«Δε ρώτησαν για την απεργία»... ... αναρωτιούνται προκλητικά οι υπηρέτες του κεφαλαίου

Προκλητική και μαζί αποκαλυπτική είναι η προχτεσινή στιχομυθία που έγινε στο δελτίο ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ με αφορμή την απεργία των ναυτεργατών: Δε ρώτησαν κανέναν για την απεργία, δήλωνε η υπουργός Ανάπτυξης. Μα, είναι δυνατόν, να μη ρωτήσουν κανέναν; αναρωτιόταν με τη σειρά της η δημοσιογράφος. Τι ήθελαν, δηλαδή; Να πάρουν την άδεια της κυβέρνησης και του «ΜΕΓΚΑ» (δηλαδή αυτών που διευθύνουν την αντεργατική επίθεση και αυτών που την προπαγανδίζουν) για να οργανώσουν οι ναυτεργάτες την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και της ανάγκης του λαού σε σύγχρονες και ασφαλείς θαλάσσιες συγκοινωνίες; Τι λένε; Να ζητούν έγκριση οι ναυτεργάτες και γενικά οι εργάτες για να αντιδράσουν στο τσάκισμα της ζωής τους; Πώς πρέπει να παίρνουν αποφάσεις για αγώνες οι εργάτες; Να ρωτάνε τους σφαγείς τους αν μπορούν να σηκώσουν το κεφάλι;

Ευτυχώς, οι ναυτεργάτες δε ρώτησαν και δε θα ρωτήσουν τα επιτελεία του κεφαλαίου για να παλέψουν. Ρωτούν τις ανάγκες τους να μη δουλεύουν σε συνθήκες που τους τσακίζουν και θέτουν σε κίνδυνο όποιον βρίσκεται μέσα στα

πλοία. «Ρωτούν» και την ευθύνη που έχουν απέναντι συνολικά στο λαό να πρωτοστατήσουν στην πάλη για θαλάσσιες συγκοινωνίες σύγχρονες και ασφαλείς.

Η παραπάνω στιχομυθία όμως επιβάλλει και την εξής επισήμανση. Ενώ από τη μία πλευρά διάφοροι εξανίστανται για το ότι οι ναυτεργάτες δε ρώτησαν κανέναν για την απεργία, την ίδια στιγμή, κάποιοι άλλοι αμφισβητούν τις αποφάσεις που λαμβάνονται για κλιμάκωση κινητοποιήσεων. Π.χ. για τον αγώνα των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο χύνονται τόνοι λάσπης επειδή οι αποφάσεις δε λαμβάνονται... μυστικά.

Προσπαθούν με κάθε τρόπο να συκοφαντήσουν την ίδια την επιλογή του εργάτη να αντισταθεί στο τσάκισμα της ζωής του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι κατακλείδα στο διάλογο του δελτίου έδωσε γνωστός δημοσιολόγος που τόνισε ότι, γιατί να γίνονται απεργίες, αφού δεν θα ικανοποιηθούν τα αιτήματα των ναυτεργατών; Αυτό είναι το νόημα των όσων κάνουν: να δεχτούν οι εργάτες ως νομοτέλεια την εξαθλίωση, να φορτωθούν την κρίση και μάλιστα να το κάνουν και με... χαρά. Να γίνουν κάρβουνο στη μηχανή της «ανταγωνιστικότητας» και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.