Συμπόρευση με το ΚΚΕ η απάντηση!

Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις δεν μπορούν να ερμηνευτούν σωστά αν τις διαχωρίσουμε από την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, αλλά και στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Ίσα-ίσα που είναι προϊόν των οξυμένων ανταγωνισμών μέσα στην αστική τάξη τόσο σε εγχώριο, όσο και διεθνές επίπεδο, των δυσκολιών που προκύπτουν στη διαχείρισή της, αλλά και της ενιαίας και άνευ προηγουμένου γενικευμένης επίθεσης των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στους λαούς της Ευρώπης. Οι εργαζόμενοι, η νεολαία των λαϊκών στρωμάτων, οι άνεργοι τίποτα καλό δεν έχουν να περιμένουν από την κυβέρνηση του μαύρου μετώπου. Πρόκειται ουσιαστικά για τη μετάβαση σε μία κυβέρνηση που θα επιβάλει ακόμα πιο βάρβαρα μνημόνια, θα σφραγίσει την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του λαού. Αυτός είναι ο στόχος της. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή, την κυβέρνηση της λεγόμενης “εθνικής σωτηρίας” τη χαιρέτισαν σύσσωμα τα κόμματα της πλουτοκρατίας και κάθε πρόθυμος να βάλει πλάτη στο τσάκισμα του λαού.

“Ιστορική συμφωνία” ή συμφωνία με ιστορικό…

Γανιάσανε τα μυαλά των εργαζομένων οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων, τα αστικά επιτελεία και ΜΜΕ για την αναγκαιότητα της συγκρότησης κυβέρνησης “εθνικής σωτηρίας”. 

Καιρό τώρα στρώνουν το έδαφος με στόχο να κερδίσουν όχι τη συμφωνία του τάδε ή του δείνα αστικού κόμματος, αλλά να στριμώξουν, να υποτάξουν τη λαϊκή πάλη, να της βάλουν την ταφόπλακα της συναίνεσης. Μόλις τον προηγούμενο Ιούνη το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έφτασαν ένα βήμα πριν τη συγκυβέρνηση. Όπως και να έχει εδώ και δεκαετίες υπάρχει η συμφωνία στη στρατηγική του κεφαλαίου των δύο αστικών κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση. Ιδιαίτερα όμως το τελευταίο δίχρονο είχε ανάψει πιο πολύ η κουβέντα για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Με ποιον άξονα; Πώς το αστικό πολιτικό σύστημα θα αντιστοιχηθεί, θα εξυπηρετήσει καλύτερα τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, πώς θα προχωρήσει πιο γρήγορα η αντιλαϊκή στρατηγική σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Για αντιπολιτευτικούς και μόνο λόγους η ΝΔ καταψήφιζε κάποια νομοσχέδια (μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο και το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο), κάνοντας καθαρά ότι όταν έρθει αυτή στην κυβέρνηση «θα σεβαστεί τις υπογραφές» της προηγούμενης κυβέρνησης, δηλαδή θα υλοποιήσει αυτά τα ψηφισμένα μέτρα. Όμως αυτό δεν αρκεί τώρα για την αστική τάξη, κάτι που προκύπτει από τη δυσκολία που έχουν στο να αντιμετωπίσουν με εργαλεία του παρελθόντος τη σημερινή καπιταλιστική κρίση. Η δυσκολία δηλαδή στη διαχείρισή της σήμερα έχει αναπόφευκτα αντανάκλαση και στο πολιτικό σκηνικό, στο πώς αυτό διαμορφώνεται και εξελίσσεται με βάση τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Και γιατί πάνε τώρα πιο ανοιχτά σε συγκυβέρνηση;

Γιατί αυτό επιτάσσουν οι ανάγκες του κεφαλαίου και του ελληνικού και του ευρωπαϊκού. Ποιες είναι αυτές οι ανάγκες;Να προχωρήσουν σε νέα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που δε θα αφήσουν κυριολεκτικά τίποτα από εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις προηγούμενων χρόνων και για να αντιμετωπιστούν οι τριγμοί στα πλαίσια της αστικής τάξης που προκύπτουν από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου. Η καταστροφή κεφαλαίου είναι προϋπόθεση για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση από τη σκοπιά των συμφερόντων των μονοπωλίων. Ανεξάρτητα αν είναι σοσιαλδημοκρατική, νεοφιλελεύθερη, αριστερή, πατριωτική ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομάσουν μια αστική κυβέρνηση, η καταστροφή μέρους του κεφαλαίου είναι αναπόφευκτη και αντικειμενικά αυτό δημιουργεί ανταγωνισμούς στα πλαίσια της τάξης των καπιταλιστών, για το ποιανού το κεφάλαιο, πότε, σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο θα καταστραφεί. Ανεξάρτητα από τη μορφή της διαχείρισης (το μείγμα όπως το λένε οι αστοί) αυτές οι ανάγκες αφορούν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, είναι προϊόντα του. Βέβαια και αυτή η κυβέρνηση που προέκυψε, όπως κάθε αστική κυβέρνηση, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει ούτε το χρέος, ούτε τα ελλείμματα, ούτε το βάθος της κρίσης, ούτε την πιθανή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Θέλουν να περάσουν το λαό δια πυρός και σιδήρου

Τα όσα άκουσαν τα αυτιά και είδαν τα μάτια καθενός αυτές τις ημέρες είναι ενδεικτικά για το τι περιμένει τους εργαζομένους. Ένα όργιο τρομοκρατίας σε 24ωρη βάση από αστικά ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά. Δώσε ρεπορτάζ για το πώς θα είναι η Ελλάδα έξω από το ευρώ, δώσε τι θα γίνει αν δεν πάρουμε την έκτη δόση. Κουβέντα βέβαια για την πραγματικότητα που ζουν καθημερινά οι εργατικές οικογένειες. Αφού είναι τόσο έγκυροι και ενημερωμένοι και “αντικειμενικοί” γιατί δεν κάνουν και μία έρευνα να μας πουν πόσο έχει φτωχύνει ο εργαζόμενος λαός από την πρώτη δόση του δανείου μέχρι σήμερα; Κάθε δόση είναι και ένα μαστίγιο στα χέρια της άρχουσας τάξης για να εκβιάζει. Θέλουν να εδραιωθεί όσο πιο βαθιά και με όσο πιο γλαφυρό τρόπο γίνεται ότι η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές. Στόχος τους είναι να συναινέσει ο λαός στο σφαγιασμό του.

Η “εθνική ενότητα” την οποία λιβανίζουν 24 ώρες το 24ωρο οι αστοί και τα επιτελεία τους είναι η ενότητα της αστικής τάξης και όχι του λαού. Είναι η ενότητα των καπιταλιστών απέναντι και σε βάρος του λαού, των αναγκών του και των συμφερόντων του. Η προσπάθεια τρομοκράτησης και εκφοβισμού πρέπει να πέσει στο κενό. Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα, που πρέπει να τη μεταδώσουν και στα παιδιά τους. Πρέπει τώρα με την πάλη τους να συμβάλλουν στο πώς θα μεγαλώσουν τα ζόρια της αστικής τάξης αντιτάσσοντας απέναντι στη συμμαχία της, τη δική τους συμμαχία με προοπτική την αλλαγή τάξης στην εξουσία, τη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Τώρα πρέπει να δυναμώσει η συμπόρευση και η πάλη με το ΚΚΕ. Όσο κι αν ανακατευτεί η τράπουλα του αστικού πολιτικού προσωπικού η επίθεση στο λαό θα μεγαλώνει.

Μάτια ανοιχτά…

Όλη η προπαγάνδα των αστών το προηγούμενο διάστημα διανθιζόταν και με τα γνωστά: “οι Έλληνες ζούσαν με δανεικά γι’ αυτό τώρα έχουμε κρίση”, “κατανάλωναν περισσότερα απ’ όσα παρήγαγαν” και άλλα προκλητικά ψέματα που σκοπό έχουν να αναδείξουν σαν φταίχτη για τη σημερινή κατάσταση τους εργαζομένους. Αλήθεια στην Ιταλία που παίρνονται σωρηδόν αντιλαϊκά μέτρα καταναλώνουν και εκεί περισσότερα από αυτά που παράγουν; Στη Γαλλία που την προηγούμενη εβδομάδα ανακοινώθηκαν νέα αντιλαϊκά μέτρα μήπως και εκεί τα φάγανε οι 300; Στην Ισπανία που δεν έχει ούτε ΔΝΤ, ούτε μνημόνιο και η ανεργία είναι στο 21% τι φταίει; Το κακό το ριζικό τους; Τα προβλήματα των εργαζομένων έχουν αιτία που λέγεται καπιταλισμός.

Σήμερα καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος όλα τα φτηνά και μεγάλα ψέματα περί “μονόδρομου της ΕΕ” που αναμασούσαν με λύσσα όλα τα προηγούμενα χρόνια τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα. Μάλιστα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τώρα θυμήθηκε τα κυριαρχικά δικαιώματα, καθώς όπως λέει εκχωρούνται με τη συμφωνία της ΕΕ στις 26 Οκτώβρη και τη νέα δανειακή σύμβαση και πλέον η Ελλάδα θα είναι υπο κατοχή! Όταν ψηφίζανε το Μάαστριχτ δεν είδαν την εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, που γίνεται για να εξυπηρετήσει η ντόπια αστική τάξη από καλύτερες θέσεις τα δικά της συμφέροντα; Τότε και τα επόμενα χρόνια έφτασαν να κατηγορούν το ΚΚΕ μέχρι και για εθνική περιχαράκωση γιατί αναδείκνυε ότι η φιλολαϊκή προοπτική δε χωράει στην ΕΕ, ότι απαιτείται πάλη για ριζικές αλλαγές στην εξουσία και την οικονομία με αποδέσμευση από την ΕΕ των μονοπωλίων.

Σήμερα είναι αναγκαίο η ταξική πάλη, τα αιτήματά της να μην εγκλωβίζονται σε αστικά σενάρια. Μόνη ρεαλιστική διέξοδος είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία και η μονομερής διαγραφή του χρέους. Δεν αρκεί μόνο η έξοδος από την ΕΕ ή την ευρωζώνη, γιατί αυτή επιδιώκεται και από μερίδες του κεφαλαίου, οι οποίες λόγω της οικονομικής τους θέσης έχουν ιδιαίτερο συμφέρον από μία καπιταλιστική Ελλάδα με δραχμή και εκτός ΕΕ. Για παράδειγμα, υπάρχουν Έλληνες και ξένοι καπιταλιστές που έχουν τα κεφάλαιά τους εκτός Ελλάδας, που όντως μπορεί να επωφεληθούν από μία επιστροφή στη δραχμή και να αγοράσουν πάμφθηνα σε ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη. Είτε με ευρώ, είτε με δραχμή η καπιταλιστική Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι κόλαση για την εργατική τάξη. Άρα σήμερα το ρεαλιστικό και το αναγκαίο για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της δεν είναι ούτε να αλλάξει η αρχιτεκτονική της ΕΕ, ούτε να διαλέξει ανάμεσα σε δραχμή και ευρώ αφήνοντας στο απυρόβλητο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αυτό εξυπηρετούν και οι διάφοροι οπορτουνιστές ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που σκίζουν τα ρούχα τους με υπερεπαναστατικές κορόνες περί εξόδου από το ευρώ και αριστερών αστικών κυβερνήσεων. Τι συμφέρον έχουν οι εργαζόμενοι να συνταχθούν με τη μερίδα της αστικής τάξης που επιθυμεί το ευρώ ή με το αντίστοιχο τμήμα που επιθυμεί έξοδο από το ευρώ; Το συμφέρον των εργαζομένων είναι ταυτισμένο με την αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, με την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος. Όλα τα άλλα “περί εξόδου από το ευρώ με αντιμνημονιακή κυβέρνηση” είναι ακίνδυνα για την εξουσία του κεφαλαίου κι αυτό γιατί μένουν άθικτα τα μονοπώλια.

Οργάνωση της πάλης χωρίς αναμονή!

Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Ο εκβιασμός και ο φόβος πρέπει να γυρίσουν μπούμερανγκ στην αστική τάξη και τα κόμματά της. Αυτοί πρέπει να φοβούνται γιατί το ταξικό εργατικό κίνημα στην Ελλάδα έχει μετρήσει βήματα στην ανασύνταξή του, κάτι που φάνηκε και από την πετυχημένη 48ωρη απεργία του Οκτώβρη. Προϋπόθεση για να μεγαλώσουν οι δυσκολίες για την κυβέρνηση, την πλουτοκρατία και την ΕΕ είναι να μετατραπεί η δίκαιη αγανάκτηση, το μπούχτισμα σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Να δυναμώσει η συζήτηση με τους νέους των λαϊκών στρωμάτων, μαθητές, εργαζομένους, άνεργους, σπουδαστές, για το χαρακτήρα της κρίσης και τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ. Κάτω από την επίδραση της παρέμβασης του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σήμερα είναι πολλοί αυτοί που στήνουν αυτί σε αυτά που λέει το Κόμμα, επιβεβαιώνονται στη ζωή τους όσα τους είπε για την ΕΕ, το ρόλο της και τη στρατηγική της. Να γίνουν ακόμα περισσότεροι οι εργαζόμενοι που κόβουν δέσμους με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Να καλλιεργηθεί η αντοχή και η υπομονή σε εργατόπαιδα που τώρα μπαίνουν στην πάλη. Είναι στοιχεία που διαπνέουν το δίκαιο ταξικό αγώνα. Ο δρόμος της ταξικής σύγκρουσης δεν είναι εύκολος, είναι δύσβατος αλλά είναι και ο μόνος για τον οποίο αξίζουν θυσίες από τα παιδιά της εργατικής τάξης. Τώρα γερή λαϊκή συμμαχία με κορμό το ΚΚΕ απέναντι στην αντιδραστική συμμαχία της αστικής τάξης μέχρι την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων!

Νίκος Ρεμπάπης

Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι παγίδα. Αφήνει στο απυρόβλητο το κύριο ζήτημα, το πραγματικό δίλημμα που είναι: συμβιβασμός με την εξουσία των μονοπωλίων και την ΕΕ ή ρήξη, αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος; Είναι όρος για την αντεπίθεση του εργατικού – λαϊκού κινήματος να τσακίζονται οι εκβιασμοί και οι αυταπάτες που πλασάρουν τα κόμματα του ευρωμονοδρόμου και να δυναμώνει η συμπόρευση με το ΚΚΕ. Αποτελεσματική, ανθεκτική και προσανατολισμένη λαϊκή πάλη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να δυναμώνει η συσπείρωση γύρω από το ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις σχολές μαθητείας, στις εργατικές γειτονιές, στα ΤΕΙ και τα πανεπιστήμια.