Νέα καπιταλιστική κρίση προ των πυλών.
Το μαρτυρούν η μία μετά την άλλη οι αναλύσεις στον αστικό Τύπο. Και οι κυβερνήσεις η μία μετά την άλλη τρέχουν να προλάβουν, να πάρουν μέτρα που, εκμεταλλευόμενα την κρίση, θα επιτρέψουν στους καπιταλιστές να βάλουν ξανά μπροστά τη μηχανή της κερδοφορίας.
Οι ντόπιοι εργολάβοι βιάζονται και δίνουν εντολή να ανεβάσει στροφές η μηχανή που θα αλέσει ό,τι έχει μείνει όρθιο από τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Από κοντά διάφορες «κριτικές φωνές» παρέχουν το αναγκαίο άλλοθι: «Η κυβέρνηση υποχρεώθηκε», «δεν έφτασαν τα έσοδα», «με άλλη διαχείριση ίσως τα καταφέρουμε».
Κολοκύθια. Ξέρουν όλοι τους πως μ' αυτήν ή την άλλη διαχείριση ο παρονομαστής είναι ένας: Κατέβασμα του μεροκάματου στα 20 ευρώ. Μετατροπή σε εμπόρευμα κάθε δικαιώματος στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια. Μαζική εξαθλίωση των εργατών, ώστε να αναγκάζονται να βγαίνουν στην αγορά εργασίας έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για μια μπουκιά ψωμί.
Οι δήθεν αγωνίες για τη «χώρα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού» αποκαλύπτονται γρήγορα κάλπικες. Πριν ακόμα προλάβουν να εγκρίνουν στο υπουργικό συμβούλιο τις απολύσεις στο Δημόσιο, έβαλαν πλώρη για απόλυτη κατάργηση και των συλλογικών συμβάσεων. Κανένας δεν τους πίεσε. Αυτή είναι η πολιτική τους.
Οσο για κείνους που την ώρα της μεγάλης σφαγής επιμένουν να μιλάνε για «παράνομες αποφάσεις που δεν έχουν νομιμοποίηση από το λαό», απάντησε ο Σκανδαλίδης στο Mega: «αυτό είναι η δημοκρατία, η κυβέρνηση εκλέχτηκε για να κυβερνά».
Σωστά. Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ανταποκρίνεται πλήρως στο συγκεκριμένο σύστημα. Υπάρχει για να εξασφαλίζει άλλοθι στην όλο και πιο άγρια εκμετάλλευση.
Ενας ακόμα λόγος, ώστε μαζί με τη διαπίστωση ότι αυτό το οικονομικό σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του, να ανοίγει η κουβέντα και για την εκπροσώπηση. Το λαϊκό κίνημα είναι υποχρεωμένο, μαζί με τους στόχους που βάζει στην πάλη του με τα μονοπώλια, να οικοδομεί και τα φύτρα της λαϊκής εξουσίας που αντιστοιχεί στη λαϊκή οικονομία.
***
Οσο πιο βαθιά σπρώχνεται ο λαός στα νερά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τόσο πιο έντονη θα γίνεται η επίθεση στο ΚΚΕ.
Στον αστικό Τύπο πυκνώνουν τα σημάδια. Με ναυαρχίδα το «Βήμα» που στο ένα άρθρο καταγγέλλει τους κομμουνιστές ότι βλέπουν την κρίση σαν ευκαιρία για την επανάσταση, ως το επόμενο άρθρο που, στήνοντας μια καρικατούρα περί αντιδραστικής «αριστεράς», αξιώνει να υπάρχει μια σύγχρονη «αριστερά» αναγκαία στο σύστημα.
Στο ενδιάμεσο, υπάρχουν και αυτοί που «θλίβονται» με το ΚΚΕ, μπλέκουν τις γραμμές τους τόσο που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πια αν διαβάζεις Μανδραβέλη στην «Καθημερινή» ή Τριάντη στην «Ελευθεροτυπία».
Δηλωμένοι αντίπαλοι στο ίδιο το δικαίωμα του λαού να παλέψει με νύχια και δόντια για την εξουσία του, με όλες τις μορφές πάλης που ο ίδιος θα επιλέξει, ξάφνου εμφανίστηκαν να παίρνουν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να θάψουν το ΚΚΕ.
Το έργο παίζεται σε διάφορες παραλλαγές. Ορισμένοι πατενταρισμένοι οπορτουνιστές έφτασαν στο σημείο να «υμνούν» τον Ζαχαριάδη, όχι για να τονίσουν τον ηγετικό του ρόλο στη πιο λαμπρή ιστορία του εργατικού κινήματος, την πάλη του ΔΣΕ για τη λαϊκή εξουσία, αλλά για να τον παρουσιάσουν σε ιδεολογική αντιπαράθεση με το Κόμμα του, το ΚΚΕ.
Κούνια που τους κούναγε όλους.
Το Κου-κου-έδικο τραβά μπροστά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου