Οσοι ελπίζουν ακόμα πως υπάρχουν περιθώρια να βγάλουν την ουρά τους απέξω, πως κάπως αυτοί θα τη γλιτώσουν, την ώρα που θα καίγεται η γειτονιά, αυτοί θα είναι και οι πρώτοι που θα καούν.
Μόνο όποιος ρίχνεται στη φωτιά να την παλέψει, μόνο αυτός μπορεί και να νικήσει. Το δρόμο τον δείχνουν οι εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», τον δείχνουν όλοι όσοι στην πίεση καπιταλιστών και κυβέρνησης απαντούν με συλλογική οργάνωση κι αγώνα.
***
Την ώρα που η αστική προπαγάνδα αναφέρεται στην ΕΕ σαν το «ευγενέστερο οικοδόμημα», κάτι λέξεις που ξεφεύγουν, δείχνουν ψήγματα από την αλήθεια, όπως η λέξη «εμπόλεμη» που διατυπώνεται ως απειλή για το μέλλον, ενώ είναι η σημερινή πραγματικότητα.
Γιατί ο πόλεμος πράγματι είναι εδώ. Είναι πόλεμος των καπιταλιστών σε βάρος της εργατικής τάξης είναι και ο πόλεμος μεταξύ των καπιταλιστών.
***
Οσοι μελετάνε τα οικονομικά στοιχεία αργά ή γρήγορα καταλήγουν στο αυτονόητο: Φως στο τούνελ δεν υπάρχει όσο η βάση, που καθορίζει τις εξελίξεις, είναι το αναγκαστικό για τους καπιταλιστές κυνήγι του κέρδους.
Μόνο η κυβέρνηση και οι δημοσιογράφοι της αστικής τάξης επιμένουν να ανακαλύπτουν χίλια δυο κακά της μοίρας για να μη μιλήσουν για το προφανές: Πως αν δεν φύγει από τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος μόνο νέα δεινά είναι μπροστά. Γι' αυτό ζητάνε πειθαρχία και ξανά πειθαρχία. Να υποτάσσεται, δηλαδή, η εργατική τάξη μπροστά στον κάθε φορά μπαμπούλα που της προβάλλουν. Χτες το χρέος, σήμερα την απειλή χρεοκοπίας.
Ολοι τους έχουν μια μανία με την αλήθεια. Και την αναζητούν για να πλασάρουν τις επιλογές τους ως αλήθεια. Οπως την «αλήθεια» πως για τα χάλια της λαϊκής οικογένειας φταίνε η ανομία και η αταξία.
Αυτοί που καταγγέλλουν την ανομία αξιώνουν ένα ακόμα πιο σκληρό κατασταλτικό κράτος. Κι έχουν δίκιο από τη σκοπιά της αστικής τάξης, γιατί γνωρίζουν τι έρχεται. Οτι οι τόποι δουλειάς και οι εργατογειτονιές βράζουν. Οτι είναι θέμα χρόνου η οργάνωση των εργατών μέσα στα κάτεργα, όπου οι καπιταλιστές, με σημαία την κυβερνητική πολιτική, επιχειρούν να φέρουν τις εργασιακές σχέσεις πίσω κι από τη στιγμή που οι πρώτοι εργάτες βγήκαν στην αγορά να βρουν μεροκάματο.
***
Η επιχείρηση «καταπολέμηση της ανομίας» πάει μαζί με την επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην ελληνική εκδοχή της. Στην Ιταλία, το εφάρμοσαν με όπλο τους δικαστές, εδώ με όπλο την οικονομική αστυνομία που κυνηγάει χρέη στο Δημόσιο από κει που δεν πρόκειται να τα εισπράξει, κάτι χρεοκοπημένες επιχειρήσεις κατά κύριο λόγο. Γιατί; Για να μη χτυπήσει το πρόβλημα εκεί που υπάρχει. Στο μεγάλο κεφάλαιο, για το οποίο υπάρχουν διαρκώς νέες φοροαπαλλαγές. Γιατί, το μόνο πραγματικό έγκλημα - αυτό ακριβώς που κρύβει η αστική διακυβέρνηση - είναι η νόμιμη κλοπή: Από την κλοπή της υπεραξίας που παράγει ο εργάτης, ως τη φοροαπαλλαγή του καπιταλιστή που επίσης κλοπή είναι.
***
Βάζοντας στην άκρη ένα προς ένα τα παραμύθια της αστικής τάξης για τον φταίχτη, κρατάς το τρίπτυχο που προβάλλει το ΚΚΕ: Αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία.
Απλή, συνεκτική, υλοποιήσιμη πρόταση.
Που όμως απαιτεί να μην περιμένεις κάποιον να σε σώσει. Απαιτεί να αναλάβεις την ευθύνη και το κόστος να 'σαι εσύ ο νικητής. Αυτό, δηλαδή, που μαθαίνει στην πράξη κάθε εργάτης που τόλμησε να τα βάλει με τ' αφεντικό του μέσα από την οργάνωσή του στον τόπο δουλειάς στο ταξικό σωματείο. Αυτό που μαθαίνουν στην πράξη όλοι όσοι κάνουν το βήμα και συγκροτούν τις λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές.
Ασχετο: Τι λέει το στόμα τους; Γιατί αυξάνεται η ανεργία; ρώτησε τον εαυτό του αναλυτής στον «Σκάι». Και απάντησε: «Γιατί το κράτος δεν πληρώνει τα χρέη του προς τις εταιρείες!» Είναι αυτό που λέει ο λαός μας «εκεί που μας χρωστάνε, μας παίρνουν και το βόδι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου