Θέλουν αντιλαϊκή «συνοχή»

Καθώς μεγαλώνουν τα ζόρια του αστικού πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική που τσακίζει μισθούς και δικαιώματα, τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύουν, με έναν αξιοσημείωτο συντονισμό, σε μείζον πολιτικό ζήτημα τη διαφύλαξη της «κοινωνικής συνοχής».Το έκανε προχτές εκβιαστικά ο Γ. Παπανδρέου, στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, απειλώντας με χάος αν απορριφθεί η κυβερνητική πολιτική. Τα ίδια λέει και η ΝΔ, ενώ ο ΛΑ.Ο.Σ. έχει κάνει παντιέρα την ανάγκη για κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», προκειμένου, όπως λέει, «να επαναφέρουμε την πολιτική, κοινωνική, οικονομική και δημοκρατική ομαλότητα».

Από κοντά και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο επικεφαλής του οποίου εγκαλεί την κυβέρνηση ότι με τις αποφάσεις της τορπιλίζει την «κοινωνική συνοχή» και «εκφυλίζει τη δημοκρατία». Δεν είναι τυχαίο ότι η προπαγάνδα όλων, πλην ΚΚΕ, ταυτίζεται σε ένα τόσο κομβικό σημείο. Τι σημαίνει διαφύλαξη της «κοινωνικής συνοχής»; Σημαίνει καταρχήν ότι όλοι, ανάμεσά τους και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αποδέχονται πως τα συμφέροντα της αστικής τάξης από τη μια, των εργαζομένων και του λαού από την άλλη, είναι κοινά και πως δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία. Στη βάση αυτής της λογικής, οι οπορτουνιστές εχθρεύονται την ταξική πάλη, η οποία κλιμακώνεται στη βάση των αντιθέσεων που αντικειμενικά υπάρχουν στον καπιταλισμό και οξύνονται ανάμεσα σε εργάτες και αφεντικά, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης που το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του συνθλίβουν τους εργαζόμενους.

Το γεγονός ότι η βαθιά κρίση προκαλεί κραδασμούς στο αστικό σύστημα, σε συνδυασμό με την προοπτική να μεγαλώσουν τα ρήγματα με την πάλη του λαού, ενισχύει την ανησυχία των αστών και των κομμάτων τους. Τρομάζει όμως και τους οπορτουνιστές, οι οποίοι, κάτω από περικοκλάδες για «ριζοσπαστισμό» και «εξεγέρσεις», προσπαθούν να κρύψουν ότι η στρατηγική τους είναι στρατηγική ενσωμάτωσης στην αστική πολιτική και μη αμφισβήτησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Αυτός είναι και ο λόγος, για τον οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει αλλαγές στο επίπεδο της διακυβέρνησης, χωρίς να αγγίζει την οικονομία και την εξουσία των μονοπωλίων. Θέλει το σύστημα ακλόνητο στη βάση του, γι' αυτό εχθρεύεται την ένταση και ριζοσπαστικοποίηση της ταξικής πάλης, που μπορεί να το απειλήσει.

Αυτήν του τη στρατηγική συμπυκνώνει η θέση για διαφύλαξη της «κοινωνικής συνοχής», της ταξικής, δηλαδή, συνεργασίας. Το ίδιο ισχύει και για τα αστικά κόμματα, που βλέπουν σαν εχθρό το λαό και τους αγώνες του, επειδή σε μια πορεία θα απειλήσουν την εξουσία των μονοπωλίων. Γι' αυτό προσπαθούν να φοβερίσουν το κίνημα ότι, αν οξύνει την πάλη ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, κινδυνεύει η δημοκρατία. Θέλουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα μακριά από τους αγώνες, επειδή φοβούνται το λαό. Απάντηση στην προπαγάνδα και τα σχέδιά τους πρέπει να είναι η ακόμα μεγαλύτερη ένταση της ταξικής πάλης, με ισχυρό ΚΚΕ και οργάνωση παντού. Δεν υπάρχει πιο πλατιά δημοκρατία, καλύτερος εγγυητής για θετικές εξελίξεις, από το λαό που παλεύει να διασφαλίσει τα συμφέροντά του, κόντρα στην πολιτική που τα εχθρεύεται. Η δική του παρέμβαση και η χάραξη ξεκάθαρης πολιτικής κατεύθυνσης προς τον άλλο δρόμο ανάπτυξης μπορεί να φέρει τα πάνω - κάτω, να καθορίσει τις εξελίξεις προς όφελός του.