Μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ αντιστοιχεί στο λαϊκό συμφέρον

Είναι θετικό στοιχείο το γεγονός ότι υπάρχουν προβληματισμοί και δυνατότητες πλατιά τμήματα της εργατικής τάξης, των φτωχών αυτοαπασχολουμένων, των φτωχών αγροτών, των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, παιδιά της λαϊκής οικογένειας να κάνουν βήμα απαγκίστρωσης από τα κόμματα της αστικής δικομματικής εναλλαγής, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αποδίδοντας σε αυτές τις δυνάμεις την κύρια ευθύνη για την ολομέτωπη επίθεση σε κατακτήσεις - δικαιώματα, για την επιδείνωση της ζωής τους κλπ.

Το βήμα όμως αυτό πρέπει να είναι ολοκληρωμένο και σταθερό, να μην αξιοποιηθεί για την μεταμόρφωση, μεταμφίεση του αστικού πολιτικού συστήματος δηλαδή για την ενίσχυση καινούριων αστικών πολιτικών δυνάμεων, νέων συμμαχικών σχημάτων διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής.

Μια τέτοια ψήφος, δεν φοβίζει, δεν απασχολεί το σύστημα, δεν συμβάλλει σε θετικές διεργασίες αντίθετα εγκλωβίζει την λαϊκή δυσαρέσκεια.

Αυτές οι δυνάμεις πίνουν νερό στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικών μονοπωλίων που στηρίζεται στα συντρίμμια των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, υπόσχονται πακέτα κρατικής ενίσχυσης της καπιταλιστικής δραστηριοποίησης στο όνομα της ανάπτυξης, δεν αμφισβητούν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ή όταν το κάνουν, το κάνουν από τη σκοπιά της πρόσδεσης σε άλλα ιμπεριαλιστικά συμμαχικά σχήματα, στοχοποιούν τους τραπεζίτες και την διαπλοκή αλλά όχι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο στο σύνολό του, προτάσσουν την αναδιαπραγμάτευση του χρέους με σκοπό να μπορέσει η Ελλάδα να συνεχίσει τη συμμετοχή της στις διεθνείς χρηματαγορές κλπ.

Πρέπει να χωνευτεί ότι μέσες άκρες κάθε πολιτική δύναμη που δεν θέτει ως στόχο την ανατροπή της εξουσίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, που δεν είναι διατεθειμένη να αμφισβητήσει την οικονομική κυριαρχία του κεφαλαίου, δεν μπορεί παρά να είναι φορέας πολιτικών διαχείρισης της έντασης της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της καταστροφής των αυταπασχολούμενων και αυτό δεν συνιστά φιλολαϊκή αλλά αντιλαϊκή πολιτική όποιο επίθετο και αν έχει, αντιμνημονιακή, αριστερή, προοδευτική κλπ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σοβαρές ευθύνες για την καλλιέργεια αυταπατών στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ότι μπορεί σήμερα να γίνει δυνατό το αδύνατο, δηλαδή να υπάρξει φιλολαϊκή φιλεργατική πολιτική χωρίς να έχει προηγηθεί η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, της οικονομικής κυριαρχίας τους στην παραγωγή, δηλαδή χωρίς να τους έχουν αφαιρεθεί τα εργοστάσια, τα λιμάνια, τα μέσα μεταφοράς, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές κλπ. χωρίς δηλαδή Λαϊκή Εξουσία και Λαϊκή Οικονομία. Αυτή την προοπτική όχι μόνο δεν την υπηρετεί αλλά την εχθρεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο λεγόμενος ρεαλισμός του στην πραγματικότητα σημαίνει συμβιβασμό με το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων δηλαδή με την εξουσία του κεφαλαίου. Γιατί τι άλλο σημαίνει να λες ότι όποιος προβάλλει την Λαϊκή Εξουσία ως προϋπόθεση για φιλολαϊκή-φιλεργατική πολιτική παραπέμπει την επίλυση των προβλημάτων των εργαζομένων στην «δευτέρα παρουσία»; Οταν σήμερα το ζήτημα αυτό είναι πιο ώριμο και σύγχρονο από ποτέ όταν η ρεαλιστικότητά του κρίνεται από την απόφαση των εργαζομένων, από την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους.

Πολύ περισσότερο που οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση της καλλιέργειας αυταπατών και ψευδαισθήσεων για τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό, κινούνται στη λογική του ρεαλισμού του κεφαλαίου που λέει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να επιλέξουν την μείωση μισθών στο όνομα της προστασίας των θέσεων εργασίας όπως αποδεικνύεται και από το παράδειγμα της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων. Ακριβώς επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ εχθρεύεται την προοπτική ο λαός να έρθει στην εξουσία, δεν μπορεί να υπηρετήσει στο κίνημα γραμμή σύγκρουσης με την στρατηγική του κεφαλαίου.

Το γεγονός ότι ούτε αυτές ούτε οι επόμενες εκλογές δεν πρόκειται να απαντήσουν στο ζήτημα «ποια τάξη θα έχει την εξουσία», δεν σημαίνει ότι η εργατική τάξη τα λαϊκά στρώματα θα πρέπει να εγκλωβιστούν σε μια «αριστερή κυβέρνηση» διαχειριστή της εκμετάλλευσης και της φτώχειας. Οχι μόνο δεν θα δώσει απάντηση στα λαϊκά προβλήματα αλλά θα προσφέρει συμβιβασμό, απογοήτευση και αποστράτευση. Υπάρχει πλούσια ιστορική πείρα γι' αυτό.

Ο εργαζόμενος, ο αυτοαπασχολούμενος που δεν έχει πεισθεί, έχει επιφυλάξεις για το δρόμο της συνολικής ρήξης, σύγκρουσης με την αστική εξουσία δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στην λογική των λεγόμενων αντιμνημονιακών και αριστερών κυβερνήσεων, έχει συμφέρον από την ενίσχυση του ΚΚΕ.

Να κάνει ταξική επιλογή ενδυνάμωσης του ΚΚΕ, της μοναδικής πολιτικής δύναμης που λέει ότι ο λαός πρέπει να κάνει ιδιοκτησία του τον πλούτο που παράγει, ότι πρέπει να πάρει την εξουσία και για αυτό δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε κανένα σενάριο διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής όπως και να ονομάζεται.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ μπορεί να συμβάλει στο να ενισχυθεί η προοπτική της πάλης για την Λαϊκή Εξουσία, να ενισχυθεί η δράση για την οργάνωση και τον προσανατολισμό της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε αυτή την κατεύθυνση.

Ενα ισχυρό ΚΚΕ, φορέας της πάλης για την Λαϊκή Εξουσία μπορεί να δημιουργήσει πονοκεφάλους, προβλήματα, δυσκολίες στην αστική τάξη.

Αυτό που άμεσα μπορεί να υπάρξει ως αποτέλεσμα είναι ακριβώς στο έδαφος της ενίσχυσης αυτού του κινήματος, της πάλης για την εξουσία, να διαμορφωθούν συνθήκες ώστε να εμποδιστεί αυτή η πολιτική, να μην υλοποιηθούν μέτρα, να υπάρχει έστω ορισμένη προσωρινή ανάσχεση της επίθεσης. Μόνο όταν τρέμουν για την εξουσία τους μπορεί να κάνουν πίσω.

Κ.Π.