Αδυναμία προπαγάνδας και αντικομμουνισμός...

Δεν είναι πρώτη φορά που ο Ν. Μαραντζίδης, ως ένας από τους έχοντες αναλάβει την προπαγάνδα στήριξης του καπιταλισμού, που έχει εντάξει τον εαυτό του στους πολέμιους της ταξικής πάλης και στους πρωταγωνιστές της διαστρέβλωσης της Ιστορίας, βρίσκει αφορμή για αντικομμουνισμό και συκοφάντηση του σοσιαλισμού, με ψέματα και αντιεπιστημονικές προσεγγίσεις.

Ετσι, γράφει στο «Βήμα της Κυριακής» 2/10/2011. «Η άκρα Αριστερά δεν θεωρεί ότι η χώρα βιώνει βαθιά κρίση, αλλά μόνον οι πολιτικοί της αντίπαλοι και ο καπιταλισμός».  

Στην άκρα αριστερά τοποθετεί το ΚΚΕ, και για να θολώσει τα νερά ως προς την πραγματικότητα τοποθετεί και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και λέμε για να θολώσει τα νερά, γιατί η εκτίμηση του ΚΚΕ για την κρίση δεν έχει καμιά σχέση με την εκτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ πράγματι εκτίμησε από την έναρξη της κρίσης, ότι πρόκειται για οικονομική κρίση του καπιταλισμού, ότι είναι αντικειμενικό, νομοτελειακό επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στον καπιταλισμό, που το ξεπέρασμά της σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Η ίδια η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις. Η μείωση της παραγωγής τι είναι; Δεν είναι καταστροφή; Δεν είναι αδυναμία του κεφαλαίου να αναπαράγεται ολοένα και πιο διευρυμένα; Αλλά το κεφάλαιο, επομένως και οι κυβερνήσεις του, πασχίζουν να γλιτώσουν όσο γίνεται με λιγότερες απώλειες από την καταστροφή. Επομένως εφαρμόζουν πολιτική μεταφοράς των συνεπειών της κρίσης στην εργατική τάξη. Με τη δραστική μείωση μισθών, (500 ευρώ για τους νέους, 625 ευρώ με τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, 700 ευρώ με τις επιχειρησιακές συμβάσεις κλπ), τη μείωση συντάξεων, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, το κόψιμο κοινωνικών επιδομάτων, τις απολύσεις στο Δημόσιο, την απότομη αύξηση της ανεργίας κλπ., με όλες τις λεγόμενες αναδιαρθρώσεις. Αρα έχουμε καταστροφή εργατικής δύναμης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κρίση χρέους και για πληρωμή του λεγόμενου «νόμιμου χρέους», γι' αυτό και μιλά για κρίση της πολιτικής της κυβέρνησης. Οταν υπάρχει κρίση αστικής πολιτικής επειδή δεν μπορεί να κουμαντάρει την κρίση με παλιά εργαλεία (π.χ. υποτίμηση νομίσματος), τόσο γιατί είναι πολύ βαθιά, όσο και γιατί είναι συγχρονισμένη στην ΕΕ και η Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης. Ο κύριος καθηγητής όταν μιλά για κρίση της χώρας και όχι του καπιταλισμού, που τη δημιούργησαν οι καπιταλιστές, γιατί του ταιριάζει, υπηρετώντας με την προπαγάνδα του τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών, στην προκειμένη περίπτωση τη σωτηρία τους από την κρίση, καλλιεργεί την άποψη ότι για τη «σωτηρία της χώρας» πρέπει να πτωχεύσει ο λαός. Θέλει το κεφάλαιο ισχυρό και το λαό στη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση... Θέλει να σωθεί το κεφάλαιο από τη χρεοκοπία και να χρεοκοπήσει ο λαός.

***

Γράφει ακόμη ο κύριος καθηγητής:«Χαρακτηριστικό παράδειγμα μαρξιστικής - λενινιστικής αντιμετώπισης κρίσης υπερδανεισμού αποτελεί η Ρουμανία του 1980. Ο κομμουνιστής πρόεδρος Τσαουσέσκου πίστεψε ότι βρήκε τη συνταγή για να μειωθεί το βαρύ χρέος της χώρας. Καθώς δεν έπρεπε να συρρικνωθεί το τερατώδες σοσιαλιστικό κράτος, έπρεπε να περιοριστούν δραματικά και οριζόντια οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων στο όνομα του Σοσιαλισμού και της εθνικής κυριαρχίας».Εδώ η συκοφαντία στο σοσιαλισμό περισσεύει. Βεβαίως, είναι η εποχή που έχουν αρχίσει στη σοσιαλιστική οικονομία να εφαρμόζονται κανόνες της καπιταλιστικής αγοράς και ο κύριος καθηγητής τις ήθελε πιο γοργές. Αρα δε συμφέρει τον κύριο καθηγητή να πει την αλήθεια. Ταυτόχρονα είναι η εποχή που η Ρουμανία, έχοντας ξεκόψει τις σχέσεις με την ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες κάνει μεγάλες συμφωνίες με τις ΗΠΑ για εγκαταστάσεις άντλησης πετρελαίου, τις οποίες θα αποπλήρωνε δίνοντας το πετρέλαιο στις ΗΠΑ. Αλλά οι ΗΠΑ έσπασαν τη συμφωνία και απαίτησαν να πληρωθούν σε συνάλλαγμα οι εγκαταστάσεις. Ετσι προέκυψε ο υπέρογκος δανεισμός, αυτό ήταν μέσο στραγγαλισμού της Ρουμανίας. Και πάρθηκαν τα μέτρα που αναφέρει ο κύριος καθηγητής. Η στροφή στο σύστημα που στηρίζει όξυνε την κατάσταση του λαού της Ρουμανίας.

***

Λέει ακόμη για «οικονομικά της εξαθλίωσης του κουβανέζικου Σοσιαλισμού». Και το λέει για ένα λαό μιας χώρας που δεν έχει ανεργία, που έχει δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, εξασφαλισμένη σύνταξη κλπ, και μάλιστα με επίπεδο παροχής υπηρεσιών από τα υψηλότερα στον κόσμο. Μια χώρα με οικονομικό αποκλεισμό από τον «ελεύθερο καπιταλισμό» του Ν. Μαραντζίδη, όταν όλ' αυτά αυτά δεν έχουν κατακτηθεί για τους λαούς των καπιταλιστικών χωρών. Εδώ ο κύριος καθηγητής ξεπερνά κάθε όριο ψέματος και αντικομμουνισμού.

Τέλος, για την κατασυκοφάντηση της γραμμής του ΚΚΕ για ανυπακοή και απειθαρχία στην πολιτική που σκοτώνει τη ζωή της εργατικής της λαϊκής οικογένειας, δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. 

Τους «πονάει» γιατί το οργανωμένο λαϊκό κίνημα ανασυντάσσεται κόντρα στο κεφάλαιο και πασχίζουν να το ανακόψουν. 

Αυτή είναι και η αδυναμία τους. 

Την τελευταία λέξη θα την πει ο λαός!

Ι.