Ακόμα και τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν παρθεί, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τα επικρίνει και απ' τη σκοπιά της επίδρασής τους στην απομείωση του χρέους - αντιπαραθέτοντας σ' αυτά μέτρα όπως τριετή αναστολή πληρωμών, ευρωομόλογα κ.ά. - και σαν«παρέκκλιση» απ' το ευρωενωσιακό κεκτημένο! Δηλαδή και νομιμοποιεί στις λαϊκές συνειδήσεις το χρέος που σώρευσε η πλουτοκρατία, αναγνωρίζοντας ότι ο λαός έχει ευθύνη στην αποπληρωμή του και καλλιεργεί φρούδες ελπίδες ότι τα μέτρα θα αναιρεθούν από μια «αριστερή κυβέρνηση» και ότι αποτελούν εξαίρεση στον ευρωενωσιακό κανόνα.
Δήλωσε μέσα στη βδομάδα ο Αλ. Τσίπρας:«Μας κατηγορούν εμάς ότι με την αντίθεσή μας με το μνημόνιο θέλουμε δήθεν την έξοδο της χώρας από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μα δεν μπορεί να είναι μια χώρα ευρωπαϊκή όταν δίνει κάτω από το 3% του ΑΕΠ σε νοσοκομεία. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα η οποία να έχει διαλύσει τις στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας και να έχει εφαρμόσει τέτοιες πολιτικές συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους. Απομακρύνουν με τις δικές τους επιλογές τη χώρα από την Ευρώπη. Η Ελλάδα σε λίγα χρόνια, αν εφαρμοστούν αυτές οι πολιτικές, θα μοιάζει με μια χώρα της Αφρικής και όχι με μια χώρα της Ευρώπης».
Την ώρα δηλαδή που η ΕΕ «ηγείται» για λογαριασμό των μονοπωλίων μιας πρωτόγνωρης μεταπολεμικά επίθεσης στους λαούς, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αγωνιά για την παραμονή της χώρας σ' αυτήν. Κι επιπλέον, την εξωραΐζει στα μάτια του λαού, κρύβοντας σκόπιμα ότι ένα προς ένα τα μέτρα των μνημονίων, υπήρξαν πολύ πριν την κρίση ως στρατηγικές επιδιώξεις της ευρωένωσης. Οτι πανομοιότυπα εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες - μέλη της που άδραξαν την ευκαιρία της κρίσης για να τα προωθήσουν.
Είναι μέτρα που βοηθούν τα μονοπώλια να ξεπεράσουν την κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Να γιγαντωθεί στην φάση της αναιμικής ανάκαμψης η λεία απ' την κλεψιά του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, αφού στο μεταξύ θα έχουν αφαιρεθεί απ' τους εργάτες και τα ψίχουλα που τους απέμεναν για να αναπαράγουν την εργατική τους δύναμη. Τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι στην Γερμανία, την ατμομηχανή της καπιταλιστικής ΕΕ, πάνω από 7 εκατ. εργαζόμενοι απασχολούνται με μισθούς πείνας των 400 ευρώ και η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι με αυτά και με άλλα μέτρα πέτυχε υψηλή ανταγωνιστικότητα για τα γερμανικά μονοπώλια.
«Ενότητα» στη διαχείριση
Ψάχνοντας συνένοχους στο «έγκλημα» σε βάρος του λαού, αντικειμενική κατάληξη της όποιας διαχείρισης του καπιταλισμού, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητάει σύμπραξη για «κυβέρνηση της αριστεράς». Το δίλημμα, όπως το θέτει ο Αλ. Τσίπρας είναι: «'Η η κυβέρνηση του μνημονίου ή μια νέα κυβέρνηση η οποία θα οδηγήσει τη χώρα εκτός (του μνημονίου)».
Πάνω σ' αυτό, δήλωσε τις προάλλες ο Π. Σκουρλέτης: «Το άλλο το θέμα, της προοπτικής σε σχέση με την ΕΕ, βεβαίως υπάρχει μια διαφορά, αλλά νομίζω και το ίδιο το ΚΚΕ βλέπετε ότι την έξοδο από την ΕΕ και από την Ευρωζώνη δεν την ζητάει τώρα, την παραπέμπει σε ένα απροσδιόριστο μέλλον κάτω από συνθήκες λαϊκής εξουσίας. Ας κρατήσουν λοιπόν για τον εαυτό τους αυτή την άποψη και ας δούμε πώς τώρα, στη σημερινή Ευρώπη μπορούμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, να θέσουμε το θέμα της επαναθεμελίωσής της».
Πρόκειται για αυταπάτες του χειρίστου είδους, που θέλουν να αγκιστρώσουν τις λαϊκές συνειδήσεις στην ουτοπία ότι αρκεί μια εκλογική αναμέτρηση και η ανάδειξη μιας τάχα «προοδευτικής» κυβέρνησης, για να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος του λαού. Κοροϊδεύουν τον λαό, αφού δεν του λένε ότι το μνημόνιο δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτύπωση της διαχείρισης που σ' αυτή τη φάση έχουν ανάγκη τα μονοπώλια, διαμορφώνοντας και την επόμενη της αναιμικής ανάπτυξης υπέρ τους.
Μια τέτοια κυβέρνηση, ανεξάρτητα από τις προθέσεις της, τίποτα δεν πρόκειται να κάνει, όσο τα μονοπώλια κρατούν τα κλειδιά της παραγωγής και η χώρα παραμένει δεσμευμένη στην ΕΕ, άρα δίχως κανένα περιθώριο αθέτησης και της παραμικρής δέσμευσης που έχει αναληφθεί στο πλαίσιο των δανειακών συμβάσεων. Ακόμα και το παραμικρό περιθώριο ελιγμού να υπήρχε, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα το είχαν ήδη αξιοποιήσει τα αστικά κόμματα που τώρα κυβερνούν και τα οποία έχουν κάθε λόγο να εκτονώσουν και με τέτοιους τρόπους την πίεση στο αστικό πολιτικό σύστημα.
Ο Δ. Παπαδημούλης κάπως πιο καθαρά αποκαλύπτει τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση όταν λέει: «Για να διεκδικήσουμε ρεαλιστικούς στόχους (...) Διαπραγμάτευση δεν έγινε (...) Δεν είναι επιλογή μας η επιστροφή της Ελλάδας σε μια περίκλειστη αντίληψη, όπου μόνοι μας θα λύσουμε όλα τα προβλήματα (...) Δεν είναι επιλογή μας η επιστροφή στη δραχμή (...) Καθήκον της αριστεράς, κι εμείς θα το επιδιώξουμε, είναι η κατάθεση ρεαλιστικού, κοστολογημένου προγράμματος για τα επόμενα 5 χρόνια που θα απαιτεί θυσίες, θα έχει δυσκολίες για την ανασύνταξη αυτού του τόπου».
Τα ρεαλιστικά και κοστολογημένα προγράμματα είναι αυτά ακριβώς που συνομολογεί η ελληνική κυβέρνηση με την ΕΕ, με το ΔΝΤ και πάει λέγοντας, προγράμματα που περιέχουν μέτρα και απαιτούν θυσίες, όπως το θέτει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Οσες θυσίες όμως κι αν κάνει ο λαός ο καπιταλισμός δεν εξευμενίζεται, δεν «χορταίνει» την πείνα του για κέρδη. Αυτές οι θυσίες είναι δίχως αντίκρισμα για τον λαό. Στον αντίποδα οι θυσίες του αγώνα για ανατροπή της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας των αστών θα αποδώσουν στον λαό και στα παιδιά του μια εργατική λαϊκή εξουσία, που στο κέντρο της θα έχει τις ανάγκες τους και την ικανοποίησή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου