Ο οργανωμένος λαός μπορεί!

Δεν τους προκύπτει έξοδος από την καπιταλιστική κρίση, δεν τους προκύπτει και λαϊκή συναίνεση, γι' αυτό αγριεύουν.

Ενα καρμπόν έκανε χτες τη διαφορά στα άρθρα του αστικού Τύπου είτε του εργολάβου - εκδότη την εφημερίδα διάβαζες, είτε του εφοπλιστή - καναλάρχη. Και πώς θα μπορούσε να 'ναι αλλιώς; Μια τάξη είναι, το ίδιο πρόβλημα έχουν: Ενα λαό που, αντί να σκύψει το κεφάλι για να σωθούν οι καπιταλιστές, βγαίνει στο δρόμο και δείχνει με τεντωμένο δάχτυλο τον ένοχο: Την αστική τάξη, την κυβέρνησή της, τους συμμάχους της.

Τέτοιες αγριάδες, πιθανόν, θα πυκνώσουν. Κανένα πρόβλημα.

Ακόμα περισσότερη οργάνωση, ακόμα περισσότεροι στα σωματεία, ακόμα ισχυρότερη η λαϊκή συσπείρωση. 

Πόλεμος είναι και το δίλημμα απόλυτο: `Η αυτοί ή εμείς.

Η αστική τάξη έχει επενδύσει πολλά στο «στρατό» της έτσι που να εξασφαλίζει συναίνεση. Εχει δική της την ηγεσία της ΓΣΕΕ, δική της την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, έχει δικά της τα δικαστήρια, δική της τη νομοθετική εξουσία, καταδικούς της τους αστυνόμους.

Κι όμως, η δύναμη των εργατών, του λαού, είναι ανεξάντλητη που όταν εκφραστεί, όλα τα παραπάνω τα παίρνει παραμάζωμα.

Οι άνθρωποι στους χώρους δουλειάς, στα σπίτια, στις γειτονιές μετράνε το έχει τους, μετράνε κάθε παραμύθι που τους κράτησε ως τώρα μακριά απ' τον αγώνα και ο ισολογισμός βγάζει μείον.

Μετράνε κι αυτούς που αντιστάθηκαν ως τώρα αταλάντευτα. Μετράνε αυτούς που στάθηκαν μόνιμη απαντοχή του λαού, ειδικά όσους δεν τα δίπλωσαν στιγμή, ούτε καν τότε που πανηγύριζε την επέλασή της η αντεπανάσταση, τότε που από την «Αυγή» ως την «Καθημερινή» εκφραζόταν ικανοποίηση για το επικείμενο - ήθελαν - τέλος του ΚΚΕ.

Η αστική τάξη δεν ξέχασε στιγμή από ποιον κινδυνεύει και επένδυσε πολλά στο πλαγιοκόπημα του ΚΚΕ. Τέτοια επένδυση είναι και διάφορες σημερινές αθώες προτάσεις να αφήσει επιτέλους το ΚΚΕ στην άκρη τους «κομμουνισμούς» και να συμβάλει στη σωτηρία της χώρας.

Ελα, όμως, που οι εργάτες έχουν αρχίσει να ξεχωρίζουν τη δική τους χώρα από τη χώρα των καπιταλιστών. Ελα, που οι φοιτητές ξεχωρίζουν την ανάγκη τους για μόρφωση από τις παραγγελιές των καθηγητών - υπαλλήλων πολυεθνικών. Ελα, που οι μαθητές προσέρχονται μαζικά στο μάθημα του αγώνα, αφήνοντας έρμο κάθε απεργοσπάστη καθηγητή που τους διδάσκει υποταγή. Ελα, που περήφανοι για τα παιδιά τους γονείς σηκώνουν πανό μέσα στη Βουλή δηλώνοντας «δεν θέλουμε χαφιέδες τα παιδιά μας». Ελα, δηλαδή, που άλλη χώρα θέλει να σώσει ο λαός στο δρόμο κι άλλη χώρα θέλουν να σώσουν οι καπιταλιστές.

Ο σπόρος καρπίζει.

Η ενότητα για τη σωτηρία των καπιταλιστών άφηνε κι αφήνει παγερά αδιάφορο το ΚΚΕ.

Η επιμονή του στη λαϊκή συσπείρωση για την ανύψωση όλων των παραγωγών του πλούτου πάνω και πέρα από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού ήταν και παραμένει η έγνοια του, ο σπόρος που καρπίζει.

Χτες, εκείνο το ανθρώπινο ποτάμι που είχε καταλάβει και τις 6 λωρίδες της Πανεπιστημίου από την Ομόνοια ως και το Σύνταγμα έδειξε ξανά πόσο δίκιο είχαν όσοι τόσο καιρό επέμεναν στο «μη σκύβεις το κεφάλι». Πόσο δίκιο έχουν στο «μπορείς χωρίς αφεντικά». Πόσο κουράγιο έδωσαν σ' όσους συσπειρώνονται ήδη στο «δεν πληρώνω, δεν δουλώνω».

Εχουν πράγματι λόγους να αγριεύουν η αστική τάξη και οι αρθρογράφοι της.

Το ποτάμι που ζητά να ανατρέψει τους αστούς, γιατί εμποδίζουν το διάβα του, γίνεται ορμητικό. Είναι πολλοί - όλο και περισσότεροι, αυτοί που ψάχνουν πρακτικά πώς θα μετέχουν στα σωματεία, πώς θα συμβάλουν στην οργανωμένη άρνηση πληρωμής, πώς θα γίνουν περισσότεροι, όλο και περισσότεροι, όλοι εκείνοι που δε θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση των καπιταλιστών να αρπάξει το έχει του λαού για να το κάνει κέρδος του καπιταλισμού.

Οι αγριάδες στα άρθρα του αστικού Τύπου θα πέσουν στο κενό. Θα φροντίσει γι' αυτό το οργανωμένο λαϊκό κίνημα. Κανένας μόνος του, όλοι για έναν κι ένας για όλους. Γιατί το δίκιο είναι του εργάτη.

Ολες οι δυνάμεις για την οργάνωση της πανεργατικής απεργίας στις 19 του μήνα. Κάθε μέρα οργάνωση της μαζικής συλλογικής άρνησης πληρωμών. Καμιά έγνοια γιατί εκδότες εργολάβοι και εφοπλιστές καναλάρχες περιμένουν πώς και πώς ζεστό κρατικό χρήμα για να κάνουν μπίζνες.

Ο οργανωμένος λαός μπορεί μόνος του και δρόμους να φτιάξει, και τα σκουπίδια να διαχειριστεί, και ρούχα να ράψει, και τρόφιμα υγιεινά να παράξει. 

Ο λαός όλα τα μπορεί. 

Αρκεί η σημαία ψηλά να γράφει «χωρίς αφεντικά». 

Η σημαία που στην ούγια της γράφει Κ.Κ.Ε.!

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ