Η «γαλλική επανάσταση» ...

Αυτή η «γαλλική επανάσταση» κράτησε λίγο. 

Ισα που έγινε τίτλος στα πρωτοσέλιδα. Ο ίδιος ο Ολάντ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: Χαρακτήρισε «απαραίτητη τη δημοσιονομική πειθαρχία», δήλωσε καθαρά ότι όχι μόνο δεν απορρίπτει το Σύμφωνο Δημοσιονομικής Πειθαρχίας, αλλά και ότι θα το εμπλουτίσει.

Κρίμα, πάνω που διάφοροι - απ' τον Καρατζαφέρη ως τον Τσίπρα κι απ' τον Βενιζέλο ως τον Σαμαρά - άρχισαν να μιλάνε για το «γαλλικό παράδειγμα» και να το πλασάρουν ως ελπίδα και για τον ελληνικό λαό, το παράδειγμα έδειξε τα δόντια του: Ο Ολάντ είπε σε απλά ελληνικά «τα κεφάλια μέσα».

Η μόνη που έμεινε να πανηγυρίζει είναι η Τρέμη στο «Mega». Παραφράζοντας τη φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου διαπίστωσε ότι «πάνω απ' την Ευρώπη πλανάται ένα φάντασμα, το φάντασμα της ανάπτυξης». Μη γελάτε, το είπε σοβαρά. Το είπε όταν από το ρεπορτάζ μεταδόθηκε η είδηση πως και η Μέρκελ συμφωνεί με τον Ολάντ ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας πρέπει να «εμπλουτιστεί» με ένα παράρτημα για την ανάπτυξη.

***

Η ανάπτυξη είναι η μαγική λέξη που επαναλαμβάνεται από το 1992 ως σήμερα στους τίτλους όλων των συμφωνιών της ΕΕ και επαναλαμβάνουν τώρα τόσο ο

Ολάντ όσο και η Μέρκελ. Σ' αυτή τη λέξη επενδύουν και όσοι άλλοι προσπαθούν να πείσουν πως δε φταίει ο καπιταλισμός για τα δεινά των εργατών, αλλά οι αντιαναπτυξιακές πολιτικές που λείπουν. Στο όνομα της ανάπτυξης η Συνθήκη του Μάαστριχτ υποσχόταν 15 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας. Και με την εφαρμογή της έφερε πολλαπλάσια εκατομμύρια ανέργων.

Ολοι μαζί κρύβουν το ταξικό περιεχόμενο της «ανάπτυξης», όπως με ακρίβεια προσδιορίζεται στα κείμενα που οι ίδιοι προσυπογράφουν. Πρόκειται για την καπιταλιστική ανάπτυξη και σημαίνει μόνο αύξηση κερδών, των καπιταλιστικών κερδών. Αυτήν την ανάπτυξη ευαγγελίζεται και ο Ολάντ και οι εδώ υποστηριχτές του. Αυτή η ανάπτυξη ακριβώς γιατί έχει σαν βάση της τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής προϋποθέτει το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, γεγονός που επίσης κρύβουν οι υποστηριχτές του ...Ολάντ, όλα, δηλαδή, τα πολιτικά κόμματα που με τη μια ή την άλλη παραλλαγή θεωρούν αυτονόητο ότι είναι μονόδρομος οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, μονόδρομος η εξουσία του κεφαλαίου και κατά συνέπεια μονόδρομος η εντός αυτών των τειχών πολιτική - κυβερνητική διαχείριση.

***

Δυστυχώς, για όλους αυτούς, πεισματάρα η πραγματικότητα έρχεται ξανά και ξανά να δείξει ότι με αυτήν ή την άλλη διαχείριση, με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια, με φερετζέδες περί κρίσης χρέους ή άλλους, ένα πραγματικό γεγονός παραμένει: Το καπιταλιστικό σύστημα παραδέρνει σε μια άγρια κρίση. Αναζητά με αυτά ή τα άλλα μέτρα την περίφημη «ανάπτυξη», που όμως δεν έρχεται γιατί η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, δηλαδή είναι κρίση που για να ξεπεραστεί πρέπει να καταστραφούν παραγωγικές δυνάμεις, πριν απ' όλα εργατική δύναμη και βεβαίως κεφάλαια, δηλαδή και αρκετοί από τους καπιταλιστές μαζί. Αυτό πασχίζουν να διαχειριστούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν ένα το κρατούμενο την Ευρωπαϊκή Ενωση και καταφεύγουν κάθε μέρα και σε μια διαφορετική πρόταση για τα ...χρέη. Αυτό που πράγματι πασχίζουν να επιβάλουν είναι την υποταγή των εργατών. Αυτό που θέλουν να εμποδίσουν είναι τη χειραφέτηση της συνείδησης των εργατών, των εργατών που μπροστά στα μάτια τους βλέπουν όλο και περισσότερο ότι αυτό το σύστημα δεν τραβάει άλλο, αυτό το σύστημα ζητάει τον νεκροθάφτη του.

***

Δέκα μέρες έμειναν ως τις εκλογές, είναι όμως 10 εικοσιτετράωρα που πολλά μπορούν να κριθούν για το πώς θα πορευτεί η εργατική τάξη της χώρας την επομένη των εκλογών. Θα κριθεί το πόσο αδύναμη θα είναι η όποια αστική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές. Κι αυτό σημαίνει ακόμα περισσότεροι άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων να εγκαταλείψουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Θα κριθεί - κι αυτό είναι το κύριο - πόσο πιο δυνατό θα είναι στις 7 Μάη το εργατικό, λαϊκό κίνημα για να βάζει όλο και περισσότερα εμπόδια στην εφαρμογή των αντεργατικών - αντιλαϊκών επιλογών. Κι αυτό εκλογικά σημαίνει όσο το δυνατόν ισχυρότερο το ΚΚΕ, το κόμμα της εργατικής τάξης, το μόνο κόμμα που από θέση αποκαλύπτει διαρκώς ποια είναι η βασική αντίθεση και πώς αυτή μπορεί να ξεπεραστεί. Το μόνο κόμμα που καλεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της να βάλουν πλώρη για τη δική τους εξουσία, να μην επιτρέψουν στους καπιταλιστές να πάρουν ανάσα.

***

Το παράδειγμα Ολάντ αναδεικνύεται σε παράδειγμα υποταγής των εργατών στις ανάγκες των καπιταλιστών.

Το παράδειγμα των εργατών που μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, με την αποφασιστική παρέμβαση του ΚΚΕ, αναγνώρισαν τον ταξικό τους αντίπαλο και πήραν την απόφαση να παλέψουν πια για το γκρέμισμά του, δείχνει το δρόμο μας.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ