«Ορφανά με γονείς»...

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα και ο αποχωρισμός των παιδιών από τους μετανάστες γονείς τους οδηγούν κάποια από αυτά ακόμα και στην αυτοκτονία.

Η στοχευμένη διάλυση των παραγωγικών μονάδων στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού, είχε πολλαπλές αρνητικές συνέπειες, μία από τις οποίες είναι και η μαζική μετανάστευση εργαζομένων που πλέον δεν είχαν δουλειά για να βγάλουν τα προς το ζην και να συντηρήσουν τις οικογένειές τους. 
Στη Ρουμανία, σχεδόν τρία εκατομμύρια πολίτες, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, και πολλοί περισσότεροι που δεν έχουν καταγραφεί, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα σε αναζήτηση δουλειάς στο εξωτερικό, τις περισσότερες φορές ως φτηνά εργατικά χέρια ή ως αντικείμενο εκμετάλλευσης διαφόρων ειδών μαφίας. 
Η μετανάστευση έχει με τη σειρά της αρνητικές συνέπειες για την κοινωνία, μία εκ των οποίων δεν παίρνεται ιδιαίτερα υπόψη ή ακόμα αποσιωπάται συνειδητά και είναι οι πολλαπλές περιπτώσεις παιδικής κατάθλιψης και αυτοκτονίας παιδιών, που προέρχεται από το συναίσθημα της εγκατάλειψης που η μετανάστευση των γονιών προκαλεί στα παιδιά, γνωστά ως «Ορφανά με γονείς».

Σύμφωνα με μία έκθεση της «Εθνικής Αρχής για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Παιδιού», στη Ρουμανία υπάρχουν 50.000 ανήλικοι με έναν από τους γονείς στο εξωτερικό και άλλοι 35.000 με τους δύο γονείς στην ξενιτιά. Η πλειοψηφία των τελευταίων φροντίζεται από λίγο πολύ στενούς συγγενείς, ωστόσο υπάρχουν και περιπτώσεις παιδιών που έχουν αφεθεί στη φροντίδα γειτόνων ή και γνωστών. Πολλοί μιλούν, ωστόσο, για έναν πολύ υψηλότερο πραγματικό αριθμό, των 350.000.

Το μεγαλύτερο ποσοστό μετανάστευσης στη Ρουμανία το κατέχουν οι πιο αγροτικές περιοχές ή περιοχές οικονομικά ασθενέστερες όπως πόλεις στη Μολδαβία Σουτσεάβα, Μπακάου, Μποτοσάνι ή Γαλάτσι ή στη βόρεια Τρανσυλβανία (Μαραμούρες) ή Ολτένια. Ωστόσο, πέρα από τους ψυχρούς επίσημους αριθμούς βρίσκεται το προσωπικό δράμα της κάθε οικογένειας και η γνωστοποίηση προκαλεί μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση απέναντι στο φαινόμενο. Αυτό παρακίνησε και τον σκηνοθέτη Ιονούτς Καρπατορέα να γυρίσει το ντοκιμαντέρ «Μόνος στο σπίτι. Μία ρουμάνικη τραγωδία», όπου παρουσιάζονται μερικές από τις πιο γνωστές περιπτώσεις των τελευταίων χρόνων.

Μόνα και απελπισμένα στο σπίτι...

Δράματα όπως αυτό του μικρού Ραζβάν Σουκουλιούκ, 11 χρόνων, ένα μελετηρό και εσωστρεφές παιδί, που μαθαίνοντας ότι η μητέρα του δε θα επέστρεφε στη Ρουμανία για να γιορτάσει το Πάσχα με την οικογένεια, σχεδίασε την αυτοκτονία του. Είπε, με απόλυτα ψυχρό τρόπο, στους φίλους του ότι θα έφερνε πίσω τη μητέρα του σε δύο μέρες, ακόμα και αν αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θα έκανε. Επιστρέφοντας στο σπίτι, κρεμάστηκε. Ο πατέρας του μικρού Ραζβάν νόμισε πως ήταν καλύτερα να μην πει από τηλεφώνου το τρομερό νέο και ζήτησε από τη γυναίκα του, Λιλιάνα, να επιστρέψει αμέσως καθώς ο ίδιος είχε χάσει τη δουλειά του και θα έπρεπε να αναδιοργανωθούν. Φτάνοντας η τραγική μητέρα στο σταθμό των λεωφορείων για την επιστροφή, απευθυνόμενος σε αυτήν ο οδηγός την ρώτησε εν ήταν «η μητέρα του νεκρού παιδιού».

'Η όπως ο έφηβος των 15 χρόνων, Κλαόυνιου Ποποβίτσι, από το Μποτοσάνι, που, πριν αυτοκτονήσει, άφησε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα όπου εξηγούσε πως δεν έβρισκε αρκετές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τη φροντίδα των δύο ανήλικων αδερφών του, 7 και 11 χρόνων.

Ο επίσημος αριθμός των παιδιών ή εφήβων που αφαίρεσαν τη ζωή τους στη Ρουμανία τα τελευταία οκτώ χρόνια είναι 22 περιπτώσεις. Ομως, σε μία κοινωνία που λατρεύει τόσο τις παραδόσεις και με μία μεγάλη επιρροή της ορθόδοξης εκκλησίας, ο πραγματικός αριθμός είναι σαφέστατα μεγαλύτερος, αν και δεν είναι δυνατόν να γίνει γνωστός με ακρίβεια. Η έλλειψη ευαισθησίας του ρουμάνικου κλήρου έφτασε σε σημείο να απαγορεύει σε μερικές περιοχές την κηδεία αυτών των παιδιών, αφού ήταν αυτόχειρες. Η παιδική αυτοκτονία είναι, λοιπόν, ένα ταμπού που «κουκουλώνεται» με τη δικαιολογία του ατυχήματος.

Αυτή η ιστορία με τις αυτοκτονίες παιδιών είναι μία κατάσταση που, όπως πολλές άλλες, δεν φανταζόταν ο ρουμάνικος λαός πριν από μερικές δεκαετίες. Η μετανάστευση, όπως και αν πλασάρεται σύμφωνα με το τι συμφέρει τις σημερινές κυρίαρχες τάξεις, συνοδεύεται σχεδόν πάντα από ένα δράμα.

Αυτό είναι το αποκρουστικό, βάρβαρο πρόσωπο του καπιταλισμού, που με τόσο βίαιο τρόπο γνώρισαν οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, ένα σύστημα που όσες προσπάθειες και αν έγιναν για τον εξωραϊσμό του, με χρηματοπιστωτικές φούσκες, δάνεια όλων των ειδών, στεγαστικά, καταναλωτικά, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και δε συμμαζεύεται και εν μέσω συστημικής κρίσης, στην προσπάθεια προστασίας του μεγάλου κεφαλαίου, οδηγεί τους λαούς του πλανήτη αιώνες πίσω...

Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ