Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, πλημμύρισαν όλο το κέντρο της Αθήνας και φάνηκαν οργισμένοι και αποφασισμένοι ενάντια σε αυτό που ψηφίζονταν την ίδια ώρα μέσα στη Βουλή. Μια Βουλή, η οποία αποδεικνύεται ένας απλός μηχανισμός παραγωγής πλειοψηφιών (βλ. Lenin Reloaded). Μόνο άμα σκεφτούμε πως από το Μνημόνιο 1, στο Μεσοπρόθεσμο, στην 6η δόση φτάσαμε σήμερα να ψηφίζεται το Μνημόνιο2 από περισσότερους από ότι πριν βουλευτές, σε πλήρη αντίθεση με τη δυναμική των κομμάτων που είναι στη βουλή, με αυτό που ισχύει στην κοινωνία,
αλλά και σε εξόφθαλμη αντίθεση με την θέληση επί τούτου της πλειοψηφίας των ελλήνων, ιδιαίτερα των μικρών και μεσαίων στρωμάτων, κατανοούμε τον παραπάνω χαρακτηρισμό.
Πέρα από τα πολλά θετικά, όπως την επιμονή του κόσμου να συρρέει στο κέντρο παρά την τρομοκρατία (ιδεολογική μέσα από τα ΜΜΕ) και κυριολεκτική μέσα από τις δυνάμεις καταστολής, την συνεχή επάνοδο του εκεί και πολλά άλλα που αναλύονται εκτενώς καλύτερα σε άλλα άρθρα, είχαμε και κάποια αρνητικά που θα θελα να επισημάνω. Και δε θα επεκταθώ στο χιλιοπαιγμένο έργο «ματ-κουκουλοφόρων» για το οποίο ο γράφων έχει συγκεκριμένη άποψη, που ξεκινάει από το αξίωμα: «ποιος ωφελείται;». Τα αρνητικά λοιπόν εδράζονται στην καλλιεργημένη αντίληψη της πλειοψηφίας του ενεργού κόσμου, η οποία επιφυλάσσεται και αποφεύγει τη λαϊκή οργάνωση με κάθε τρόπο και ταυτόχρονα εμμένει σε μια μεταφυσική πεποίθηση ότι αρκεί ένα ογκώδες συλλαλητήριο ή ένα «ντου» για να γκρεμίσει αυτά που τον ποδηγετούν.
Που βασίζονται τα παραπάνω; Αρχικά στο ότι, ενώ λάμβανε επί καιρώ -σχεδιασμένα- χώρα η δρομολόγηση αυτών των μέτρων, αρχής γενομένης από την έναρξη του «διαλόγου» ΣΕΒ-ΓΣΕΕ, ο κόσμος δεν πείστηκε για την αναγκαιότητα άμεσης και μαζικής αντίδρασης, μέσω απεργιών και συλλαλητηρίων, που έγκαιρα θα δημιουργούσαν καταστάσεις -από άποψη πλήθους και αγωνιστικότητας- σαν αυτήν της 12/2. Παρακολουθούσε διστακτικά τις 2 απεργίες που λάβανε χώρα μέσα στην εβδομάδα και είχανε μια κάπως «μέση» συμμετοχή, καθώς και τα απογευματινά συλλαλητήρια που διοργανωνόντουσαν από πλειάδα οργανώσεων. Επέμενε να περιμένει την τελευταία στιγμή για να προσέλθει στον γνώριμο χώρο του Συντάγματος, πεισμένος σε αυτό το μονοπάτι του «ενός και μοναδικού μεγάλου ξεσπάσματος».
Κάνοντας ένα flashback στο 2010 και τη μεγαλειώδη πορεία της 5/5 (Μαρφίν), τοποθετώ λίγο πριν από εκεί, χρονικά, το σημείο κατά το οποίο άρχισε να δημιουργείται μια αντίληψη κατά την οποία μεγάλες μερίδες κόσμου, που είτε δε συγκινούνταν επαρκώς από γσεε-αδεδυ, κόμματα, πάμε και άλλες οργανώσεις, είτε συνειδητά τις απέφευγαν και άρχισαν να εμφανίζονται μεμονωμένα στο χώρο της πλατείας Συντάγματος, περιμένοντας την άφιξη των δύο (ή τριών) ξεχωριστών διαδηλώσεων εκεί. Αυτή η «αντίληψη» εδραιώθηκε κατά το γνωστό «κίνημα των αγανακτισμένων». Μπορεί λοιπόν να ξενίσει κάποιους, αλλά αυτή η αντίληψη που οδηγεί «χύμα» κόσμο κατά παρέες κλπ να εμφανίζεται και να περιφέρεται στο Σύνταγμα, ουδόλως βοηθάει τους σκοπούς ακόμα και αυτών των ιδίων που το πράττουν, αν δεχτούμε ότι ένα μίνιμουμ μιας –περίπου- κοινής συμφωνίας όλων των διαδηλωτών είναι η καταδίκη των κάθε φορά νέων μέτρων και η προσπάθεια για καταψήφιση τους μέσω της διατράνωσης της λαϊκής διαμαρτυρίας.
Γιατί αυτό; Όπως έχει αποδειχτεί περίτρανα σε όλες τις μεγάλες συγκεντρώσεις, πρώτιστος στόχος της αστυνομίας, ως μεγάλου χεριού του κράτους, είναι η διάλυση των συγκεντρώσεων, ενώ ταυτόχρονα πρώτος στόχος των «συστημικών» δυνάμεων είναι (μετά την αποτροπή της συμμετοχής), η επικράτηση στα συλλαλητήρια αυτά ανώδυνων αντιλήψεων, αποπροσανατολιστικών αιτημάτων, κρυφοφασιστικών συνθημάτων και αοριστολογιών (όπως π.χ. «έξω οι κλέφτες», «διαφάνεια», «να καεί, να καεί», «κρεμάλες στο γουδί»). Η «χύμα» λοιπόν προσέλευση, που φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός, οδηγεί στον κίνδυνο δημιουργίας ενός όχλου, ο οποίος εύκολα μπορεί να παραπλανηθεί από οργανωμένες δυνάμεις που δρούνε μέσα σε αυτόν (βλ. καλοκαίρι, άνω κ κάτω πλατεία) καθώς μέσα σε έναν ανοργάνωτο όχλο είναι προφανές ότι υπερισχύει μια οργανωμένη –ακόμα και μικρή- ομάδα που έχει δομή και στόχο. Αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε χρήση και υιοθέτηση των παραπάνω είτε κρυφοφασιστικών ή αφελών συνθημάτων ή και σε χειρότερες οδούς. Την ίδια στιγμή μια μεγάλη μάζα κόσμου, άνευ μπλοκ και μέσων προστασίας είναι βούτυρο στο ψωμί της αστυνομίας για να διαλυθεί με το πρώτο «ντου» και μια δυνατή ρίψη χημικών και μάλιστα να διαλυθεί ασύντακτα και επίφοβα, παρά την επιμονή και την αγωνιστικότητα του πλήθους, και χωρίς δυνατότητες ανασύνταξης.
Για αυτό καταλήγω στο ότι ασχέτως ποιο μπλοκ ή οργάνωση προτάσσει ο καθένας, είναι προτιμότερο ο κόσμος να διαλέγει κάτι που τον εκφράζει σε κάποιο βαθμό ή έστω να δημιουργεί δικά του μπλοκ, με άλλα λόγια να γίνει συνήθειο και βίωμα η οργανωμένη κάθοδος στις πορείες. Μαζί με το τελευταίο και συνδυάζοντάς το με τα παραπάνω, πρέπει να γίνει βίωμα και συνήθειο η οργάνωση του κόσμου στο χώρο δουλειάς του ή/και στη γειτονιά του και η ανάπτυξη καθημερινής δράσης σε αντίθεση με την αντίληψη της αναμονής για την επόμενη «κεντρική αναμέτρηση».
Στα παραπάνω, μεγάλο βάρος αναλαμβάνει το ΠΑΜΕ, που μπορεί να κάνει ότι περνάει από το χέρι του σε ό,τι αφορά τη δεύτερη πρόταση (καθημερινή δράση και οργάνωση), αλλά πρέπει να «διδάξει» οργάνωση και περιφρούρηση και στο δρόμο. Να παραδειγματίσει τον υπόλοιπο κόσμο, ακόμα και τις άλλες οργανώσεις με παραδείγματα καλύτερα και αποφασιστικότερα από αυτά της 20/10. Να δώσει θάρρος-δύναμη και παράδειγμα για το πώς πρέπει να φερόμαστε στο δρόμο. Όμως, επειδή κανείς δε δρα στο κενό, μεγάλη ευθύνη φέρουν και οι παρατάξεις της εξωκοινοβουλευτικής και μη αριστεράς, που υποβαθμίζουν –συνειδητά συχνά- το ζήτημα ιδεολογικής και πρακτικής περιφρούρησης, αφήνοντας ανέπαφο το θέμα της «ρευστότητας του πλήθους», για να μην πω –σε κάποιες περιπτώσεις ή οργανώσεις- ενθαρρύνοντάς το. Προφανώς δεν είναι κάτι που θα γίνει σε λίγες μέρες. Όμως η αποφασιστικότητα του ΠΑΜΕ, που έχει δώσει δείγματα γραφής και η βελτίωση και άλλων οργανώσεων, που έχουν κάνει βήματα επ’ αυτού, μπορεί να βοηθήσει. Πιστεύω ότι θα κριθούν όλοι ΑΥΣΤΗΡΑ σε αυτό. Η 20/10 και η 12/2 δίνουν ένα σημαντικό μήνυμα σε αυτόν τον τομέα, κρίσιμο για το ίδιο αυτό το δικαίωμα στη διαδήλωση. Ας μην κωφεύσει κανείς.
Κλείνω με δύο προβληματισμούς: Σίγουρα η ψήφιση του Μνημονίου2 και η επικράτηση της παραφιλολογίας των φωτιών είναι αρνητικά και ισοδυναμούν με μια κάποια ήττα. Η νίκη όμως αυτή «των αντιπάλων» είναι πύρρειος και μέσα στην ρευστή κατάσταση αυτή αναδύεται η δυσκολία του ζητήματος του «ποιος θα κληθεί να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα;» που είναι πέρα από καταδικασμένα στη συνείδηση της πλειοψηφίας του λαού και δολοφονικά. Το τελευταίο το συνδυάζω με ένα επίσης επίκαιρο ερώτημα, στα πλαίσια της αποδόμησης του προφίλ των υπαρχόντων κυρίαρχων πολιτικών σχηματισμών. Έχουμε μήπως προσπάθειες ανακατατάξεων και «ξεπλύματος» κάποιων προσώπων, έτσι ώστε να επανέλθουν «καθαρά» πλέον, μέσω ίσως και νέων κομματικών μορφωμάτων, για να οδηγήσουν και πάλι σε δημιουργίες πλαστών πλειοψηφιών μέσω «συναινέσεων και συγκυβερνήσεων».;
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ GRANMA
Πολύ καλή παρουσίαση/ανάλυση. Οι καταστροφές της πόλης και η δυναμική που αναπτύχθηκε είτε από αντιεξουσιαστές (που μέσα στην παραζάλη τους δεν παύουν να εκφράζουν το λαϊκό συναίσθημα σε κάποιο βαθμό, αλλά σε διαφορετική στόχευση έκφρασης) είτε από τους ανένταχτους πολίτες -πόσο μάλλον το οργανωμένο μπλοκ του ΠΑΜΕ-, αποκαλύπτουν τη σήψη ενός συστήματος που παραπαίει μεταξύ του κανιβαλισμού και της διάλυσης.
ΑπάντησηΔιαγραφή