Για τη σωτηρία του κεφαλαίου.

Πώς θα βγει η καπιταλιστική οικονομία από την κρίση;
Με τη σύνθλιψη των λαών. Με το να γυρίζει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων δεκαετίες πίσω, σε συνθήκες άκρατης εξαθλίωσης, όχι μόνο των εκατομμυρίων ανέργων, αλλά και αυτών που θα έχουν την «τύχη» να εργάζονται με μισθούς πείνας των 400 - 500 ευρώ, με ελαστικά ωράρια και εκ περιτροπής εργασία, δύο ή τρεις μέρες τη βδομάδα.


Αυτό, ουσιαστικά, απαντούν με μια φωνή όλα τα φερέφωνα του διεθνούς και εγχώριου καπιταλισμού, όταν αναφέρονται στο μέγα ερώτημα της εποχής.
Πώς ο παγκόσμιος καπιταλισμός θα βγει από την οικονομική κρίση που τον ταλανίζει από το 2008; Τη «συνταγή» αυτή εφαρμόζει στην Ελλάδα των μνημονίων η κυβέρνηση, και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ και η τωρινή της μαύρης συμμαχίας, το ίδιο στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Ισπανία, στην Ιταλία, σε όλη την Ευρώπη.

Αυτά υποστηρίζουν με δογματική μονοφωνία οι αναλυτές της αστικής τάξης, όταν αναφέρονται στο συγκεκριμένο θέμα. Αυτά παπαγάλιζε την προηγούμενη βδομάδα η Ενδιάμεση Εκθεση Νομισματικής Πολιτικής της Τράπεζας της Ελλάδας.


Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου έχουν γίνει υπέρ το δέον επικίνδυνοι.
Πάντα ήταν, αλλά μπροστά στα σημερινά διαχειριστικά αδιέξοδα του καπιταλισμού είναι έτοιμοι να διαπράξουν και τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά των λαών, προκειμένου να διασωθεί ο καπιταλισμός. Αλλωστε, το έχουν κάνει και στο παρελθόν και μάλιστα δύο φορές... Τα λεγόμενά τους αποδεικνύουν τα τεράστια πολιτικά και ιδεολογικά αδιέξοδα, με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που υπηρετούν. Είμαστε σίγουροι ότι δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να εφαρμόσουν πολιτικές που οδηγούν σε εξαθλίωση τους λαούς, που ερημοποιούν ολόκληρες περιοχές του πλανήτη. Την οικονομική κρίση, όμως, δεν πρόκειται να την αντιμετωπίσουν. Αντίθετα, θα την κάνουν οξύτερη, βαθύτερη. Επομένως;


Στο καίριο ερώτημα, πώς, δηλαδή, θα αντιμετωπιστεί η κρίση, ο γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ του ΣΕΒ είναι σαφής.
Αρχικά παίρνει θέση στο ερώτημα των ημερών, «ευρώ ή δραχμή», υποστηρίζοντας ότι επιστροφή στη δραχμή ισοδυναμεί με οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Στη συνέχεια μιλά για ένα νέο «αναπτυξιακό και κοινωνικό πρότυπο» - εντός του ευρώ - το οποίο πρέπει να διακρίνεται από «εξωστρέφεια, αξιοκρατία, κίνητρα, ανταγωνισμό, ανταγωνιστικότητα, δημοσιονομική πειθαρχία μέσω περιορισμού των δαπανών...», ένα δεκαετές αναπτυξιακό πρόγραμμα κλπ. κλπ.


Με δυο λόγια, η πρόταση, στα όρια της οποίας κινείται ένα πλήθος αστών πολιτικών και οικονομολόγων, συνίσταται στην επιτάχυνση της πολιτικής που με έμφαση σημαίνει στήριξη των κλάδων όπου δρουν μονοπώλια με συγκριτικά πλεονεκτήματα, προσφορά κλάδων για την τοποθέτηση κεφαλαίων, ποσοτικοποίηση των ωφελειών που θα προέλθουν από τις διαρθρωτικές αλλαγές που πραγματοποιούνται σήμερα... Δηλαδή, ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, ακόμα μεγαλύτερος περιορισμός των συντάξεων, περισσότερες περικοπές στα εναπομείναντα κονδύλια κοινωνικού χαρακτήρα, κι όλα αυτά προκειμένου να γίνουν επενδύσεις του κεφαλαίου που θα έχουν μετρήσιμα αποτελέσματα, δηλαδή κέρδη. Μα αυτά ακριβώς γίνονται στη χώρα από την εποχή του Μάαστριχτ, και εξαιτίας αυτών των πολιτικών προέκυψε η κρίση. Αυτές τις πολιτικές προώθησε το μνημόνιο και εντάθηκε η κρίση.


Είναι προφανές ότι η σωτηρία της αστικής τάξης περνάει μέσα από την εξαθλίωση του λαού. 
Η σωτηρία, όμως, του λαού περνάει μέσα από την κατάργηση της αστικής τάξης και του συστήματος που ηγείται.
Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ