«Κρίση ηγεσίας, όχι κρίση καπιταλισμού», είναι ο τίτλος χτεσινού άρθρου στο αμερικανικό πρακτορείο «Μπλούμπεργκ», με το οποίο καταλήγει, όπως ήταν αναμενόμενο, στο συμπέρασμα που συμπυκνώνεται στον παραπάνω τίτλο.
Προφανής στόχος του αρθρογράφου είναι να καλλιεργήσει το μύθο ότι ο καπιταλισμός είναι παντοδύναμος και αιώνιος και ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί, αρκεί να αλλάξουν οι πολιτικές ηγεσίες και ίσως με κάποιες αλλαγές στη συνταγή της διαχείρισης της κρίσης.
Γράφει χαρακτηριστικά: «Η κρίση δεν έχει τελειώσει.
Ομως, η χειρότερη ύφεση των τελευταίων επτά δεκαετιών δεν περιόρισε, πόσο μάλλον κατέστρεψε, τη λαϊκή στήριξη προς τον υπάρχοντα καπιταλισμό (ήτοι, τον "μεικτό" καπιταλισμό των αγορών, της αναζήτησης του κέρδους και του ανταγωνισμού μαζί με μια ισχυρή δόση κρατικής παρέμβασης).
Πολλές χώρες είδαν να καταρρέει η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς ηγέτες, όχι όμως και στην κυρίαρχη οικονομική τάξη».
Στη βάση αυτή υποστηρίζει: «Είναι επιπόλαιο να υποστηρίζουμε ότι ο υπάρχων καπιταλισμός είναι κατά βάση ελαττωματικός, εκτός αν τον συγκρίνουμε με σχετικές εναλλακτικές. Που δεν υπάρχουν».
Και καταλήγει: «Εχουμε πολλά να μάθουμε, όμως αυτή δεν είναι μία ιδεολογική κρίση. Η Δύση χρειάζεται μια πνευματική επανάσταση όσο χρειάζεται και μια δικτατορία του προλεταριάτου».
Φυσικά, δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από έναν απολογητή του καπιταλισμού και ένα ΜΜΕ - όργανο του διεθνούς κεφαλαίου.
Η ξεροκέφαλη πραγματικότητα όμως είναι ότι η παρούσα βαθιά και παρατεταμένη κρίση υπερσυσσώρευσης καταδεικνύει περίτρανα ότι ο καπιταλισμός έφαγε τα ψωμιά του και μόνο νέα δεινά υπόσχεται στους λαούς.
Είτε τους αρέσει είτε όχι, η ανατροπή του από μια λαϊκή εξουσία είναι αντικειμενική αναγκαιότητα και βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου