«Τώρα παίρνει την εξουσία ο λαός» αναφωνεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογική του διακήρυξη, κοροϊδεύοντας το λαό ότι μια ενδεχόμενη «κυβέρνηση της αριστεράς» θα του λύσει ως διά μαγείας τα προβλήματα, χωρίς ο ίδιος ο λαός να έχει την εξουσία στα χέρια του, δηλαδή τα μέσα παραγωγής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται πως θα προωθήσει μέτρα «που ανακουφίζουν τα ευάλωτα στρώματα, που προασπίζουν τα δημόσια αγαθά και μέτρα γενναίας αναδιανομής εισοδημάτων, πλούτου», όταν στα ελάχιστα σωματεία στα οποία πλειοψηφεί, όπως η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, παζαρεύει ήδη πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι, αφού δε θέλει και δεν μπορεί να συγκρουστεί με την εργοδοσία.
Σε άλλο σημείο μιλάει για «εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση τραπεζών, ανάκτηση όσων στρατηγικής σημασίας δημόσιων επιχειρήσεων έχουν ιδιωτικοποιηθεί». Πρόκειται για ακάλυπτες επιταγές. Η ΕΕ, στο όνομα της οποίας πίνει νερό, μόλις χτες ενέκρινε απόφαση με την οποία καλεί την Κομισιόν να πάρει μέτρα εναντίον της κυβέρνησης της Αργεντινής για την εθνικοποίηση της εταιρείας πετρελαίου αλλά και για να αποτρέψει παρόμοιες περιπτώσεις! Κι όλα αυτά για μια καπιταλιστική χώρα που θέλει να προστατέψει τα ντόπια μονοπώλια στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και όχι βέβαια να προσφέρει διέξοδο στα οξυμένα λαϊκά προβλήματα.
Πώς ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατικοποιήσει στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις;
'Η πώς ακριβώς θα δημιουργήσει ένα «σύγχρονο δημόσιο σύστημα Υγείας με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στο λαό», όταν ούτε μια λέξη δεν αναφέρει για τον ιδιωτικό τομέα Υγείας που υπονομεύει το δημόσιο; Υπόσχεται ακόμα «απαλλαγή απ' τον βραχνά του χρέους» δείχνοντας ότι η αντιμνημονιακή του ρητορεία είναι γιαλαντζί, αφού τα μνημόνια η πλουτοκρατία τα έφτιαξε με το πρόσχημα της μείωσης του χρέους.
Εκεί όμως που δίνει τα ρέστα του είναι όταν δηλώνει πως επιδιώκει ένα «νέο πρότυπο παραγωγής και διανομής του πλούτου να είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας, η μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει δημόσια και η οικονομία να διευθύνεται δημοκρατικά με κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια. Ο σοσιαλισμός με ελευθερία, πλήρη άνθηση της δημοκρατίας όπου όλοι οι πολίτες συμμετέχουν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, είναι ο στρατηγικός μας στόχος».
Πίσω από τις φιοριτούρες ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποφύγει την απάντηση στο κύριο: Ποιος θα έχει τα μέσα παραγωγής; Οι εργάτες ή τα αφεντικά; H απάντηση είναι ξεκάθαρη για ένα κόμμα που διακηρύσσει πίστη στην ΕΕ, πασχίζει για παραμονή στο ευρώ και βλέπει την χρηματοδότηση των μονοπωλίων σαν μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας.
Στο πλαίσιο αυτής του της στόχευσης ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας χτες στον ΑΝΤ1 ισχυρίστηκε για το μνημόνιο ότι «έχουμε χάσει πάρα πολύ έδαφος, νομικό έδαφος (...) Αυτές οι υπογραφές δημιουργούν τεράστια προβλήματα στην όποια κυβέρνηση προκύψει την επομένη των εκλογών (...) Δεν θα στηρίξουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα προσπαθήσει; Δεν λέω ότι θα τα καταφέρει, αλλά θα προσπαθήσει να καταγγείλει το μνημόνιο (...) Εντός της ΕΕ θα αλλάξουμε τους συσχετισμούς (...) Θα διαπραγματευτούμε μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος αυτό το ισχυρό όπλο. Θα τους απειλήσουμε».
Στην πραγματικότητα, όσο ο λαϊκός κόσμος αντιλαμβάνεται τα αδιέξοδα της διαχειριστικής του πρότασης, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να χαμηλώσει τον πήχη των προσδοκιών που ψηφοθηρικά καλλιεργεί, κοροϊδεύοντας εν ψυχρώ το λαό για το τι μπορεί να κάνει μια «κυβέρνηση της αριστεράς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου