Απέναντι στη στρατηγική του ΚΚΕ δεν στέκονται εχθρικά μόνο οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα οικονομικά τους στηρίγματα, οι κεφαλαιοκράτες, στέκεται και ο οπορτουνισμός στις διάφορες εκφράσεις του, χρησιμοποιώντας βεβαίως διαφορετικά μέσα για να την πολεμήσει.
Εδώ και μερικά χρόνια, ιδιαίτερα από τότε που ξέσπασε η καπιταλιστική οικονομική κρίση και διαμορφώθηκαν νέες στρατηγικές ενσωμάτωσης των μαζών, στρατηγικές διαχείρισης της κρίσης, όπως εκείνη του λεγόμενου «αντικατοχικού μετώπου», οπορτουνιστικές δυνάμεις έβαλαν σε ενέργεια την καπηλεία του Νίκου Ζαχαριάδη, με σκοπό να χτυπήσουν την πολιτική και τη στρατηγική του ΚΚΕ, που κερδίζει έδαφος στην εργατική τάξη και σε φτωχά λαϊκά στρώματα (αυτοαπασχολούμενους κ.ά.). Επιδιώκουν να πάρει μέρος και το ΚΚΕ στη δημιουργία ενός νέου ΕΑΜ, όπως λένε, συνδράμοντας πρωταρχικά στην «ενότητα της αριστεράς».
Είναι οι ίδιοι που πριν είκοσι χρόνια αποστάτησαν από το ΚΚΕ αφού απέτυχαν να το διαλύσουν μέσω του τότε Συνασπισμού, οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν στην επίθεση κατά των κρατών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, οι ίδιοι που επένδυσαν την προσχώρησή τους στην υπεράσπιση του καπιταλιστικού συστήματος με τη μάσκα της «ανανέωσης». Οι ίδιοι, που έχουν σημαία τους τον «αντισταλινισμό», σημειώνουν ότι ο Ν. Ζαχαριάδης υπήρξε ο θεμελιωτής του ΚΚΕ, που ωστόσο εκείνοι επιχείρησαν να ξεθεμελιώσουν.
Χαρακτηριστικό της καπηλείας του Ζαχαριάδη είναι και η δημοσίευση στο siteiskra.gr (του Π. Λαφαζάνη) αποσπάσματος κειμένου του Νίκου Ζαχαριάδη, γραμμένο το Σεπτέμβρη του 1945. Το κείμενο έχει τίτλο «Αστικός κόσμος και "δωσιλογισμός"» ο οποίος είναι της iskra και όχι του Ζαχαριάδη. Μάλιστα η ιστοσελίδα φροντίζει να διευκρινίσει ότι η επιστολή του Ν. Ζαχαριάδη «έχει έναν επίκαιρο χαρακτήρα και ανεξάρτητα και από διαφωνίες ή συμφωνίες, θα δώσει αφορμή για επίκαιρους προβληματισμούς ή ακόμα και για συνειρμούς».
Εχει σημασία να θυμηθούμε ότι ο συγκεκριμένος χώρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει περάσει τον Ζαχαριάδη γενεές δεκατέσσερις, κυρίως με επίθεση στο ΔΣΕ και στην ύπαρξη κόμματος νέου τύπου, αλλά και με κατηγορίες για «ανθρωποφαγία». Τώρα παίρνουν επιλεκτικά ό,τι τους συμφέρει από κείμενα του Ζαχαριάδη, υπολογίζοντας ότι με την καπηλεία θα πετύχουν το στόχο τους. Εκείνοι, που επικαλούνται τις διαφορετικές ιστορικές συνθήκες πριν 60 - 70 χρόνια, σε σχέση με τις σημερινές, όταν θέλουν να αντικρούσουν την ανάλυση που κάνει σήμερα το ΚΚΕ για εκείνα τα χρόνια, τώρα παραγνωρίζουν συνειδητά τον ισχυρισμό τους και εμφανίζουν το ΕΑΜ ως σημερινή αναγκαιότητα.
Στο συγκεκριμένο κείμενο ο Ν. Ζαχαριάδης έγραψε ανάμεσα σε άλλα:
«Η πολιτική του αστικοτσιφλικάδικου πολιτικού κόσμου από τότε που υπάρχει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μέχρι σήμερα δεν ήταν στην ουσία της ούτε εθνική ούτε ανεξάρτητη. (...) Γιατί η σύνδεση και η υποταγή μας στο ξένο κεφάλαιο εξυπηρετεί απόλυτα τα οικονομικά τους συμφέροντα σε βάρος του Λαού και του τόπου. (...) η αστική τάξη στην Ελλάδα και ο πολιτικός της κόσμος πρόδωσαν την αστικοδημοκρατική αποστολή τους, (...) να γιατί ο εργαζόμενος λαός (...) ανάλαβε αυτός το καθήκον της δημιουργίας μιας πραγματικά λεύτερης και ανεξάρτητης δημοκρατικής Ελλάδας. Η φυσική του ύπαρξη και υπόσταση είναι δεμένη αδιάσπαστα με την πραγματοποίηση του καθήκοντος αυτού που πολιτικά βρήκε τη συμπύκνωση και την έκφρασή του στον Πολιτικό Συνασπισμό των Κομμάτων του ΕΑΜ, στο πανελλήνιο παλλαϊκό εαμικό κίνημα».
Η παραπάνω ανάλυση ήταν λαθεμένη. Ωστόσο o οπορτουνισμός αξιοποιεί αντιφάσεις του Ζαχαριάδη για να πολεμήσει το ΚΚΕ μέσω της ανιστόρητης πολιτικής για τη δημιουργία του «νέου ΕΑΜ».
Βεβαίως, η παραπάνω ανάλυση δεν ήταν μόνο ή κυρίως πρόβλημα του Ζαχαριάδη. Ηταν γενικότερη αδυναμία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος να αναλύσει αντικειμενικά την κατάσταση και για τις χώρες με μέσο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ετσι, ανήγαγε την αιτία σε αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα σε αιτία: Η καπιταλιστική καθυστέρηση της Ελλάδας, σε σύγκριση με σειρά χωρών της Δυτικής Ευρώπης, αποδόθηκε στην εξάρτηση της ελληνικής αστικής τάξης από το ξένο κεφάλαιο, ιδιαίτερα το εγγλέζικο.
Η ανάλυση παρέβλεπε τους παράγοντες που συντελούν στην ανισόμετρη ανάπτυξη (νόμος του καπιταλισμού) ανάμεσα στις διάφορες χώρες, καθώς και στο εσωτερικό κάθε μιας από αυτές. Σε αυτή τη βάση η εξάρτηση αποδόθηκε στη λεγόμενη προδοσία του έθνους από την αστική τάξη. Η τελευταία χαρακτηρίστηκε ξενόδουλη από γεννησιμιού της και γι' αυτό αρνητική να επιλύσει σειρά προβλημάτων, τα λεγόμενα αστικοδημοκρατικά. Παραγνωριζόταν το γεγονός ότι και η αστική εξουσία θωρακιζόταν και ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν και σειρά από τα λεγόμενα αστικοδημοκρατικά προβλήματα προωθούσαν οι αστικές κυβερνήσεις.
Στη βάση της παραπάνω στρατηγικής καθοριζόταν και η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος, που υπηρετούσε τον ενδιάμεσο στόχο πριν το σοσιαλισμό (λαοκρατία ή λαϊκή δημοκρατία ή ριζική δημοκρατική αλλαγή κ.ά.), κατά κανόνα με τις φιλελεύθερες αστικές πολιτικές δυνάμεις οι οποίες διαφοροποιούνταν από τις άλλες κυρίως στο ζήτημα της βασιλείας, αν και υπήρχαν χρονικές περίοδοι που ταυτίζονταν και σε αυτό.
Η ανισότιμη αλληλεξάρτηση ανάμεσα στις διάφορες αστικές τάξεις και τα αντίστοιχα κράτη, αποτελεί την άλλη όψη της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η συμμετοχή κάθε αστικής τάξης στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κ.ά.) γίνεται οικειοθελώς και με σκοπό να ισχυροποιήσει τη θέση της ενάντια στην εργατική τάξη της χώρας της, αλλά και ενάντια στην εργατική τάξη άλλων χωρών, αποσπώντας όσο είναι δυνατό μεγαλύτερο μέρος από τη λεία.
Τα αστικά κόμματα της Ελλάδας δεν ενεργούν σύμφωνα με τις υποδείξεις της τρόικας ή τη θέληση της Μέρκελ. Ενεργούν από κοινού. Οι διαφωνίες ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αφορούν τους χειρισμούς και τις επιλογές για το ποιο τμήμα του κεφαλαίου και πόσο θα καταστραφεί, δηλαδή ποιος θα πληρώσει τη ζημιά σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης. Μεταξύ τους επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, όμως στην επίθεση ενάντια στους λαούς είναι ενωμένοι και ομόθυμοι.
Η δύναμη κάθε αστικής τάξης και ο αντίστοιχος βαθμός ανεξαρτησίας της εξαρτάται από τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Τα ζητήματα εξάρτησης των λιγότερο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών από τα πιο ισχυρά εκφράζουν τη μεγαλύτερη ανάγκη να συνάπτουν τα πρώτα διεθνείς συμμαχίες με τα δεύτερα. Ετσι ισχυροποιούν τη θέση τους. Επιβεβαιώθηκε ότι οι εξαρτήσεις μπορούν να λυθούν προς όφελος της εργατικής τάξης μόνο με τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης και την έξοδο από την ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Γι' αυτό το τελευταίο εννοείται ότι δεν θέλουν να ακούνε ούτε λέξη στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική τους του λεγόμενου «ευρωπαϊκού προσανατολισμού», αλλά και η εναντίωσή τους στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, δεν τους επιτρέπει να επικαλούνται ούτε λαθεμένες θέσεις του Ζαχαριάδη, ο οποίος σε όλη του τη ζωή αγωνιζόταν ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και για τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Αλλά πρέπει η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει: Τι συνέβη στο διάστημα που η αστική τάξη, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (μαζί και ο ΣΥΝ) υπέγραφαν το Μάαστριχτ και πανηγύριζαν για την ΟΝΕ; Τότε η αστική τάξη δεν ήταν ξενόδουλη; Πότε έγινε δωσίλογη; Τα τελευταία δύο - τρία χρόνια; `Η μήπως συνιστούσαν πράξεις δωσιλογισμού η ένταξη στην ΕΟΚ (ΕΕ), το Μάαστριχτ και η ΟΝΕ;
Η μόνη λύση που υπάρχει υπέρ της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι η συμμαχία τους για την εργατική εξουσία, που θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα βγάλει την Ελλάδα από την ΕΕ και θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Το ΚΚΕ δεν σκοπεύει να παραιτηθεί από αυτή τη γραμμή, γιατί αυτό θα το πλήρωνε ακριβά ο λαός. Τυχόν αποδοχή του λεγόμενου αντιμνημονιακού μετώπου ή του αντικατοχικού μετώπου, θα σήμαινε για το ΚΚΕ απεμπόληση της στρατηγικής του. Επομένως υπάρχει ένα ακόμα ερώτημα που οφείλουν να απαντήσουν: Γιατί άραγε αποτελεί πρόταση εξουσίας η δική τους αντίληψη και όχι η πρόταση που κάνει το ΚΚΕ στο λαό;
Πάντως απάντηση στην απόπειρά τους ενάντια στο ΚΚΕ δίνει ο ίδιος ο Ζαχαριάδης. Τα παρακάτω τελευταία λόγια του αποδείχνονται εξαιρετικά επίκαιρα, αν όχι και προφητικά:
«Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου. (...) Το ΚΚΕ πέρασε πολλές αντάρες και μπόρες, όμως να το ξεριζώσει κανένας δεν μπόρεσε γιατί αφτό θα σήμαινε να ξεριζώσει τον ίδιο το λαό. (...) Το γράμμα αυτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σ' όλους αφτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές»1.
1. Πέτρος Ανταίος, «Ν. Ζαχαριάδης θύτης και θύμα», σελ. 498, 500, εκδόσεις «Φυτράκη», Αθήνα, 1991.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου