.

Στα πλαίσια αυτά, εφιστούμε την προσοχή του ελληνικού λαού, ότι αυτό το θορυβώδες πολιτικό νεφέλωμα των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, με τον ακίνδυνο και επιδερμικό του λόγο, σε συνδυασμό με τις εγγυήσεις που έχει παράσχει στην αστική τάξη, για την προστασία των «όσιων και των ιερών» του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, έχει όλες τις προϋποθέσεις να αποτελέσει την εναλλακτική λύση της αστικής πολιτικής εξουσίας, σε περίπτωση που το δικομματικό σύστημα εναλλαγής, υποστεί ανεπανόρθωτη φθορά.

Από τέτοιες «μεταλλάξεις» βρίθει το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης ( πράσινοι στη Γερμανία, οι οποίοι έγιναν μια χαρά διαχειριστές).

Ειδικά για την Ελλάδα θα θέλαμε να σταθούμε στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο μέσα από αριστερά συνθήματα, κατάφερε να κερδίσει τα μικροαστικά στρώματα, αλλά και τμήματα της εργατικής τάξης. Τη συνέχεια την γνωρίζουν όλοι. Από δύναμη «αλλαγής», έγινε δύναμη του κατεστημένου και κόμμα της μεγαλοαστικής τάξης.

Ας προσέξουν οι εργαζόμενοι, γιατί, σε περίπτωση που εμπιστευτούν την ψήφο τους, στο «αντιμνημονιακό» σκορποχώρι, μια δεύτερη μεγάλη απογοήτευση, μπορεί να οδηγήσει τις εξελίξεις προς τα πίσω και να έχει συνέπειες και στο εργατικό - λαϊκό κίνημα το οποίο, τα τελευταία ειδικά χρόνια, ανασυντάσσεται.

Δύναμη εγγύησης το ΚΚΕ

Η εργασία αποτελεί την αντίθεση του κεφαλαίου. Το ΚΚΕ αποτελεί την αντίθεση του αστικού πολιτικού συστήματος, την οποία κατέκτησε επάξια και με πολλές θυσίες στα 93 χρόνια της ιστορικής του διαδρομής.

Σήμερα συντελούνται θετικές διεργασίες μέσα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα. Ας τις ενισχύσουμε, στηρίζοντας αποφασιστικά το ΚΚΕ στις 6 Μάη. Σε αυτές τις εκλογές δεν θα λυθεί το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, αν και το θέμα της ανατροπής της αστικής τάξης από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη.

Οι εκλογές όμως αυτές, μπορούν να δώσουν το έναυσμα αλλαγής του συσχετισμού των δυνάμεων, ώστε να αντεπιτεθούμε πιο δυνατά, να τους δυσκολέψουμε, να τους κάνουμε τη ζωή αφόρητη. Η ολόπλευρη και αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ στις 6 Μάη, θα αποτελέσει την πιο μεγάλη εγγύηση, στην πορεία της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της πολιτικής λαϊκής εξουσίας και την οικοδόμηση των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ