Η εξουσία είναι το «κλειδί»

Ανάμεσα στα διλήμματα, στους εκβιασμούς και την τρομοκρατία που ασκούν στο λαό, προκειμένου να σκύψει το κεφάλι στη σφαγή του, ακούγεται σε διάφορες εκδοχές το ότι τάχα τόσα χρόνια δεν κάναμε όσα έπρεπε, γι' αυτό είμαστε αναγκασμένοι να τα υποστούμε τώρα όλα μαζεμένα... Στις διάφορες παραλλαγές του, αυτό το δήθεν επιχείρημα πήρε τη μορφή του αλησμόνητου «μαζί τα φάγαμε», του «το κράτος έκανε παροχές τόσα χρόνια με δανεικά», προκειμένου να δημιουργήσουν ενοχές στον εργάτη ότι οι όποιες δικές του κατακτήσεις άδειασαν τα κρατικά ταμεία, ενώ μαζί μ' αυτά πήρε πρόσφατα και τη μορφή του ότι τάχα «το πολιτικό σύστημα δεν
έκανε τόσα χρόνια ό,τι έπρεπε και αναγκάζεται να το κάνει τώρα με επώδυνο για το λαό τρόπο». Αλήθεια, ποιον υπηρετούσε και υπηρετεί τόσα χρόνια το πολιτικό σύστημα;


Το πολιτικό σύστημα ήταν και είναι αντίστοιχο της καπιταλιστικής οικονομίας, υπηρετούσε και υπηρετεί το κεφάλαιο. Είτε χρησιμοποιούσε το μαστίγιο είτε το καρότο απέναντι στους εργάτες, τσάκιζε δικαιώματα και κατακτήσεις εδώ και χρόνια, υπηρετώντας την κερδοφορία του κεφαλαίου. Οι σημερινοί 30άρηδες και 40άρηδες μπήκαν στην παραγωγή με πολύ χειρότερους όρους απ' ό,τι η προηγούμενη από αυτούς γενιά και οι όροι αυτοί χειροτερεύουν όσο προχωράμε σε μικρότερες ηλικίες. Οι όποιες καθυστερήσεις χρεώνουν στο πολιτικό σύστημα για μέτρα που η πλουτοκρατία επιθυμούσε να είχαν παρθεί νωρίτερα, οφείλονται στο εργατικό κίνημα, στη δυνατότητά του να πιέζει και να διατηρεί κατακτήσεις κι όχι σε καμιά δειλία ή κωλυσιεργία των πολιτικών να προωθήσουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Αντιθέτως, το πολιτικό σύστημα δεν έχει διστάσει να χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα του απέναντι στο λαϊκό κίνημα, την εξαγορά, την παραπλάνηση, την καταστολή. Και περνούσε εδώ και χρόνια μέτρα - φωτιά, μέχρι εκεί που δεν έβρισκε ισχυρό τείχος λαϊκής αντίστασης.


Το πολιτικό σύστημα, υπηρετώντας τις ανάγκες της πλουτοκρατίας, προσαρμόζεται σε αυτές είτε σε περιόδους ανάπτυξης (καπιταλιστικής) είτε σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε τώρα. Δε διαφοροποιεί τις επιλογές του ανάλογα με την ικανότητά του, αλλά η ικανότητά του κρίνεται από το πόσο αποτελεσματικά μπορεί να υπηρετήσει τις ανάγκες του κεφαλαίου. Ετσι ακόμα και η υποτιθέμενη κριτική για το τι δεν έκανε το πολιτικό σύστημα, δεν εκπορεύεται από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, αλλά από τη σκοπιά του κεφαλαίου, από τη λογική, δηλαδή, του ότι θα έπρεπε σταδιακά, πιο αποφασιστικά και από πολύ πιο νωρίς να είχε πάρει μέτρα που θα συμπίεζαν τη δύναμη του λαού. Μ' άλλα λόγια δηλαδή, αυτού του είδους η κριτική νομιμοποιεί πλήρως το σημερινό σφαγείο του λαού, λέγοντας κιόλας ότι θα έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Η σημερινή του αδυναμία να διαχειριστεί την κρίση, ενσωματώνοντας λαϊκές δυνάμεις, ανησυχεί τα αστικά επιτελεία, γι' αυτό και η κριτική. Αλλωστε, έχουν σχέδια αναμόρφωσής του, ώστε να χειραγωγεί πιο αποτελεσματικά το λαό, και η κυβέρνηση Παπαδήμου, δηλαδή κυβέρνηση συνεργασίας αστικών κομμάτων, αποτελεί μια δοκιμή για το μέλλον.


Είναι, λοιπόν, φανερό ότι μια αλλαγή, ανατροπή ή κατάρρευση του πολιτικού συστήματος πρέπει να πάει «πακέτο» με την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας που υπηρετεί. Αυτός είναι ο δρόμος του λαού. Εχει τη δύναμη γι' αυτό. Δεν έχει να ελπίζει ή να περιμένει τίποτα άλλο πια.