Φτιασιδώνουν τη βαρβαρότητα

«Δεν αποκλείεται η συρρίκνωση της Ευρωζώνης, με έξωση της Ελλάδας και άλλων χωρών ή με εσωτερική υποτίμηση του ευρώ στη χώρα μας».

Πριν προλάβει το ΚΚΕ να σημειώσει ότι ανάμεσα στα σχέδια των ίδιων των καπιταλιστών είναι και η χρήση διπλού νομίσματος ήρθε η Ντόιτσεμπανκ να ανακοινώσει ότι είναι κι αυτό μια λύση. Μια λύση που διασφαλίζει τα συμφέροντα των καπιταλιστών και φέρνει νέα δεινά για τους εργάτες.

Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ επιβεβαιώνονται στη ζωή.

Η «Ευρώπη που αλλάζει» δεν είναι άλλη από την καπιταλιστική ΕΕ που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση με όσο το δυνατόν μικρότερες ζημιές για τους καπιταλιστές και παράλληλο χτύπημα της εργατικής τάξης.

Η «Ευρώπη που αλλάζει» δεν είναι άλλη από αυτήν που στα πλαίσιά της «ακόμα κι ο Μελανσόν είπε στον κύριο Τσίπρα κοιτάξτε να τηρήσετε τις δεσμεύσεις σας» (στο δελτίο του ΣΚΑΪ). Γεγονός που από τον ΣΥΡΙΖΑ μεταφράζεται σε «η συνταγή Μέρκελ πέθανε», όπως δήλωσε ο Παπαδημούλης, που συμπλήρωσε ότι «θα αλλάξουμε μερικά πράγματα στο μνημόνιο, όχι ολόκληρο».

***

Στην «Ευρώπη που αλλάζει» η νέα συνταγή είναι «ανάπτυξη χωρίς λιτότητα». Πρόκειται για νέα απάτη.

Η ανάπτυξη στα καπιταλιστικά κέρδη πάει μαζί με τη λιτότητα για τους εργάτες (το πάγωμα στους μισθούς το έζησαν 20 χρόνια οι Γερμανοί και οι σημερινές αυξήσεις στους μισθούς τους δεν είναι τίποτα άλλο από συνέπεια της ανάγκης να τηρηθούν κάποιες από τις ισορροπίες σ' ένα σύστημα που είναι αναγκαστική η ανισομετρία).

Το «όχι μόνο λιτότητα αλλά και ανάπτυξη» αναδεικνύει τις αντιφάσεις που προσπαθεί διαρκώς να λύσει το σύστημα στην προσπάθειά του να υπάρχει διαρκής αύξηση του ποσοστού κέρδους χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη.

Μέσα από το σύνολο των λύσεων που προωθούνται αυτή την περίοδο (μαζί και το ευρωομόλογο, δηλαδή μια μορφή δανείου, για το οποίο πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ) επιχειρούν να μετατρέψουν τους λαούς σε χειροκροτητές της σφαγής τους, επειδή αυτή θα γίνει με λίγο βαμβάκι.

***

Απέναντι σε μια τέτοια προοπτική έχει σταθεί μόνο το ΚΚΕ. Κι αυτό ακριβώς το αμάρτημά του το κάνει στόχο. Ζητάνε, λοιπόν, από το ΚΚΕ να βάλει πλάτη στη διαχείριση της κρίσης σε βάρος του λαού. Κι επειδή δεν το κάνει οξύνεται η επίθεση σ' αυτό. Γιατί είναι το μόνο Κόμμα που δε δεσμεύεται από τις δεσμεύσεις των αστικών κομμάτων. Είναι το μόνο που δείχνει στην εργατική τάξη ότι η γενική τάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης με όποια παραλλαγή της είναι σε βάρος των εργατών και δείχνει πως με την Ευρωπαϊκή Ενωση και την εξουσία των μονοπωλίων δεν υπάρχει ελπίδα.

***

Για την εργατική τάξη, ο χρόνος κυλά αντίστροφα καιρό τώρα.

Το ΚΚΕ και με το κάλεσμά του μπροστά στις εκλογές του Ιούνη, έθεσε ακόμα πιο επιτακτικά την ανάγκη «να πάρουν ενεργό ρόλο όλοι οι εργαζόμενοι στα σωματεία, στους κλάδους, στην εργατική συνέλευση στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο, να αλλάξουν τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων στα όργανα του εργατικού κινήματος, του κινήματος των αυτοαπασχολούμενων, της αγροτιάς, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στα ΤΕΙ».

Και τονίζει ότι «μόνο όταν οι εργαζόμενοι πάρουν την υπόθεσή τους στα δικά τους χέρια, διαμορφώνουν αποφάσεις, ελέγχουν τις αποφάσεις, μόνο τότε θα ανακαλύψουν τη βαθύτερη αιτία των προβλημάτων τους, θα αποκτήσουν πολιτική πείρα, ταξική συνείδηση. Μόνο έτσι θα οικοδομήσουν την ισχυρή κοινωνική συμμαχία της ανατροπής. Θα αποκτήσουν πείρα και εμπειρία των δυνατοτήτων ανάπτυξης της χώρας, της δυνατότητας να κατακτήσουν την κοινωνική λαϊκή ευημερία, μακριά από τις δεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Σ' αυτό το δρόμο πάλης θα αποσπούν παραχωρήσεις, θα δυσκολεύουν τα χειρότερα, θα αποτρέπουν, βαδίζοντας συνεχώς μπροστά στον ελπιδοφόρο δρόμο της λαϊκής διακυβέρνησης και εξουσίας. Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, σε συνδυασμό με τη μονομερή διαγραφή του χρέους και με τον πλούτο στα χέρια του λαού, αποτελεί την αισιόδοξη προοπτική του λαού».

Σ' αυτή την προοπτική η εργατική τάξη έχει ανάγκη το δικό της Κόμμα, το ΚΚΕ, ενισχυμένο και την επομένη των εκλογών.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ