Το επιχείρημα της “έλλειψης ελευθερίας και δημοκρατίας” στο Σοσιαλισμό, είναι ένα από τα βασικά ζητήματα που τίθενται από την αστική προπαγάνδα και βασικός άξονας που διαπερνά σχεδόν όλες τις αντικομμουνιστικές εκπομπές, τα σχετικά αφιερώματα και την αρθρογραφία.
Ο αντικομμουνισμός, που αποτελεί συστατικό στοιχείο της στρατηγικής της αστικής τάξης, αναμένεται να ενταθεί μπροστά στη συμπλήρωση 20 χρόνων από την προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης και τις ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες καπιταλιστικές χώρες.
Ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η αστική τάξη θα επιδιώξει να εμποδίσει τη μετατροπή της όποιας αμφισβήτησης σε συνειδητή οργανωμένη πάλη, σε επαναστατική πολιτική πάλη, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Για να εγκλωβίσει τις συνειδήσεις νέων κυρίως ανθρώπων θα εντείνει τις προσπάθειές της να αμαυρώσει την προσφορά του Σοσιαλισμού.
Στόχος αυτής της επίθεσης των αστών είναι να πείσουν ότι ο κομμουνισμός χρεοκόπησε, θέλοντας να προβάλουν ότι ο καπιταλισμός είναι ανώτερο σύστημα, ότι είναι αιώνιος.
Τα επιτεύγματα όμως της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, οι κατακτήσεις που απολάμβαναν οι εργαζόμενοι και η νεολαία στις σοσιαλιστικές χώρες, δε μπορούν να σβήσουν όσους τόνους μελάνι και να ρίξει η αστική τάξη, συνεχίζουν να αποτελούν σημείο αναφοράς και να αποδεικνύουν στην πράξη την ανωτερότητα του Σοσιαλισμού.
Ελευθερία και δημοκρατία για ποια τάξη;
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η αστική προπαγάνδα είναι ότι στον καπιταλισμό ο άνθρωπος έχει “ελεύθερες επιλογές”, ενώ στο Σοσιαλισμό είναι αναγκασμένος «να υπακούει σε κάποιο δικτάτορα». Υποστηρίζουν μάλιστα ότι ο Σοσιαλισμός ηττήθηκε λόγω έλλειψης “δημοκρατίας” και “ελευθερίας”, ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν και οι οπορτουνιστές, αποδεχόμενοι ουσιαστικά τον αστικό κοινοβουλευτισμό, την αστική ελευθερία.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι η έννοια ελευθερία έχει ταξική ρίζα.
Δεν υπάρχει “γενικώς”. Πρέπει πάντα όταν μιλάμε για ελευθερία και δημοκρατία, να θέτουμε το ερώτημα για ποια τάξη.
Όταν η αστική τάξη μιλάει για “ελευθερία”, εννοεί τη δική της ελευθερία, τη βασισμένη στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, εννοεί την ελευθερία του αστού να εκμεταλλεύεται ξένη εργασία. Από αυτήν την ελευθερία της αστικής τάξης συνεπάγεται και η “ελευθερία” του εργάτη από τα μέσα παραγωγής (ότι δεν έχει κανένα στην ιδιοκτησία του), συνεπάγεται και η “ελευθερία” του εκμεταλλευομένου να παραμένει στο σκοτάδι της ιδεολογικής χειραγώγησης από τους αστούς, “ελεύθερος” από την επαναστατική προοπτική, “ελεύθερος” να συνεχίσει να είναι εκμεταλλευόμενος.
Πόσο ελεύθερος είναι στον καπιταλισμό ο εργάτης, όταν ξέρει ότι αν δε δεχτεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης δουλεύοντας για τον καπιταλιστή, είναι πολύ απλά “ελεύθερος” να πεθάνει της πείνας μαζί με την οικογένειά του;
Πόσο ελεύθερος άραγε είναι ο εργαζόμενος που δε μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειάς του σε περίθαλψη, σε υγεία, σε παιδεία, σε κατοικία, σε κοινωνική ασφάλιση, ακόμα και σε ρεύμα και από πάνω του ζητάνε χαράτσια για να σωθεί η πλουτοκρατία;
Πόσο ελεύθερος είναι να ιδιοποιηθεί το προϊόν που ο ίδιος παρήγαγε με τη δουλειά του; Ή να συμμετέχει στο σχεδιασμό της παραγωγής;
Ποια ελευθερία σου δίνει το αστικό σύστημα όταν κηρύσσει τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, νομιμοποιεί τις απολύσεις, στέλνει χιλιάδες μαθητές σε μαθητοδικεία;
Πού βρίσκεται η ελευθερία στον άνεργο να μη βρίσκει δουλειά;
Η αστική είναι η μόνη ελεύθερη τάξη στον καπιταλισμό, η εργατική τάξη είναι με αλυσίδες, αυτές της μισθωτής εργασίας και της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
Συνεπώς, είναι πέρα για πέρα αυταπάτη να μιλά κανείς για “ελευθερία γενικά” σε μια κοινωνία με ανταγωνιστικές, ταξικές αντιθέσεις, όπου η ελευθερία της άρχουσας τάξης προϋποθέτει τη μια ή την άλλη μορφή σκλαβιάς της εκμεταλλευόμενης τάξης.
Ελεύθερο ό,τι δε θίγει τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού
«Ελευθερία είναι το δικαίωμα ψήφου, το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου» αντιτείνουν οι αστοί, «στον καπιταλισμό υπάρχει ελεύθερη ψήφος… η αστική δημοκρατία αναγνωρίζει το δικαίωμα στους αντιπάλους της να υπάρχουν και να δρουν σε αντίθεση με την ΕΣΣΔ, που δεν υπήρχε ελευθερία λόγου».
Η ψήφος, οι εκλογές, το κοινοβούλιο, το σύνταγμα είναι μέρος του κράτους.
Το κράτος είναι ο μηχανισμός καταπίεσης μιας τάξης πάνω στην άλλη.
Το αστικό κράτος καθορίζεται από ένα πλαίσιο που διευκολύνει την ανάπτυξη και τη διαιώνιση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η δομή του τις θωρακίζει και ταυτόχρονα αφοπλίζει την εργατική τάξη, εγκλωβίζει συνειδήσεις.
Τι “ισότητα” έχουν ο αστός και ο εργάτης στην αστική δημοκρατία; Στην ουσία των πραγμάτων ο εργάτης έχει την “ελευθερία” να ψηφίζει μια φορά κάθε κάμποσα χρόνια για το ποιο τμήμα της αστικής τάξης θα τον κυβερνά.
Το αστικό σύνταγμα κατοχυρώνει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τη μισθωτή εργασία, νομιμοποιεί τις απολύσεις, βγάζει παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες. Διασφαλίζει το δικαίωμα στην ίδια την αστική τάξη μπροστά σε ενδεχόμενη όξυνση της ταξικής πάλης να βάλει μπροστά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που διαθέτει.
Ακόμα, το επιχείρημα ότι αναγνωρίζει το δικαίωμα στους αντιπάλους της να υπάρχουν και να δρουν, δεν ισχύει, αφού σε μια σειρά από καπιταλιστικές χώρες της “δημοκρατικής” Ευρωπαϊκής Ένωσης, κομμουνιστικά κόμματα και νεολαίες, κομμουνιστικά σύμβολα είναι παράνομα, όπως στην Τσεχία, σε ορισμένες Βαλτικές χώρες, στην Πολωνία, ενώ στη Γερμανία συνεχίζει να ισχύει ο νόμος που απαγορεύει την πρόσληψη κομμουνιστών ως υπαλλήλων στο αστικό κράτος. Στις υπόλοιπες που η κομμουνιστική δράση, η προπαγάνδα του Σοσιαλισμού, η προβολή του προγράμματος του ΚΚ, δεν είναι επίσημα εκτός νόμου, η αστική τάξη πολεμάει τους κομμουνιστές με χιλιάδες τρόπους, οικονομικούς, διώξεις, απειλές κτλ. Σε καμία καπιταλιστική χώρα δεν αφήνεται “ελεύθερη” η υλοποίηση των στρατηγικών στόχων του ΚΚ, ακόμα και όταν η εργατική τάξη το θελήσει, πράγμα που κατοχυρώνεται από το αστικό Σύνταγμα: «Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας, καθώς και αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα (σ.σ. προσοχή, όχι ένοπλο στρατιωτικό κίνημα, επομένως δεν εννοεί μόνο πραξικόπημα), η Βουλή (σ.σ. στην πραγματικότητα αρκεί η απόφαση του υπουργικού συμβουλίου) για ένα ολόκληρο 15νθήμερο […] θέτει σε εφαρμογή […] το νόμο για την κατάσταση πολιορκίας, συνιστά εξαιρετικά δικαστήρια και αναστέλλει την ισχύ του συνόλου ή μέρους των διατάξεων και άρθρων…» ( άρθρο 48 του Συντάγματος, έτσι όπως αναθεωρήθηκε το 1986).
Δε χρειάζεται να πάμε μακριά: όσο φουντώνει η ταξική πάλη στη χώρα μας, τόσο φουντώνουν οι χαρακτηριστικές κραυγές των αστών και των εκπροσώπων τους: «Το ΚΚΕ κινείται στα όρια παραβίασης της συνταγματικής νομιμότητας»…
Ελευθερία είναι η κατανόηση της αναγκαιότητας
Αν θέλει η εργατική τάξη να έχει ελευθερία, πρέπει να τσακίσει το αστικό κράτος, να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία και τη μισθωτή εργασία, κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, οικοδομώντας το Σοσιαλισμό. Αυτό έγινε με την Οκτωβριανή Επανάσταση και αυτός είναι ο λόγος που η αστική προπαγάνδα έχυσε τόνους μελάνι, για να συκοφαντήσει τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, να παραποιήσει γεγονότα, να διδάξει ψέματα μέσα από τα σχολικά βιβλία.
Η μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό είναι διαδικασία μετάβασης από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.
Τι είναι ελευθερία; «Ελευθερία είναι να κάνω ό,τι θέλω, αρκεί να μη βλάψω την ελευθερία του διπλανού μου», ισχυρίζεται η αστική προπαγάνδα. Μπορεί η εργατική τάξη να κατακτήσει την ελευθερία της χωρίς να τσακίσει την ελευθερία της αστικής τάξης, που εκμεταλλεύεται ξένη εργασία; ΟΧΙ.
Για τους κομμουνιστές η ελευθερία συνδέεται με την κατανόηση της αναγκαιότητας, δηλαδή τη γνώση των νόμων κίνησης ενός φυσικού ή κοινωνικού φαινομένου.
«Η ελευθερία δε βρίσκεται στην ονειρεμένη ανεξαρτησία από τους νόμους της φύσης, αλλά στη γνώση αυτών των νόμων, καθώς και στη δυνατότητα, που παρέχεται με αυτόν τον τρόπο, να την κάνουμε να λειτουργεί σχεδιασμένα προς όφελος ορισμένων στόχων… Συνεπώς, η ελευθερία της θέλησης δε σημαίνει τίποτε άλλο από την ικανότητα να μπορούμε να αποφασίζουμε με γνώση των πραγμάτων. Άρα λοιπόν, όσο πιο ελεύθερη είναι η κρίση του ανθρώπου σε σχέση με κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα, με τόσο μεγαλύτερη αναγκαιότητα θα έχει καθοριστεί το περιεχόμενο αυτής της κρίσης, ενώ η αβεβαιότητα που στηρίζεται σε αγνωσία, η οποία κάνει φαινομενικά αυθαίρετα την επιλογή της ανάμεσα σε πολλές και διάφορες αντιφατικές δυνατότητες απόφασης, αποδείχνει την ανελευθερία της ακριβώς από το γεγονός ότι κυριαρχείται από το αντικείμενο». (Φρ. Ένγκελς, “Αντί–Ντίρινγκ”, εκδ. “Σύγχρονη Εποχή”, σελ. 146 -147).
Οι άνθρωποι όχι μόνο μπορούν να γνωρίσουν τον κόσμο, να κατανοήσουν τα αίτια της κοινωνικής ανάπτυξης, άλλα πολύ περισσότερο μπορούν να τον αλλάξουν. Ο μαρξισμός-λενινισμός με τη μελέτη των κοινωνικών νομοτελειών, των νομοτελειών της ταξικής πάλης, έδωσε επιστημονικό χαρακτήρα στην πολιτική πάλη της εργατικής τάξης για την κατάργηση της καπιταλιστικής εξουσίας και των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Το ΚΚΕ, φορέας του μαρξισμού λενινισμού, γνωρίζει τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης και την κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης, την ταξική πάλη.
Παλεύει να γίνεται κτήμα της εργατικής τάξης αυτή η γνώση: οι νομοτέλειες του καπιταλισμού, η βασική αντίθεσή του, η αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων, η πηγή του κέρδους των καπιταλιστών, η αιτία του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα του καπιταλισμού, άρα και η διέξοδος για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τις καπιταλιστικές αλυσίδες.
Μόνη διέξοδος για το λαό η επαναστατική εργατική εξουσία
Στην ΕΣΣΔ αυτό που καταστάλθηκε, διώχτηκε, απαγορεύτηκε, εξορίστηκε, φυλακίστηκε ήταν το δικαίωμα στην εκμετάλλευση της ξένης εργασίας, η ελευθερία της ατομικής ιδιοποίησης των προϊόντων της κοινωνικής εργασίας.
Στο Σοσιαλισμό κοινωνικοποιούνται τα μέσα παραγωγής, αρχικά τα συγκεντρωμένα. Με αυτό τον τρόπο καταργείται η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, καταργείται η μισθωτή εργασία, άρα και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τα δεσμά του καπιταλισμού, εγκαθιδρύεται η επαναστατική εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου.
Η δικτατορία του προλεταριάτου έχει καθήκον να δημιουργήσει τη νέα κοινωνία, με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η λειτουργία της είναι οργανωτική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, διαπαιδαγωγητική, αμυντική υπό την καθοδήγηση του κομμουνιστικού κόμματος.
Είναι μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με βασικό χαρακτηριστικό της την ενεργητική συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού, στην επίλυση των βασικών προβλημάτων οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας και στον έλεγχο της εξουσίας και των οργάνων της.
Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι το πρώτο κράτος που εκφράζει τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων και όχι της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών. Είναι το πρώτο κράτος που καταπιέζει για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, και όχι για τη διατήρησή της. Είναι το πρώτο κράτος που βγάζει τις μάζες από το περιθώριο.
Με την εγκαθίδρυση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, το προϊόν που παράγεται είναι άμεσα κοινωνικό και η παραγωγή άμεσα κοινωνική. Ο σκοπός της παραγωγής είναι η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι το κέρδος του καπιταλιστή. Αυτό επιτυγχάνεται με τον κεντρικό σχεδιασμό, την κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και τον εργατικό έλεγχο. Με αυτόν τον τρόπο στο Σοσιαλισμό εξασφαλίζονται μια σειρά ελευθερίες για τον εργαζόμενο άνθρωπο, όπως η άρση των ταξικών φραγμών στη μόρφωση, η καταπολέμηση της ανεργίας, η εξασφάλιση της δημόσιας και δωρεάν υγείας, η πρόσβαση στον πολιτισμό κά.
Όσο προχωρά η σοσιαλιστική οικοδόμηση τόσο περισσότερο απελευθερώνονται οι δυνατότητες του εργαζόμενου ανθρώπου, τόσο η δράση του αποκτάει πιο συνειδητά χαρακτηριστικά, αναπτύσσεται η δραστηριότητά του, η εργασία χάνει τον καταναγκαστικό της χαρακτήρα, απελευθερώνεται χρόνος από την εργασία, εξαλείφονται οι ταξικές και άλλες κοινωνικές διαφορές και αντιθέσεις, μέχρι τη φυσική απονέκρωση του κράτους, μέχρι την αταξική κομμουνιστική κοινωνία.
Το τσάκισμα του αστικού κράτους, η κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δε μπορούν να γίνουν αυθόρμητα. Χρειάζεται υποκειμενικός παράγοντας, χρειάζεται επαναστατική πράξη από την εργατική τάξη με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Χρειάζεται συνειδητή αξιοποίηση των κοινωνικών νομοτελειών για την οικοδόμηση της νέας κομμουνιστικής κοινωνίας.
Τότε και μόνο τότε ο ίδιος ο άνθρωπος περνάει από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.
Η τάχα ισότητα που εξασφαλίζει το αστικό Σύνταγμα είναι κάλπικη για τους εργαζόμενους. Το Σύνταγμα είναι αντιλαϊκό όπως και οι νόμοι του αστικού κράτους. Η δημοκρατία και η ελευθερία είναι βαθιά ταξικές έννοιες. Για παράδειγμα όταν οι εργάτες να περιφρουρούν τις απεργίες τους στα λιμάνια, στα ξενοδοχεία, στα εργοστάσια τότε την επόμενη μέρα θα βρεθούν “κατηγορούμενοι” από τα αστικά κόμματα και επιτελεία, ότι βρίσκονται στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. (φωτογραφία από περιφρούρηση απεργίας στο Λιμάνι του Πειραιά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου