Με κανέναν καπιταλιστή. Καμιά ανάσα στο σύστημα. Λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Δεν πρόλαβαν καν να χαρούν τη νίκη τους. Μόλις πήγαν να πανηγυρίσουν γιατί έβαλε και ο Σαμαράς την υπογραφή του, τα κακά μαντάτα έφτασαν. Οσες υπογραφές κι αν πέσουν, σε λίγο ίσως να μην έχουν καμιά σημασία ούτε καν γι' αυτή τη δανειακή σύμβαση.

Ο χορός των βουβαλιών, η αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστικών κέντρων, έχει μεταφερθεί πια στο κέντρο της πίστας. Τόσο που ορισμένοι να μιλάνε ευθέως ακόμα και για κατάσταση που ισοδυναμεί με παραμονές παγκόσμιας σύγκρουσης!

***

Οταν το ΚΚΕ προειδοποιούσε για την καπιταλιστική κρίση και έδειχνε πως - τόσο νομοτελειακά όσο και ιστορικά βεβαιωμένο - ο πόλεμος μεταξύ των ιμπεριαλιστών μπορεί να πάρει και χαρακτήρα ανοιχτής στρατιωτικής αντιπαράθεσης, πολλοί από τους αστούς αναλυτές έσπευδαν να χαρακτηρίσουν μύθευμα μια τέτοια εκτίμηση. Τώρα, είναι αυτοί οι ίδιοι που γράφουν πως η σημερινή κατάσταση παραπέμπει σε παραμονές πολέμου. 

Το αν θα γίνει έτσι, κανείς δεν μπορεί να το προδιαγράψει. Το σίγουρο είναι πως οι ίδιοι οι καπιταλιστές έχουνε βγάλει για τα καλά τα μαχαίρια μεταξύ τους.

***

Καθώς η καπιταλιστική κρίση αποκαλύπτει πλέον τον ίδιο τον πυρήνα του προβλήματος, οι ίδιοι οι αστοί αναλυτές, που ως χτες μιλούσαν για την κακομαθημένη εργατική τάξη της Ελλάδας που ζούσε με δανεικά κι έριξε έξω το ταμείο της χώρας, τώρα αναγκάζονται να γράψουν ότι η καπιταλιστική κρίση και η εξέλιξή της δεν εξαρτάται από την Ελλάδα. Δεν το έμαθαν τώρα. Το ξέρανε και χτες, αλλά έπρεπε να στηρίζουν την προπαγάνδα των καπιταλιστών για το έγκαιρο τσάκισμα των εργατών και γι' αυτό κατέφευγαν σε αστειότητες του στιλ «ζούσαμε με δάνεια», ενοχοποιούσαν τους εργάτες για την κρίση, βοηθούσαν να περάσει το νέο νομικό πλαίσιο που είναι αναγκαίο στους καπιταλιστές για την επόμενη μέρα. Ακόμα και σήμερα επιμένουν πως για την εργατική τάξη υπάρχει μόνο μία επιλογή: Να διαλέξει ποιον ιμπεριαλιστή θα στηρίξει.

***

Η αστική τάξη δεν είναι κοντόθωρη. Βλέπει μακριά, αλλά δεν μπορεί να ελέγχει συνολικά την κίνηση του κεφαλαίου. Η ανισομετρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη είναι νύχι κρέας με τον καπιταλισμό. Οι καπιταλιστικές κρίσεις αναγκάζουν και σε κοντοπρόθεσμες κινήσεις, αναδεικνύοντας μια κλασική αντίφαση του συστήματος που του απαγορεύει να είναι αιώνιο...

Η αστική προπαγάνδα στη μέχρι τώρα εξέλιξη επικέντρωνε στο χρέος. Ανέξοδο και προνομιακό πεδίο για να ασκούνται στην «ανάλυση» κάθε είδους λογιστές που αυτοπροσδιορίζονται και ως «οικονομολόγοι». Τώρα που ο κόμπος φτάνει στο χτένι, όλοι τους κάνουν κωλοτούμπες για να αποφύγουν την απάντηση στο μόνο ερώτημα που έχει μπροστά της η εργατική τάξη: «Τι να κάνουμε;»

Εφτασε ο Τσίπρας να κλαίει μπροστά στα μικρόφωνα για την υπογραφή του Σαμαρά. Και στο διά ταύτα του να επιμένει πως η λύση είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση. Από κοντά και κάτι δήθεν «έξω από την ευρωπαϊκή ένωση» προτείνουν ως λύση την επιστροφή στη δραχμή, αλλά με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής να παραμένουν. Είναι αυτό που λένε θέλει η κυρία να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει. Ολο τους το δίλημμα είναι με ποιον καπιταλιστή θα πάνε.

Το ερώτημα «τι να κάνουμε» παραμένει. Και σ' αυτό μέχρι τώρα απαντά καθαρά και ξάστερα μόνο το ΚΚΕ: Με κανέναν καπιταλιστή. Καμιά ανάσα στο σύστημα. Λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Ασχετο: Είχαν τελειώσει οι λέξεις σ' αυτό το κείμενο, όταν ήρθαν στα χέρια μας οι πύρινες λέξεις της γυναίκας ενός χαλυβουργού που μίλησε χτες το πρωί στην πύλη του εργοστασίου (Μαθήματα ζωής και αγώνα.). Μια σκέψη κρατήσαμε: Την ώρα που οι ιμπεριαλιστές ξεσκίζονται σαν τα σκυλιά κι απειλούν τη βαρβαρότητα του συστήματός τους να την κάνουν καθεστώς σε βάρος της εργατικής τάξης, οι εργάτες μέσα από τον ταξικό αγώνα τους χτίζουν ήδη νέο κόσμο...

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ