Κατά την προσφιλή του τακτική να ψαρεύει σε θολά νερά, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, παραχώρησε πρόσφατα μια συνέντευξη σωστό «περιβόλι» σε blogs, που κάθε άλλο παρά για την «προοδευτικότητά» τους διακρίνονται. Προσαρμόζοντας το λόγο του στο συγκεκριμένο «ακροατήριο», επέλεξε για «κορμό» της συνέντευξής του το «έθνος» και απερίφραστα παραδέχτηκε ότι όχι μόνο είναι με την εξουσία των αστών, αλλά θέλει και το λαό «νεροκουβαλητή» στο «μύλο» τους.
Παίζοντας με τις εντυπώσεις και προσπαθώντας πίσω απ' αυτές να κρύψει ότι ο χώρος του επιδιώκει διακαώς να αναβαθμίσει το ρόλο του στην αστική διαχείριση, είπε αναφερόμενος στην «Ελληνικός Χρυσός ΑΕ»: «...Μεγαλομέτοχοι είναι ο κύριος Μπόμπολας, ο κύριος Κούτρας κλπ. Εγώ, βλέπετε, δεν μπορώ να αποφύγω να λέω ονόματα. Οπως κάνει η Παπαρήγα, που λέει αόριστα "φταίει το κεφάλαιο"! Το κεφάλαιο μπορεί να είναι από τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη και τον Λάτση, μέχρι τον μικρομεσαίο που έχει ένα μαγαζί. Και αυτόν "κεφάλαιο" τον θεωρούν! Δεν μπορεί να λες "το κεφάλαιο" χωρίς να λες ονόματα και διευθύνσεις. Βέβαια, εγώ έχω πολιτικό κόστος γι' αυτό»..!
Η λαθροχειρία απέναντι στο ΚΚΕ βγάζει μάτι. Οπως και οι ανέξοδοι λεονταρισμοί ενός κόμματος, που στα λόγια το «παίζει» αντικαπιταλιστικό, αλλά με τη στρατηγική του αντικειμενικά βοηθάει το κεφάλαιο να θωρακιστεί απέναντι στο λαό. Για του λόγου το αληθές, ο Τσίπρας διαβεβαίωσε στη συνέχεια: «Και επαναλαμβάνω ότι εγώ δεν είμαι αντίθετος στις επενδύσεις. Και βέβαια πρέπει να γίνουν επενδύσεις, πάντα με σεβασμό στο περιβάλλον». Και σε άλλο σημείο: «Προσέξτε: Εγώ δεν έχω πρόβλημα με την ανάπτυξη, με την επιχειρηματικότητα, με το υγιές κέρδος. Με την αισχροκέρδεια έχω πρόβλημα, με την ατιμία έχω πρόβλημα (...) με το ότι σήμερα δεν υπάρχουν "Deals" παρά μονάχα σε έναν στενό κύκλο επιχειρηματιών σε όλη την χώρα. Για να γίνουν σήμερα επενδύσεις πρέπει να περάσουν από το παραμάγαζο του Μαξίμου, το οποίο το ελέγχουν δύο - τρία άτομα, τέσσερις επιχειρηματικές οικογένειες στη χώρα».
Ο οπορτουνισμός σε όλο του το μεγαλείο! Ο Αλ. Τσίπρας καταγγέλλει το κεφάλαιο, δεν αμφισβητεί όμως την κυριαρχία του στην παραγωγή, την οποία θέλει να «εξυγιάνει», ακριβώς για να εγκλωβίσει το λαό στην αυταπάτη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να εξανθρωπιστεί. Μάλιστα, κλείνει το μάτι σε εκείνες τις μερίδες της ντόπιας άρχουσας τάξης που νιώθουν «ριγμένες» στη μοιρασιά και υπερασπίζεται τη φενάκη των «καλών» και «κακών» καπιταλιστών, για να τους αθωώσει συνολικά σαν τάξη.
Ψηφοθηρώντας στη λαϊκή δεξιά
Στην ίδια συνέντευξη, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στους ψήφους της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς», ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίζεται μέχρι και τον Κ. Καραμανλή, ισχυριζόμενος ότι «είχε αποφασίσει να έρθει σε ρήξη, προσπάθησε αλλά στο τέλος τους ανέχτηκε». Ακόμα και τον Αντ. Σαμαρά, για τον οποίο εκτιμά ότι δεν κάνει αντιπολίτευση«διότι έχει πολύ μεγάλες πιέσεις»! Σκόπιμα συγκαλύπτει το γεγονός ότι τα κόμματα εκπροσωπούν και εκφράζουν ταξικά συμφέροντα. Αυτή η «αφήγηση» βολεύει τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για να ψηφοθηρήσει χαϊδεύοντας αυτιά, αλλά και για να δικαιολογήσει τη δική του πρόταση, που είναι πρόταση διαχείρισης, με ανέγγιχτα τα μονοπώλια και την εξουσία τους.
Διατείνεται επ' αυτού ο Αλ. Τσίπρας: «Γι' αυτό εμείς μιλάμε για ένα νέο μεγάλο συνασπισμό εξουσίας (...) με σκοπό τη δημιουργία μίας κυβέρνησης που θα λειτουργήσει προς όφελος των δικών τους συμφερόντων και σε τελική ανάλυση με γνώμονα το Εθνικό συμφέρον (...) Ημουν ο πρώτος που είχα μιλήσει πριν από 6 μήνες για την ανάγκη συγκρότησης ενός ευρύτατου μετώπου για τη σωτηρία της χώρας. Αναφέρθηκα τότε στο ΕΑΜ (...) Και σήμερα έχουμε μία οικονομική κατοχή (...) Τι έκανε τότε η Αριστερά; Είπε ότι το πρώτιστο πατριωτικό καθήκον είναι η απελευθέρωση (...) Βρέθηκαν οι Κομμουνιστές δίπλα με τους παπάδες. Βρέθηκαν οι Κομμουνιστές δίπλα στους αστούς (...) Εάν υπάρχουν λοιπόν πολίτες από τη λαϊκή Δεξιά που θέλουν να συνταχθούν σε αυτό το μέτωπο, εμείς είμαστε ανοιχτοί, πρέπει να συνταχθούν»!
«Μανούλες» στη λαθροχειρία οι οπορτουνιστές. Με βάση τη δική τους αντιεπιστημονική ανάλυση περί κατοχής, όχι μόνο κάνουν ανιστόρητους παραλληλισμούς με το ΕΑΜ, αλλά δε διστάζουν ωμά να ομολογήσουν ότι ο στόχος που υπηρετεί το παραλήρημά τους είναι να φέρουν τους εργαζόμενους και το λαό στην ίδια όχθη με τους αστούς.
Με αυτόν τον τρόπο, ο Τσίπρας προσπαθεί να παρουσιάσει σαν «κατοχή» την ανισομετρία που είναι δεδομένη στον καπιταλισμό. Στοχοποιεί την πολιτική ηγεσία σε χώρες που βρίσκονται ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα της ΕΕ, αφήνει στο απυρόβλητο την αστική τάξη στις χώρες αυτές και, το κυριότερο, αθωώνει τους ντόπιους καπιταλιστές και τα κόμματά τους, που με δική τους θέληση και πρόνοια συμμετέχουν στην Ευρωένωση και συνεργάζονται με την τρόικα. Καλεί το λαό να συμμαχήσει με μερίδες του κεφαλαίου που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη, χωρίς βέβαια να αλλάξει τίποτα στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας.
Ρωσία αντί του Ισραήλ
Συνεχίζει ο Αλ. Τσίπρας εκφωνώντας τις επιθυμίες τμημάτων της ντόπιας πλουτοκρατίας: «Ο Παπανδρέου παρέδωσε όχι μόνο την εθνική οικονομία, αλλά και την εθνική κυριαρχία, των εθνικών συμφερόντων σε ξένα κέντρα. Η χώρα παραδίδεται σε έναν άξονα ΗΠΑ - Ισραήλ - Σαουδική Αραβία - Κατάρ. Πρέπει να έχουμε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, χωρίς νταβατζήδες. Στην ενεργητική εξωτερική πολιτική του Ερντογάν πρέπει να απαντήσουμε αντίστοιχα με ενεργητική πολιτική (...) Εμείς συνεχίζουμε να στηριζόμαστε σε δυνάμεις που φθίνουν. Εδώ υπάρχουν αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Ρωσία. Είναι αδιανόητο να της γυρνούμε την πλάτη. Ναι, με τη Ρωσία θα έπρεπε να έχουμε πολύ στενές σχέσεις. Στην Ενέργεια, στον Τουρισμό, στον Πολιτισμό. Είναι δυνατόν να πηγαίνει ο πρωθυπουργός στον Πούτιν, ο τελευταίος να του προτείνει σχέδιο χρηματοδότησης που θα γλίτωνε τη χώρα από τη μέγκενη του ΔΝΤ και ο Παπανδρέου να του μιλά για "πράσινη ανάπτυξη" και πράσινα άλογα;»...
Πριν από τον Αλ. Τσίπρα, τα ίδια ακριβώς ζητήματα έθεσε ο Γ. Καρατζαφέρης, σέρνοντας το λαό να διαλέξει ιμπεριαλιστή και μάλιστα με κριτήριο το ποιος είναι πιο ισχυρός, ποιος φθίνει και ποιος είναι ανερχόμενη δύναμη! Από τις κολεγιές ανάμεσα σε «τσακάλια», κανένα όφελος δεν προκύπτει για το λαό. Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική από μια καπιταλιστική χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμα όμως κι αν η Ρωσία ήταν ο δανειστής της Ελλάδας και όχι το ΔΝΤ, δεν θα άλλαζε το παραμικρό από τα μέτρα που έχουν παρθεί, γέννημα ένα προς ένα της ευρωενωσιακής φιλομονοπωλιακής στρατηγικής, την οποία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται, αφού υπερασπίζεται την ίδια την ΕΕ.
Λογική συνέχεια των παραπάνω, η κατά τον πρόεδρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «μόνη λύση», που δεν είναι άλλη από την«ανάπτυξη»! «Η μόνη λύση λοιπόν είναι η ανάπτυξη. Είναι μονόδρομος (...) Προτείνεται λοιπόν ένα μορατόριουμ, ένα πάγωμα πληρωμής δανείων και τόκων μέχρι να επανέλθει η χώρα στην ανάπτυξη και μετά να ξεκινήσουν οι πληρωμές (...) Πρέπει όντως να δημιουργηθούν πρωτογενή πλεονάσματα», δηλώνει και σταματά εκεί.
Μα η ανάπτυξη είναι στόχος και της κυβέρνησης και βεβαίως της πλουτοκρατίας. Αυτή η ανάπτυξη όμως στον καπιταλισμό προϋποθέτει να φτάσει στον πάτο η τιμή της εργατικής δύναμης, όπως επιδιώκουν οι αστικές κυβερνήσεις με τα μέτρα που παίρνουν. Το ίδιο ισχύει και με τα πρωτογενή πλεονάσματα, που είναι διακαής πόθος όλων των αστικών κυβερνήσεων και επιπλέον υποχρέωσή τους, στο πλαίσιο των συμφωνιών για ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση στην ΕΕ.
Τα πρωτογενή πλεονάσματα για να επιτευχθούν προϋποθέτουν προϋπολογισμούς αιματηρής λιτότητας, σφαγιασμού δαπανών που κατευθύνονται σε κρίσιμους τομείς για τη ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας, όπως η Παιδεία, η Υγεία - Πρόνοια κ.ά. Και, φυσικά, αποδοχή του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία και αξίωση από το λαό να το αποπληρώσει μέχρι δεκάρας... Αυτά υπερασπίζεται στην ουσία ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όταν συμμετέχει στη συζήτηση για διαχείριση της κρίσης με τα εργαλεία των αστών και άρα προς όφελός τους.
Η ανάπτυξη έχει ταξικό πρόσημο και τα οφέλη της στον καπιταλισμό δεν κατευθύνονται για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά τα καρπώνονται στο σύνολό τους το κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Στις σημερινές συνθήκες οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, με όλους τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις εντός του συστήματος να μαίνονται, ο λαός μπορεί να ανασυνταχθεί, να συγκροτήσει τη δική του συμμαχία, που θα στοχεύσει στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και στην οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας. Για μια ανάπτυξη προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων και μόνο. Αυτή την προοπτική εχθρεύεται ο οπορτουνισμός τόσο που να καλεί το λαό να αυτοκτονήσει, αξιώνοντας να βάλει πλάτη για την ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου.
Β.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου