Mπροστά στη νέα εκλογική μάχη, μπαίνουν νέα εκβιαστικά διλήμματα, γίνεται συντονισμένη προσπάθεια να παγιδευτεί ο λαός στο κάλπικο δίλημμα: δεξιά–κεντροδεξιά κυβέρνηση ή αριστερή–κεντροαριστερή κυβέρνηση. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την παραπλάνηση του λαού, έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παίζει παιχνίδι στις πλάτες του λαού, κοροϊδεύει, κάνει παιχνίδι με τις λέξεις πάνω στον πόνο του. Η “αριστερή” κυβέρνηση που προτείνει δεν είναι κάτι καινούργιο. Δοκιμάστηκε και δοκιμάζεται στην Ευρώπη, με ολέθρια αποτελέσματα για τους λαούς.
Για το πώς “λύθηκαν τα προβλήματα” αλλά και για το τι σόι πολιτική υλοποίησαν και υλοποιούν “οι αριστερές κυβερνήσεις”, διδακτικά είναι τα παραδείγματα σε μια σειρά χώρες. Εκεί πρωταγωνίστησαν “στις αριστερές κυβερνήσεις” κόμματα και συμμαχικά σχήματα τα οποία συμμετέχουν μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που φτιάχτηκε στη βάση της πίστης αυτών των κομμάτων στην αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ. Σε όλους αυτούς τους “αριστερούς” οι οποίοι, όταν κυβέρνησαν, πήραν βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, οι λαοί στις χώρες τους ήδη (και δικαιολογημένα) τους έχουν κολλήσει τη ρετσινιά των διαχειριστών της βαρβαρότητας,
ενώ για πάντα θα τους συντροφεύουν τα λόγια του μεγιστάνα Ανιέλι (ιδιοκτήτη της FIAT) ο οποίος δήλωνε πριν από 15 χρόνια για την κεντροαριστερή κυβέρνηση της Ιταλίας: «Για δες που η Αριστερά κάνει μερικές φορές τη δουλειά καλύτερα και από τη Δεξιά»!
Ιδού λοιπόν οι άθλοι των “αριστερών κυβερνήσεων”, οι ημέρες και τα έργα τους σε 4 χώρες της Ευρώπης. Στην Ιταλία, στη Δανία, σε κρατίδια της Γερμανίας και στην περιφέρεια της Ανδαλουσίας στην Ισπανία…
Σημειώνεται ότι για την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση της Γαλλίας (γιατί κακά τα ψέματα, όταν ακούς “αριστερή” κυβέρνηση το μυαλό σου αναπόφευκτα πηγαίνει στους “αριστερούς” που βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία), αφιερώνεται δισέλιδο άρθρο σε παρακάτω ενότητα σε αυτό το φύλλο του “Οδηγητή”, με αφορμή και την έντονη συζήτησε που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα για τις εκλογές στη Γαλλία.
ΙΤΑΛΙΑ
Εκεί που η “Ελιά” έβγαλε το λάδι στο λαό
Διδακτική είναι η πείρα που έρχεται για τις “αριστερές” κυβερνήσεις από την Ιταλία. Εκεί η συμμαχία της “Ελιάς”,στην οποία συμμετείχαν το Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς και η Κομμουνιστική Επανίδρυση, ήρθε στην κυβέρνηση το 1996 με πρωθυπουργό τον Ρομάνο Πρόντι. Οι βιομήχανοι της Ιταλίας για πάντα θα θυμούνται αυτήν την κυβέρνηση αφού ήταν εκείνη που έβαλε την Ιταλία στο ευρώ, συμβάλλοντας έτσι στην κερδοφορία του ιταλικού κεφαλαίου εκείνη την περίοδο, ήταν αυτή που πήρε πολλά αντιλαϊκά μέτρα στο χώρο της εκπαίδευσης τα οποία ενίσχυσαν τους ταξικούς φραγμούς, ενώ το 1997, ψήφισε τον πιο σκληρό προϋπολογισμό λιτότητας, μεταπολεμικά. Αυτή η “αριστερή” κυβέρνηση ήταν εκείνη που έβαψε τα χέρια της με το αίμα του λαού της Γιουγκοσλαβίας, βομβαρδίζοντας και διαμελίζοντάς την το 1998, επί πρωθυπουργίας του γνωστού “αριστερού” Μάσσιμο Ντ’ Αλέμα ο οποίος διαδέχθηκε τον Πρόντι. Η ίδια κυβέρνηση θέσπισε σκληρή αντιαπεργιακή νομοθεσία προκειμένου να αντιμετωπίσει το απεργιακό κύμα που προκάλεσε η αντιλαϊκή πολιτική της.
Το εγχείρημα της αριστερής διακυβέρνησης επαναλήφθηκε κατά την περίοδο 2006-2008, με την συμφωνία της “κεντροαριστεράς” σε “12 σημεία” του Πρόντι που ανέλαβε πρωθυπουργός και τη συμμετοχή μάλιστα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης και των Ιταλών Κομμουνιστών. Η κυβέρνηση Πρόντι προχώρησε σε μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα, όπως η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κατά 5 χρόνια, η ιδιωτικοποίηση της “Αλιτάλια”, η διατήρηση των ιταλικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, η επέκταση της Αμερικάνικης βάσης στη Βιτσέντζα κά.
Όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα, τα μεταλλαγμένα ΚΚ που συμμετείχαν στην αριστερή κυβέρνηση, τα ψήφιζαν το πρωί και το απόγευμα έκαναν διαδηλώσεις ενάντια σε αυτά!
Ο λαός δικαιολογημένα απογοητεύτηκε από τους “αριστερούς” διαχειριστές του καπιταλισμού και τους γύρισε την πλάτη. Η εμπειρία της Ιταλίας αποδεικνύει ότι όταν ο λαός εναποθέσει τις ελπίδες του σε “αριστερές” κυβερνήσεις που δε συγκρούονται με το καπιταλιστικό σύστημα και τελικά οι προσδοκίες του διαψεύδονται, το πισωγύρισμα για το κίνημα μπορεί να είναι πολύ μεγάλο, αφού τα μονοπώλια είναι στην εξουσία, το ΚΚ στη διαχείρισή της και στο κίνημα μπορεί να ανθίζει κάθε καρυδιάς καρύδι, αφοπλίζοντάς το ή και καθοδηγώντας το σε αντιδραστικά μονοπάτια και σε κόμματα σαν αυτό του Μπερλουσκόνι ή τη Λίγκα του Βορρά.
ΔΑΝΙΑ
Οι “αριστεροί” βάζουν φόρο λίπους στο βούτυρο και το κρέας
Στη Δανία, που βρίσκεται εκτός ευρωζώνης, που δεν έχει μνημόνια πάνω από το κεφάλι της, ο λαός της …έχει ευτυχίσει μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη, έχοντας τη λεγόμενη “κόκκινη κυβέρνηση” στην οποία συμμετέχουν οι σοσιαλδημοκράτες και η “Κοκκινοπράσινη Συμμαχία” (συνεταιράκι του ΣΥΡΙΖΑ στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς). Για το πόσο αριστερή είναι η συγκεκριμένη κυβέρνηση αρκεί να αναφερθεί η δήλωση της πρωθυπουργού Χ. Τόρνινγκ, η οποία προσφάτως είπε: «Πρέπει όλοι να ‘μαστε περήφανοι για το έργο των Δανών στρατιωτών… γιατί όλοι μας συγχαίρουν για την προσφορά της Δανίας στους πολέμους στο Αφγανιστάν και τη Λιβύη».
Όμως υπάρχουν και μια σειρά άλλα στοιχεία που πραγματικά δεν μπορούν να κρύψουν την …αριστεροσύνη της κυβέρνησης, αφού ήδη προχώρησε σε φοροελαφρύνσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, την ίδια στιγμή που αύξησε τη φορολογία σε προϊόντα πρώτης ανάγκης (μάλιστα θέσπισε “φόρο λίπους” που αφορά πολλά είδη διατροφής μεταξύ των οποίων το βούτυρο και το κρέας…(καθώς την ενδιαφέρει η υγεία του λαού). Επίσης κατήργησε το δικαίωμα στην πρόωρη σύνταξη που είχαν οι εργαζόμενοι οι οποίοι δούλευαν σε βαρέα επαγγέλματα. Πλέον θα παίρνουν τη σύνταξή τους στα 67, ενώ ενδεικτική της πολιτικής που εφαρμόζει για την καταπολέμηση της ανεργίας είναι η φράση μέλους της κυβέρνησης «γιατί ένας γιατρός δεν μπορεί να πάει …υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ;». Και σαν να μην έφταναν αυτά, εξαγγέλθηκαν χαράτσια κατά τα ελληνικά πρότυπα, σχέδια ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης και καθαριότητας ενώ το λεγόμενο “πλάνο 2020” το οποίο εξαγγέλθηκε στις 7 Μάη (στα πρότυπα της στρατηγικής 2020 της ΕΕ), περιλαμβάνει “τσεκούρι” ύψους περίπου 2 δισ. ευρώ σε συντάξεις, επιδόματα ανέργων, ασθενών, αναπήρων και φοιτητών. Οι δηλώσεις της Δανής πρωθυπουργού κατά την παρουσίαση του “πλάνου 2020” δεν επιδέχονται αμφισβήτησης όσον αφορά τους στόχους της κυβέρνησης: «Για να έχουν τη δυνατότητα οι δανέζικες επιχειρήσεις να αντεπεξέλθουν στο διεθνή ανταγωνισμό θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αυξηθεί δραματικά η παραγωγικότητα καθώς και η προσφορά εργατικού δυναμικού. Πρέπει να καταλάβουμε ότι χρειάζεται όλοι να δουλεύουμε περισσότερο και να μάθουμε ότι πρέπει πρώτα να προσφέρουμε και μετά να απολαμβάνουμε».
ΤΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ
«Πηγή έμπνευσης και ελπίδας για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Αριστερά»
Έτσι περιέγραφε ο Αλ. Τσίπρας το εκλογικό αποτέλεσμα που σημείωνε η Linke (Αριστερά) πριν 2 χρόνια. Στη Γερμανία, το οπορτουνιστικό κόμμα “Die Linke” (κόμμα-πυλώνας του ΚΕΑ) και ο πολιτικός του πρόγονος, το PDS, που από τα σπάργανά του βγήκε η Linke το 2007, έχουν συμμετάσχει τουλάχιστον σε μισή ντουζίνα κυβερνήσεις κρατιδίων της Γερμανίας υλοποιώντας στο έπακρο πολιτική υπέρ της εξουσίας των μονοπωλίων.
Αυτές οι δυνάμεις συνεργάστηκαν με το “γερμανικό ΠΑΣΟΚ” σε μια σειρά κρατίδια από το 1998 έως το 2008, με πιοχαρακτηριστική την περίπτωση του Βερολίνου. Εκεί, στο διάστημα 2001-2002 υπήρχε κυβέρνηση μειοψηφίας του SPD (σοσιαλδημοκράτες) και των Πρασίνων με την ψήφο ανοχής του PDS. Στη συνέχεια συγκροτήθηκε κυβέρνηση συνασπισμού (από το 2002 έως το 2006) με τη συμμετοχή του SPD και του PDS, το οποίο μάλιστα είχε στον έλεγχο του 3 υπουργεία, ενώ ο ηγέτης του, ο Γκ. Γκύζι, ήταν για 7 μήνες υπουργός Οικονομίας και Απασχόλησης. Το εγχείρημα ήταν τόσο επιτυχημένο που επαναλήφθηκε κατά την περίοδο 2006-2011 όταν το SPD, αν και του αρκούσε η στήριξη από τους Πρασίνους, τελικά επέλεξε να κυβερνήσει μαζί με τη Linke, με τα στελέχη της να αναλαμβάνουν 3 υπουργεία.
Τι έκαναν αυτές οι τοπικές κυβερνήσεις στο Βερολίνο κατά τα χρόνια της “αριστερής” διακυβέρνησης; Ανάμεσα σε άλλα, διέκοψαν τη χρηματοδότηση στεγαστικού προγράμματος και ιδιωτικοποίησαν τη δημοτική επιχείρηση κατοικιών, με αποτέλεσμα 65.700 διαμερίσματα και επαγγελματικοί χώροι να πουληθούν στην Goldman Sachs.Επίσης ιδιωτικοποίησαν τη δημοτική επιχείρηση ύδρευσης (τώρα μάλιστα η Linke προβάλλει το σύνθημα της επαναδημοτικοποίησής της) και επέβαλαν “τσεκούρι” στις δαπάνες που προορίζονταν για την πρόνοια. Ακόμη, συνέβαλαν στη μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση των σπουδών εφαρμόζοντας το λεγόμενο point system των πιστωτικών μονάδων και επέβαλαν τη συμμετοχή των γονιών για να παίρνουν τα παιδιά τους τα σχολικά βιβλία (ύψους 100 ευρώ ετησίως).
Ως γνήσιοι οπορτουνιστές που σέβονται τον εαυτό τους, όχι μόνο δεν έκαναν ίχνος αυτοκριτικής για τη συμμετοχή τους σε αστικές κυβερνήσεις που έλαβαν αυτά τα βάρβαρα μέτρα, αλλά αντίθετα, όπως δήλωνε ο Γκύζι, πριν από μερικούς μήνες: «Το SPD μόνο μαζί με τη Linke μπορεί να είναι κοινωνικό», συνεχίζοντας να συμβάλλουν στη βιομηχανία αυταπατών σχετικά με το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Η αλήθεια είναι ότι θα ήταν αφελές να περίμενε κάποιος κάτι διαφορετικό από ένα κόμμα που ζητά απολύσεις με …κοινωνικά κριτήρια, δηλαδή να απολύονται τελευταίοι όσοι εργαζόμενοι έχουν οικογένεια, από ένα κόμμα που αναφερόμενο στο έγκλημα του Ισραήλ απέναντι στο λαό της Παλαιστίνης εξισώνει το θύτη με το θύμα, αλλά και από ένα κόμμα που ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του, σύμφωνα με τα wikileaks, έλεγε πριν 2 χρόνια στον αμερικάνο πρέσβη στη Γερμανία:«Το αίτημα για κατάργηση του ΝΑΤΟ είναι επί της ουσίας ένας τρόπος να αποφευχθεί το επικίνδυνο αίτημα για απόσυρση της Γερμανίας από τη συμμαχία. Για τη διάλυση του ΝΑΤΟ χρειάζεται η συγκατάθεση των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας. Και κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό». Τόσο “αριστεροί” λοιπόν και τόσο «πηγή έμπνευσης και ελπίδας».
ΙΣΠΑΝΙΑ – ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑΣ
Όταν “οι αριστεροί” χορεύουν φλαμένγκο με τη σοσιαλδημοκρατία
Και αν οι εργαζόμενοι στο Βερολίνο …κλαίνε με μαύρο δάκρυ, αφού μετά από τόσα χρόνια χάσανε τους “αριστερούς” κυβερνήτες τους, στην Ανδαλουσία, την πολυπληθέστερη από τις 17 συνολικά περιφέρειες του ισπανικού κράτους, που οι κάτοικοι της αντιμετωπίζουν οξυμένα προβλήματα με πρώτο αυτό της ανεργίας, τώρα πρέπει να …κλαίνε από χαρά, αφού έχουν πια “αριστερή” κυβέρνηση. Στις 25/3/2012 πραγματοποιήθηκαν εκλογές προκειμένου να αναδειχθεί κυβέρνηση στη συγκεκριμένη περιφέρεια (αυτόνομη κοινότητα). Το PSOE (σοσιαλδημοκρατικό κόμμα) σημείωσε άνοδο που του επέτρεπε να κυβερνήσει στην περιφέρεια αλλά σε συνεργασία με την Ενωμένη Αριστερά (ΕΑ-συνασπισμός κομμάτων στον οποίο συμμετέχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας). Από εκείνη τη στιγμή, οι δύο πλευρές αρχίζουν να προθερμαίνονται για να χορέψουν το φλαμένγκο της κεντροαριστερής κυβερνητικής συνεργασίας.
Για την ιστορία, το PSOE ήταν το μέχρι πρόσφατα κυβερνητικό κόμμα στην Ισπανία, που υπέστη βαριά ήττα στις εκλογές του Νοέμβρη του 2011 λόγω και των αντιλαϊκών βάρβαρων μέτρων που υλοποιούσε στην Ισπανία, ως απόρροια της ενιαίας στρατηγικής της ΕΕ.
Ορισμένα στελέχη του ΚΚΙ αντιτάχθηκαν στη συγκυβέρνηση με το PSOE. Αντίθετα, ο νεαρός βουλευτής της ΕΑ στη Μάλαγα (που αναδείχθηκε από τους αγανακτισμένους) τάχτηκε υπέρ μιας συγκυβέρνησης με έντονη την παρέμβαση της ΕΑ, ώστε «να περάσει η θέση της κοινωνικής βάσης της ΕΑ». Το σύνθημά που προέβαλλε ήταν «αντίσταση στους θεσμούς και δημιουργία στους δρόμους».
Μετά την πρώτη βδομάδα διαβουλεύσεων, το PSOE έκανε ανοιχτή πρόταση προς την ΕΑ, ενώ και οι ξεπουλημένες ηγεσίες των μεγαλύτερων συνδικάτων πίεζαν προς αυτήν την κατεύθυνση, υποστηρίζοντας ότι η ΕΑ πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες και να βάλει πλάτη ώστε να λυθούν άμεσα προβλήματα. Στη συνέχεια, συντάχθηκε ένα κείμενο (κάτι σαν μνημόνιο συνεργασίας), με το οποίο PSOE και ΕΑ δεσμεύονταν να υλοποιήσουν μέχρι κεραίας τις επιταγές της ΕΕ. Στις 22/4 η ΚΕ της ΚΟ Ανδαλουσίας του ΚΚΙ αποφάσισε να υποστηρίξει την πολιτική συνεργασία με το PSOΕ στη βάση του μνημονίου που αναφέρεται παραπάνω, ενώ σημείωσε την ανάγκη για συγκυβέρνηση, η οποία θα έχει προγραμματική σύγκλιση ώστε να μπορούν να παρθούν τα αναγκαία οικονομικά μέτρα. Τα πρώτα δείγματα γραφής, καθώς και οι δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει τα κόμματα που απαρτίζουν τη συγκυβέρνηση, αποδεικνύουν ότι έρχονται ακόμη χειρότερες μέρες για τους εργαζομένους και στην Ανδαλουσία.
Μόλις μια βδομάδα μετά την ορκωμοσία της “αριστερής κυβέρνησης”, οι κυβερνώντες υποσχέθηκαν να τηρήσουν τις δεσμεύσεις περί λιτότητας εν όψει των προβλέψεων της ΕΕ για πλαφόν στο έλλειμμα. Έτσι, ανακοίνωσαν περικοπές 2,5 δισ απ’ τον προϋπολογισμό του 2012, πετσοκόβοντας τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων και αυξάνοντας τους φόρους, εξοικονομώντας έτσι 1 εκ. ευρώ. Τα μέτρα χαρακτηρίστηκαν από την κυβέρνηση «δίκαια», «ισορροπημένα» και «ισότιμα»!!
Πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων
«Και μη χειρότερα» λένε οι λαοί που έζησαν από πρώτο χέρι τις “αριστερές” κυβερνήσεις και απολύτως δικαιολογημένα. Ακόμη και αν… δεχθούμε ότι κάποιες από τις κυβερνήσεις αυτές δεν είχαν κακές προθέσεις (μάλλον απίθανο) και έπεσαν στην πλάνη ότι μπορούν με κάποια μέτρα να απαλύνουν τον πόνο του λαού, πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι τα συμφέροντα των λαών και των μονοπωλίων δε συμβιβάζονται, με αποτέλεσμα να πάρουν βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Όπως είναι φυσιολογικό σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις ο λαός το λογαριασμό δεν τον ζήτησε από τους σοσιαλδημοκράτες αλλά από τους κομμουνιστές. Τα συγκεκριμένα ΚΚ που συμμετείχαν σε κυβερνήσεις περιθωριοποιήθηκαν, έχασαν την επαφή τους με τις εργατικές λαϊκές μάζες.
Να γιατί το ΚΚΕ έχει ξεκάθαρη θέση απέναντι στη λεγόμενη “αριστερή” κυβέρνηση και γιατί επιμένει ότι όσο μένει η εξουσία των μονοπωλίων στο απυρόβλητο, άσπρη μέρα δε θα δει ο λαός μας. Η πείρα αποδεικνύει ότι όσο τα μονοπώλια ελέγχουν την οικονομία, ακόμη και αν στο αστικό κοινοβούλιο υπάρχει μια “αριστερή” πλειοψηφία, δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα λαϊκά δικαιώματα, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Όπου υπάρχει καπιταλισμός, εντός ή εκτός ΕΕ, με ευρώ ή χωρίς, με υπέρογκο δημόσιο χρέος ή όχι, με σοσιαλδημοκρατικά, φιλελεύθερα ή αριστερά κόμματα ακόμη και ΚΚ στη διαχείριση του συστήματος, οι εργαζόμενοι πτωχεύουν για να κερδίζουν μια χούφτα καπιταλιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου