Ενας... οπαδός της «ενότητας της αριστεράς», έστειλε ηλεκτρονικό μήνυμα στον πρόεδρο του ΣΥΝ, καλώντας τον «να μιλήσει με την Παπαρήγα» ώστε «η ελπίδα να ξανάλθει σε εμάς». Την απάντηση που πήρε από τον Αλ. Τσίπρα, την κοινοποίησε μαζί με την υπόλοιπη αλληλογραφία του στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του ΚΚΕ.
***
Αντιγράφουμε το απαντητικό μήνυμα του πρόεδρου του ΣΥΝ:
«Επειδή με πέτυχες την ώρα που διαβάζω την αλληλογραφία, σου απαντώ αμέσως. Γιάννη μου, η Παπαρήγα και γενικά όλη η ηγεσία του ΚΚΕ είναι υπόλογη! Επιμένουν να μετρούν τα κουκιά τους, να ονειρεύονται τη Δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού και να μην ενοχλούν το σύστημα με τις πράξεις τους. Αρνούνται όχι μόνο συνεργασία μαζί μας αλλά με την ίδια την κοινωνία. Της έχει γυρίσει κανονικά τις πλάτες! Στις μεγάλες αυθόρμητες κινητοποιήσεις που φάγαμε όλοι το δακρυγόνο της ζωής μας μέσα σε λίγες ώρες, το ΚΚΕ σνόμπαρε αυτόν τον αγώνα.
Εγώ πλέον ρίχνω βάρος στην εκλογική συμμαχία των ίδιων των ψηφοφόρων. Ας προκύψει από εκεί ένας αντιμνημονιακός συνασπισμός εξουσίας. Πάντως επίτρεψέ μου να πω, ότι η δική μου μεγάλη ελπίδα είναι να γεμίσουν ξανά οι πλατείες. Εμείς δίνουμε μάχες σε όλα τα μέτωπα, αλλά η μάχη εν πολλοίς θα κριθεί από την κοινωνία. Πολλά εξαρτώνται από τις δικές της πράξεις. Δεν είναι τυχαίο ότι την περασμένη Κυριακή όταν άρχισαν να συγκεντρώνεται κόσμος στο Σύνταγμα άρχισαν να τον χτυπούν οι δυνάμεις καταστολής. Επ' ουδενί δεν θέλουν να συγκεντρωθούν πολίτες στις πλατείες.
Καλή δύναμη και στους δυο μας
Φιλικά
Αλέξης Τσίπρας».
***
Αν και τα σχόλια στην απάντηση του Αλ. Τσίπρα είναι περιττά, όταν π.χ. καταγγέλλει το ΚΚΕ ότι απουσιάζει από τους αγώνες, ενώ οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «φάγανε όλοι το δακρυγόνο της ζωής τους», εντούτοις δεν μπορεί να αντισταθεί κανείς στον πειρασμό και να μην την σχολιάσει, αφού η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Οχι μόνο επειδή στο ΠΑΜΕ και στο ΚΚΕ ξέσπασε με το μεγαλύτερο μίσος και με οργανωμένο σχέδιο η βία του κράτους και των παρακρατικών, στην απεργία της 19ης και 20ής Οκτώβρη, αλλά και επειδή το θέατρο μεταξύ κουκουλοφόρων και δυνάμεων καταστολής γίνεται σε μέρες πανεργατικών απεργιών και αγώνων, όπου το ΠΑΜΕ αναπτύσσει πρωτοπόρα δράση και όχι στις «πλατείες». Οπως επίσης επειδή η ταξική πάλη αναπτύσσεται πρωτίστως στους τόπους δουλειάς, εκεί που υπάρχει στην πράξη η σχέση εκμετάλλευσης, εκεί που η πρωτοπόρα δράση στους αγώνες έχει θυσίες, όπως οι απολύσεις, και όχι στις «πλατείες» που θεωρεί κίνημα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, πάει πολύ εκείνοι που με συνεργασίες της κάλπης επιδιώκουν την αναβάθμισή τους στο αστικό πολιτικό σύστημα για κυβερνήσεις διαχείρισης του συστήματος της εκμετάλλευσης, υπερασπιζόμενοι την εξουσία των μονοπωλίων, αφού πασχίζουν για τη σωτηρία της ΕΕ και της Ευρωζώνης, να κατηγορούν το ΚΚΕ ότι δεν «ενοχλεί το σύστημα με τις πράξεις του». Ιδίως όταν δεν υπάρχει καθημερινό λαϊκό πρόβλημα και μέτωπο πάλης που να μην πρωτοστατεί. Για παράδειγμα, όταν το ΚΚΕ πρόβαλε και παλεύει για την κατάργηση των χαρατσιών, αυτοί μιλούσαν για στήριξη μόνο όσων δεν μπορούν να πληρώσουν... Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πολιτική δύναμη που διεκδικεί χρηματοδότηση των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων κλπ για να υπάρξει ανάπτυξη δηλαδή καπιταλιστική, σε συνθήκες άκρατης εκμετάλλευσης; Πολλά τέτοια παραδείγματα μπορεί κανείς να φέρει.
Ποια συνεργασία λοιπόν με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παλεύει για τη σωτηρία της αντιδραστικής ΕΕ, για την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, που σημαίνει υποταγή του λαού σ' αυτήν και πληρωμή του χρέους από το λαό, έστω και λιγότερου, και το ΚΚΕ, το οποίο πρωτοστατεί για τη λαϊκή συμμαχία, την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους, που μόνο μια λαϊκή εξουσία μπορούν να κάνουν για να απαλλαγεί ο λαός οριστικά από τα βάσανά του;
Ποια δημοκρατία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην προσπάθειά του να εξωραΐσει και να θωρακίσει τον καπιταλισμό, ο οπορτουνισμός, εγχώριος και ευρωενωσιακός, δεν θα μπορούσε παρά να υπερασπίζεται και την αστική δημοκρατία. Ανάγει, μάλιστα, το ζήτημα της δημοκρατίας σε μείζον πολιτικό θέμα για το λαό, βάζοντας από την πίσω πόρτα την αστική προπαγάνδα που λέει ότι η «ομαλότητα» κινδυνεύει από τους εργατικούς λαϊκούς αγώνες. Γι' αυτό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητάει, μεταξύ άλλων, από τα αστικά κόμματα να δρομολογήσουν εξελίξεις εντός της αστικής δημοκρατίας που θα εκτονώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση πριν αυτή ριζοσπαστικοποιηθεί και στραφεί εναντίον του ίδιου του συστήματος.
Στο διά ταύτα, διαμαρτύρεται ότι οι εξελίξεις σε ό,τι αφορά τη συγκρότηση της συγκυβέρνησης και τη νομοθέτηση των βάρβαρων μέτρων, είναι εκτός του πλαισίου της αστικής δημοκρατίας και πλήττει το «δημοκρατικό κεκτημένο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ποια δημοκρατία υπερασπίζεται ο οπορτουνισμός; Κατά τα λεγόμενά του, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να επαγρυπνούν και να υπερασπίζονται τη σταθερότητα μιας κατ' επίφαση δημοκρατίας, που σταματάει στις πύλες των εργοστασίων, βγάζει παράνομες 9 στις 10 απεργίες, νομιμοποιεί και οξύνει την ταξική εκμετάλλευση, συγκαλύπτει την αστική προπαγάνδα κάτω από μια δήθεν «πολυφωνία» και με το μανδύα του κοινοβουλευτισμού έχει νομοθετήσει τα πλέον αντιδραστικά μέτρα. Σ' αυτή τη «δημοκρατία», θεωρείται «ανομία» να διεκδικεί ο λαός τα δικαιώματά του με ταξικούς αγώνες και να προσπαθεί να αλλάξει τους συσχετισμούς προς όφελός του.
Ζητάνε ακόμα οι οπορτουνιστές από το λαό να υπερασπιστεί το «δημοκρατικό κεκτημένο» της ΕΕ, σε χώρες της οποίας απαγορεύεται η δράση Κομμουνιστικών Κομμάτων, ακόμα και τα σύμβολά τους, όπου ο ριζοσπαστισμός βαφτίζεται τρομοκρατία. Μιας ΕΕ, όπου ο αντικομμουνισμός είναι επίσημη ιδεολογία της, όπως αποδεικνύει η γιγαντιαία επιχείρηση για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, με την ταύτιση σοσιαλισμού - ναζισμού. Η ίδια λυκοσυμμαχία συμμετέχει σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις μαζί με το ΝΑΤΟ και έχει συγκροτήσει τμήματα ευρωχωροφυλακής, για να επεμβαίνει στα εσωτερικά κρατών - μελών, όταν η σταθερότητα του συστήματος απειλείται από την οργανωμένη λαϊκή πάλη. Αυτή είναι η Ευρωένωση της πλουτοκρατίας και με τη δημοκρατία της καμία σχέση δεν έχουν οι εργαζόμενοι στα κράτη - μέλη.
Η αστική δημοκρατία είναι δικτατορία των μονοπωλίων. Μπορεί σε προηγούμενες εποχές, κάτω από την πίεση του λαού, οι ανάγκες του κεφαλαίου να επέβαλαν την παροχή ορισμένων κοινωνικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, προκειμένου να ενσωματωθεί το λαϊκό κίνημα, ποτέ όμως αυτές οι παραχωρήσεις δεν βασίζονταν σε κάποιο «δημοκρατικό κεκτημένο» της ΕΕ, αφού η πλουτοκρατία δεν ανέχεται κανένα λαϊκό δικαίωμα που μπορεί να απειλήσει την εξουσία της. Μ' αυτή τη «δημοκρατία» των αστών, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς που φτάνουν μέχρι την ανατροπή της. Μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία και η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, η κοινωνικοποίησή τους, μπορεί να διασφαλίσει πραγματική δημοκρατία, αφού ο εργατικός κοινωνικός έλεγχος στην παραγωγή, αναδεικνύει την εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα σε πρωταγωνιστές της Ιστορίας.
http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/11/2011&id=13790&pageNo=5&direction=-1