Στα 7,6 τρισ. δολάρια υπολογίζεται ότι θα φτάσουν τα χρέη των μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου το 2012.
Το δημόσιο χρέος των μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου, δηλαδή των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, του Καναδά, της Ιταλίας, της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας και της Ρωσίας, εκτιμάται ότι θα φθάσει το 2012 τα 7,6 τρισ. δολάρια από 7,4 τρισ. δολάρια στις αρχές του 2011, σύμφωνα με στοιχεία του πρακτορείου «Bloomberg».
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ του δημόσιου χρέους απασχολεί όλες τις μεγάλες οικονομίες του κόσμου. Βεβαίως, το δημόσιο χρέος δεν είναι παρά ένα από τα πολλά συμπτώματα της καπιταλιστικής κρίσης. Η προσπάθεια των απολογητών του καπιταλισμού να περιορίσουν τη συζήτηση στο χρέος οφείλεται στην πρόθεσή τους να
αποσιωπήσουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και κυρίως να ρίξουν το σύνολο των συνεπειών της στην εργατική τάξη.
Οι χώρες της «G7» έχουν μακράν το υψηλότερο ληξιπρόθεσμο χρέος: Η Ιαπωνία με 3 τρισ. δολάρια και οι ΗΠΑ με 2,8 τρισ. δολάρια κατέχουν τις δύο πρώτες, ενώ στην τρίτη θέση βρίσκεται η Ιταλία με 428 δισ. δολάρια, ακολουθούμενη από τη Γαλλία με 367 δισ. δολάρια, τη Γερμανία με 285 δισ. δολάρια, τον Καναδά με 221 δισ. δολάρια και τη Βρετανία με 165 δισ. δολάρια.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΕΣ οικονομίες, πρώτη στην κατάταξη είναι η Βραζιλία με 169 δισ. δολάρια ληξιπρόθεσμο χρέος και ακολουθούν η Κίνα με 121 δισ. δολάρια, η Ινδία με 57 δισ. δολάρια και η Ρωσία με μόλις 13 δισ. δολάρια.
Το κόστος δανεισμού για τις χώρες της «G7» εκτιμάται ότι θα αυξηθεί κατά 39%, με βάση τις προβλέψεις οικονομολόγων και αναλυτών που συμμετείχαν σε σχετική έρευνα του «Bloomberg».
Οι αποδόσεις των 10ετών ομολόγων της Κίνας είναι πιθανό να σημειώσουν μικρή μόνο μεταβολή, ενώ οι αποδόσεις των αντίστοιχων τίτλων της Ινδίας προβλέπεται να μειωθούν στο 8,02% από περίπου 8,39%.
Ο ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ της συζήτησης για την κρίση στο θέμα του δημόσιου χρέους δίνει τη δυνατότητα στους υποστηρικτές αυτής της άποψης να περιορίζουν και την αναζήτηση των «λύσεων» στο πεδίο της δημοσιονομικής πολιτικής. Ετσι προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τα εξοντωτικά μέτρα κατά των εργαζομένων, αναζητώντας τη λύση στη σφαίρα της δημοσιονομικής πολιτικής με μειώσεις εισοδήματος, ανατροπές των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, απολύσεις, συνολική μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης. Αντίθετα, η αναγωγή του χρέους στις πραγματικές του αιτίες θα έθετε εκ των πραγμάτων το θέμα των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και ειδικά το θέμα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου