ΟΠΟΥΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Ή ΑΠΑΤΕΣ : απάντηση σε άρθρο του Σ. Κουβελάκη,

Απάντηση στο άρθρο του Σ. Κουβελάκη που δημοσιεύεται στο "αριστερό βήμα"
Στρατηγική αφωνία της Αριστεράς : 
Εκείνα τα πολιτικά κόμματα,σχήματα και δυνάμεις, που ο συντάκτης του άρθρου εντάσσει στον όρο «Αριστερά», είναι ό,τι απέμεινε, δηλαδή οργανωτικά μεν κυριολεκτικά τα «ρετάλια» από τα πάλαι ποτέ κραταιά Κομμουνιστικά Κόμματα της Γαλλίας, Ιταλίας κλπ, ιδεολογικά δε τα απομεινάρια του «ευρωκομμουνισμού», του «ιστορικού συμβιβασμού» και της «κατάργησης» της πάλης των τάξεων και (ιστορικά συνεχόμενα) της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», του «κόμματος της Ελιάς» κ.ο.κ.ε. 
Δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε, εκείνα τα κόμματα και εκείνα τα ιδεολογήματα που οδήγησαν σε οδυνηρή ήττα διαρκείας το κομμουνιστικό κίνημα της καπιταλιστικής Ευρώπης. 






Αυτό λοιπόν που ο συντάκτης διατυπώνει ως «στρατηγική αφωνία της Αριστεράς» δεν είναι τίποτε άλλο από τα τεράστια Α Δ Ι Ε Ξ Ο Δ Α, πολιτικά, ιδεολογικά και κοινωνικά, στα οποία νομοτελειακά έχουν οδηγήσει τους λαούς της Ευρώπης 
α κ ρ ι β ώ ς οι δυνάμεις α υ τ έ ς. 
Και η «αμηχανία» τους να προτείνουν διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση συνίσταται ακριβώς στο ότι δ ε ν θέτουν ως στρατηγικό στόχο την 
Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η του καπιταλισμού στις χώρες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, αλλά «ψάχνουν» αγωνιωδώς να «εφεύρουν» και να προτείνουν μεθόδους «εκδημοκρατισμού» (sic) των θεσμών της ΕΕ και «εξανθρωπισμού» της βαρβαρότητας του σύγχρονου καπιταλισμού σε ό λ ε ς τις παραλλαγές του, αφού είτε νέο-φιλελεύθερο τον βαφτίσουν είτε όχι, παραμένει το σύστημα της ατομικής ιδιοποίησης της εργατικής υπεραξίας και του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, εξακολουθεί να είναι το βάρβαρο σύστημα που οι περισσότερες ομάδες της κοινωνικής διαστρωμάτωσης με πρωτοφανή αγριότητα βιώνουμε σήμερα, και ι δ ί ω ς η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, μικροϊδιοκτήτες, αυταπασχολούμενοι, μικροαστοί της πόλης και του χωριού κλπ. 
Αυτά τα Α Δ Ι Ε Ξ Ο Δ Α, αυτές οι δεξιές και οπορτουνιστικές δυνάμεις όχι μόνον αδυνατούν εξ ορισμού να τα αντιμετωπίσουν, είτε θεωρητικά είτε πρακτικά, αλλ’ αντιθέτως, με «θαυμαστή» συνέπεια προς τις στρατηγικές επιλογές τους, δεν δι-στάζουν να τα α ν α π α ρ ά γ ο υ ν, ευνουχίζοντας τις όποιες επαναστατικές διαθέ-σεις των λαών της Ευρώπης. Εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα και απόδειξη των ανωτέρω συλλογισμών αποτελούν τα κ ε ί μ ε ν α των αποφάσεων του πρό-σφατου συνεδρίου του λεγόμενου Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που συνασπίζει ακριβώς τις ίδιες ως παραπάνω σύγχρονες σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Μεταξύ άλλων, αυτά τα κείμενα προπαγανδίζουν προς τους λαούς της Ευρώπης τη δυνατότητα «αλλαγής του ρόλου της Ευρ. Κε-ντρικής Τράπεζας», τη δημιουργία ενός «Ευρωπαϊκού Ταμείου για την Κοινωνική Ανάπτυξη» κλπ., καλλιεργώντας σ’ αυτούς ψευδαισθήσεις ότι μπορούν να υπάρ-ξουν φιλολαϊκές λύσεις με άλλη πολιτική διαχείρισης, στο πλαίσιο της ΕΕ, δηλαδή στο πλαίσιο της …εξουσίας της δικτατορίας των μονοπωλίων !!! Κατ’ αποτέλεσμα, ηθελημένα, ως απόρροια σκόπιμων πολιτικών επιλογών, ευνουχίζουν, ιδεολογικά και πολιτικά, τις ριζοσπαστικές διαθέσεις των λαών για ΡΗΞΗ και ΑΝΑΤΡΟΠΗ της ΕΞΟΥΣΙΑΣ της ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ του ευρωενωσιακού Κεφαλαίου, που αποκαλύπτεται ως τέτοια σε όλο και πλατύτερα λαϊκά στρώματα που μέχρι πρό τινος αδυνατούσαν να κατανοήσουν την ταξική ουσία των πραγμάτων και να προσανατολιστούν μαζικά και μετωπικά προς αυτή την κατεύθυνση… 
Και επειδή δεν σκοπεύω να αναλωθώ σε περαιτέρω «περισπούδαστες» αναλύσεις για τα αυτονόητα, καταλήγω με το εξής : Σε κρίση, σε πολιτική σήψη και ανυποληψία και σε νομοτελειακή στρατηγική αμηχανία όντως βρίσκονται οι δυνάμεις και τα κόμματα που εξακολουθούν, με «στρατηγική» στόχευση, να σπέρνουν αυταπάτες περί «εκδημοκρατισμού» και «εξανθρωπισμού» του καπιταλιστικού συ-στήματος και των θεσμών που αυτό έχει δημιουργήσει στην ΕΕ για την κυριαρχία και τη μακροζωία του… Αντιθέτως, εκείνα τα κόμματα και κείνες οι πολιτικές δυ-νάμεις που πραγματικά επιδιώκουν την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, την ρήξη με τα μονοπώλια και τους πολιτικούς εκφραστές τους και έχουν αταλάντευτο στρατηγικό στόχο το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, ούτε έχουν «αδιέξοδα» ούτε βρίσκονται σε «στρατηγική αφασία»… Και αυτές οι δυνάμεις είναι ΥΠΑΡΚΤΕΣ (άλλο αν δεν τις …βλέπει ο συντάκτης του άρθρου), στην Ελλάδα και διεθνώς, είναι εκείνα τα δεκάδες Εργατικά και Κομμουνιστικά Κόμματα, μεταξύ των οποίων δραστήριο ρόλο διαδραματίζει το ΚΚΕ, που συνέρχονται τακτικά και που τα κείμενα των αποφάσεών τους αποτελούν, βάσιμα και μαρξιστικά θεμελιωμένα, το ελπιδοφόρο μέλλον των λαών της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου, για το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό, στον οποίο θα φθάσει η ανθρωπότητα, παρά τα όποια «ζίγκ-ζάγκ» της Ιστορίας… 
Σπύρος 
ΠΗΓΗ : http://aristerovima.gr/blog.php?id=1540