Η ρεφορμιστική ενότητα συμφέρει την αστική και όχι την εργατική τάξη.

Αρθρο του ΓΓ της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας, Καρμέλο Σουάρες.

Σχετικά με τις εξελίξεις στην Ισπανία που ο λαός της βιώνει τις συνέπειες της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και οδεύει για βουλευτικές εκλογές στις 20 Νοέμβρη, ενώ το λεγόμενο κίνημα των «αγανακτισμένων» προβάλλεται από διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις ως το «νέο κίνημα αλλαγής», αναδημοσιεύουμε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας, Καρμέλο Σουάρες, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του κόμματος στα μέσα Ιούνη, φέτος. Σημειώνει:

 «Στα πλαίσια της δομικής, καπιταλιστικής κρίσης, που θα είναι μακρά και βαθιά, φαίνεται ότι είναι πάντα αναγκαίο να το επαναλαμβάνουμε, αυτό που φοβάται η αστική τάξη είναι η στροφή του εργατικού κινήματος προς επαναστατικές θέσεις, προς την πιθανότητα ότι μπροστά στη βάναυση εκμετάλλευση, η εργατική τάξη στη χώρα μας διαβαίνει μία διαδικασία ταξικής συνειδητοποίησης σε ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Αλλα προβλήματα της καπιταλιστικής κρίσης, η αστική τάξη θεωρεί ότι είναι ικανή να τα αντιμετωπίσει, με μεγαλύτερη ή μικρότερη άσκηση βίας. Ομως μία εργατική τάξη που προχωράει σε επαναστατικές θέσεις, ο καπιταλισμός το γνωρίζει από τη δική του ιστορική πείρα, μπορεί να μετατραπεί σε μία δύναμη που θα είναι αδύνατον να ελεγχθεί και προκαλώντας τη κατάρρευση της ηγεμονίας του, μπορεί να τον οδηγήσει στο θάνατο ως κυρίαρχο σύστημα.

 

Μία πρακτική έκφραση των παραπάνω μπορούμε να τη διαπιστώσουμε στο πώς πληροφορεί ο Τύπος του συστήματος για τους εργατικούς αγώνες στην Ελλάδα. Ολα τα ΜΜΕ, που ευθυγραμμίζονται με τον επικοινωνιακό μηχανισμό της αστικής τάξης, υφαίνουν ένα πέπλο σιωπής για το ρόλο των επαναστατικών δυνάμεων, ΚΚΕ, Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, στις κινητοποιήσεις σε αυτή τη χώρα, ενώ επικεντρώνουν την "πληροφόρηση" στις λίγες ομάδες που πρωταγωνιστούν, μαζί με την αστυνομία, στις δήθεν πιο ριζοσπαστικές συμπλοκές όπως επίσης στους λεγόμενους "αγανακτισμένους" της Πλατείας Συντάγματος, με τις ...αγγελικές προτάσεις τους να μεταρρυθμίσουν τον καπιταλισμό. Ομως, δεν υπάρχουν, για αυτά τα ΜΜΕ, οι διαδηλώσεις της οργανωμένης δύναμης της εργατικής τάξης, που είναι ικανές να παραλύουν τη χώρα και να πραγματοποιούν κινητοποιήσεις δεκάδων χιλιάδων εργατών σε πολλές πόλεις, που αποτελούν έκφραση μιας δύναμης πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού, που βεβαίως ανησυχεί τις κυρίαρχες τάξεις.

Το γεγονός ότι μετά τις εκλογές στις 22 Mάη - βασικά από κύκλους ανθρώπων του πολιτισμού - έχουν ενταθεί οι εκκλήσεις προς "οικοπροοδευτικές" δυνάμεις που έχουν ως προγραμματικό σημείο αναφοράς, τις κολακευτικές, ανανεωτικές διεκδικήσεις του κινήματος των "αγανακτισμένων" της Ισπανίας, της 15ης του Μάη, είναι έκφραση ενός κινήματος που είναι προσανατολισμένο στο να προσπαθήσει να συσπειρώσει όλο τον "αριστερό" ρεφορμιστικό κόσμο, για να διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό, διαταξικό χώρο, εντελώς ξένο στην κόκκινη γραμμή της Ιστορίας που σηματοδοτεί η εργατική τάξη. Με κάποια ικανότητα αυτός ο χώρος καλοπιάνει τμήματα της εργατικής τάξης και είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να υποστηρίζει ένα στραπατσαρισμένο μεν, αλλά αναγκαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα, σε μία φάση όπου η ολιγαρχία - αφού το ΣΚ της έκανε όλα τα χατίρια - έχει ήδη αποφασίσει μία νέα βάρδια στη δικομματική εναλλαγή υπέρ του Λαϊκού Κόμματος.

Ιστορική αναγκαιότητα η αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό

Καμία από τις προτάσεις που διοχετεύονται αυτές τις μέρες, ούτε καν με έναν έμμεσο τρόπο, δείχνουν ποια είναι η ουσία της ιστορικής στιγμής: η αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό. Ολοι προσανατολίζονται στην προσπάθεια διαχείρισης του καπιταλισμού με περισσότερο τακτ, με έναν τρόπο "πιο δίκαιο" και τάχα κατανέμοντας λίγο περισσότερο τον πλούτο. Η ιδεολογική θέση αυτών των προτάσεων εκφράζεται πολύ καλά στο "μανιφέστο κατά του ευρώ" της "Πραγματικής Δημοκρατίας Τώρα": μπροστά στην προέλαση των μονοπωλίων και στη διαδικασία περιθωριοποίησης (προλεταριοποίησης) των μεσαίων τάξεων, γίνεται προσπάθεια να σταματήσουν τη λογική της ανάπτυξης του ιμπεριαλισμού και να επαναφέρουν την ιστορία δεκαετίες πίσω, όπου ακόμα η διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου χρειαζόταν να διανέμει ένα μέρος του πλεονάσματος σε παραγωγικές και καταναλωτικές μεσαίες τάξεις για να ευνοηθεί η δική του διαδικασία συσσώρευσης και συγκέντρωσης του κεφαλαίου.

Εάν τα πράγματα οδεύουν προς την κατεύθυνση αυτών των "γοητευτικών" καλεσμάτων (με τη έννοια της "Κρυφής γοητείας της μπουρζουαζίας" του Μπουνιουέλ), πιθανώς ο αποδιοπομπαίος τράγος αυτής της διαδικασίας να φτάσει να είναι η Ενωμένη Αριστερά (ΕΑ) (σ.σ. συμμαχία του ΚΚ Ισπανίας, που υιοθετεί τις οπορτουνιστικές θέσεις του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς), της οποίας το πελατειακό περιβάλλον, που ορίζεται ουσιαστικά από αμφισημία, αισθάνεται μεγάλη έλξη για αυτές τις διακηρύξεις που ήρθαν ως "μάνα εξ ουρανού". Η κακή της διάθεση μετά τις εκλογές, με οπισθοχώρηση της δύναμής της και με πολύ αμφισβητούμενες συμπεριφορές, την τοποθετούν σε μία θέση υποδεέστερη και πολύ αδύναμη, στη διαμόρφωση του νέου πολιτικού ρεφορμιστικού υποκειμένου που γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί.

Αν ενσωματωθεί σε μία πλατιά διαδικασία ρεφορμιστικής ενότητας, που συμπεριλαμβάνει δυνάμεις που εμφανίστηκαν το Μάη και άλλους που συμμετείχαν στις εκλογές ως νέες δυνάμεις, θα ισοπεδωθεί από την πρωτοβουλία εκείνων που τώρα θεωρούνται στην κορυφή και οι μεγάλοι νικητές του ρεφορμιστικού πεδίου. Πρόκειται για έναν θανάσιμο εναγκαλισμό όπως αυτός της αρκούδας.

Αν μείνει έξω από τη διαδικασία, θα συναντήσει έναν ανταγωνιστή, η συμπεριφορά του οποίου θα μοιάζει πολύ με τη δική της, θα παρασύρει μεγάλο μέρος της εκλογικής και κοινωνικής της βάσης, στην οποία η Ενωμένη Αριστερά δεν μπόρεσε να εξηγήσει τις διαφορές της με τα πρόσφατα κινήματα και γι' αυτό δεν έχει εξήγηση για την έλλειψη ικανότητας να κινητοποιήσει μαζικά ενάντια στις πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση από το ξέσπασμα της κρίσης.

Η διαμόρφωση αυτής της ρεφορμιστικής ενότητας έχει πολλές πιθανότητες να προχωρήσει, πριν από τις γενικές εκλογές (σ.σ. γίνονται στις 20 Νοέμβρη) ή και μετά. Είναι μία ανάγκη των κυρίαρχων τάξεων να δώσουν μεγαλύτερη δυνατότητα στο ανάχωμα, πάντα αναγκαίο στην αστική τάξη, ώστε να εμποδίσει το επικίνδυνο ανέβασμα των επαναστατικών δυνάμεων. Οι πρωτοβουλίες για τη διαμόρφωση του διευρυμένου ρεφορμιστικού μπλοκ, είναι χρήσιμες για τη στρατηγική της αστικής τάξης, μπροστά στους κινδύνους ριζοσπαστικοποίησης που ελλοχεύουν.

Επαναστατικός πόλος για την ανατροπή

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η ανάγκη να γίνουν συγκεκριμένα βήματα για την ανάπτυξη του επαναστατικού πόλου, σε άμεση αντιπαράθεση με την καπιταλιστική κυριαρχία, που θα επικεντρώσει το σχέδιό του σε μια εναλλακτική λύση σοσιαλιστικής επανάστασης και την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη. Αυτή η εναλλακτική λύση περνάει μέσα από τη διαμόρφωση ενός εργατικού, λαϊκού μετώπου με κοινωνικές συμμαχίες και μία στρατηγική διαρκούς κινητοποίησης που να είναι ικανή να απευθύνεται στις πιο συνειδητοποιημένες δυνάμεις του λαού και της εργατικής τάξης, για να δώσουν τη μάχη που απαιτεί η ιστορική στιγμή.

Σήμερα η εξαθλιωμένη και υπερεκμεταλλευόμενη εργατική τάξη, η νεολαία χωρίς δουλειά και μέλλον, η νεολαία που πεθαίνει στο διαρκή ιμπεριαλιστικό πόλεμο, οι γυναίκες που προστίθενται διά της βίας στη στρατιά των φτωχών και της δίνουν θηλυκό χρώμα, μπορούν να εναποθέσουν την ελπίδα τους για αλλαγή, σε ένα σχέδιο που δε θα επιδοτείται από τις κυρίαρχες τάξεις και που θα στηριχθεί στην πεποίθηση ότι η εργατική τάξη είναι η μελλοντική ηγεμονική τάξη που θα απελευθερώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα από την ιμπεριαλιστική σκλαβιά. Ενα σχέδιο που να έχει ως κεντρικό σύνθημα, σε αυτές τις στιγμές σοβαρών δυσκολιών του ηγεμονικού μπλοκ εξουσίας μία καθαρή θέση: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.

Για όλα αυτά, μεταξύ του ρεφορμιστικού μπλοκ που στηρίζεται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από τις κυρίαρχες τάξεις και τις δομές τους, και τον επαναστατικό πόλο, χωράει μόνο μία στάση σταθερής αντιπαράθεσης για να κερδίσει ο επαναστατικός πόλος την ηγεμονία στους κόλπους της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Δηλαδή, για να πάει η εργατική τάξη και ο λαός από θέσεις διαχείρισης ή μεταρρύθμισης του καπιταλισμού σε θέσεις προοπτικής προς τη σοσιαλιστική επανάσταση. Δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση μεταξύ του ρεφορμισμού και των επαναστατικών δυνάμεων. Το μόνο που μπορεί να υπάρξει είναι σκληρή πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση, στην οποία καλούμε όλους εκείνους τους συντρόφους και συντρόφισσες που έχουν κουραστεί από τον αποτυχημένο οπορτουνισμό, που τους οδηγεί στο να αποτελούν μέρος των στρατηγικών διαιώνισης της εξουσίας των κυρίαρχων τάξεων και του εγκληματικού τους συστήματος. Σήμερα περισσότερο από ποτέ το δίλημμα εξακολουθεί να είναι: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».