Πατριωτισμός το δίκιο του λαού...

Πού βαδίζει ο ελληνικός καπιταλισμός; 

Προφανώς πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί. 

Θα μπορούσε το εργατολαϊκό κίνημα να του πει απλά «άντε και καλή ψυχή». 

Ομως το ζήτημα παύει να είναι απλό όταν απειλεί να συμπαρασύρει την Ελλάδα και το λαό της. 

Το ζήτημα αρχίζει να παίρνει πατριωτικά χαρακτηριστικά. 

Ομως για ποιον πατριωτισμό πρόκειται; 

Είναι μια φιλολογία περί αυτού σε πατριωτικολογούντα στέκια κεντρο-αριστερών και πούρων αριστερών μέχρι εθνικοφρόνων, χουντοφρόνων και βασιλοφρόνων της μαδημένης εθνικοφροσύνης. Εβγαλαν σπαθιά και καριοφίλια για να αντισταθούν «στη νέα γερμανική κατοχή», στο «Τέταρτο γερμανικό Ράιχ» και πάει λέγοντας, πάντα στο μιλητό. 

Ασφαλώς υπάρχουν Γερμανοί δανειστές τοκογλύφοι και γερμανικό Τέταρτο Ράιχ. Ομως αυτά δεν αρκούν από μόνα τους για να συστήσουν μια νέα γερμανική κατοχή. Η έλευσή τους δε συνιστά εθνική κατοχή διότι γίνεται από κοινού με μια μερίδα του ελληνικού έθνους, την ελληνική αστική τάξη. Αυτή γίνεται στο πλαίσιο της εταιρικής σύμπραξης της ελληνικής με την ξένη κεφαλαιοκρατία. Τα κλειδιά της ελληνικής οικονομίας εξακολουθεί να κρατά η ελληνική αστική τάξη και τα θέτει ως εταιρική συμμετοχή στην κοινή συνομοταξία που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ, κοινές χρηματιστικές τοκογλυφικές συμπράξεις κλπ.

Ο πατριωτισμός εδώ, για να είναι ειλικρινής, αποκτά ταξικό περιεχόμενο κι από εθνικός πατριωτισμός μετεξελίσσεται σε ταξικό πατριωτισμό. 

Το ζήτημα πλέον εντάσσεται στο γενικότερο πρόβλημα της μετατροπής του αστικού έθνους των Ελλήνων σε εργατικό έθνος των Ελλήνων. Ο ελληνικός καπιταλισμός με ζωντανό του εκφραστή την ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί να είναι ένας οιονεί χρεοφειλέτης στη διεθνή εταιρική του συμμετοχή. Μεταφέρει το χρέος στον ελληνικό λαό και εξασφαλίζει το μέρισμά του στις εταιρικές πολιτικές και στρατιωτικές δραστηριότητες. Γι' αυτό κάθε άποψη περί ξένης γερμανικής κατοχής των ανά τη Ελλάδα πατριωτικολογούντων είναι από ανιστόρητη έως εξυπηρετική για τα συμφέροντα και τον εξαγνισμό της ελληνικής αστικής πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Η κατοχή είναι τόσο εθνική, όσο εθνικά είναι και τα συμφέροντα της αστικής εξουσίας, της αστικής Ελλάδας. 

Το εργατολαϊκό κίνημα υποχρεώνεται για πολλοστή φορά να βγει με τη συντεταγμένη του φωνή στα κεραμίδια της πολιτείας. 

Να πει για πολλοστή φορά την αλήθεια στους ακόμη τρομαγμένους για τη διαπλοκή και συμπλοκή του ελληνικού καπιταλισμού σ' ένα εσωταξικό κυκεώνα που απειλεί να σύρει στην καταστροφή το σύνολο της εργαζόμενης Ελλάδας. 

Να πει την αλήθεια ότι όσο η Ελλάδα είναι παγιδευμένη στα πλοκάμια της καπιταλιστικής ολιγαρχίας, θα σέρνεται στα καλντερίμια υποταγμένη στους προστάτες και θα κλαίει για τη χαμένη της παρθενιά. 

Οτι θα είναι ο απόπατος της διεθνούς ανημπόριας. 

Οτι θα υποχρεώνεται να θυσιάζει κορίτσια κι αγόρια στο Μολώχ της αυθαιρεσίας κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ