Το να λέμε «το ΚΚΕ τα έλεγε» δε λέει πια τίποτα. Το ξέρουν όλοι. Πρέπει πια να θυμόμαστε τι έλεγε και να βγάζουμε συμπεράσματα απ΄ αυτό. Ας δούμε λοιπόν τι έλεγε το ΚΚΕ:
Ας μη πάμε τόσο παλιά, που το ΚΚΕ μιλούσε για την ΕΟΚ. Το θυμούνται όλοι. Αυτό πια το λένε κι οι πέτρες.
Ήταν στα ΄90 το ΚΚΕ σου έλεγε ότι «η συνθήκη του Μάαστριχτ είναι καταστροφική για την Ελλάδα και το λαό». Ο χαρακτηρισμός της εργασίας ως κόστος που εγκαινιάστηκε μ΄ αυτή τη συνθήκη (με ψήφους όλων των κομμάτων πλήν ΚΚΕ), άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για ότι ήρθε στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα. Τότε όλοι οι άλλοι πανηγύριζαν και μας έλεγαν «απολιθωμένους», «ξεπερασμένους» κλπ. Όσο απομωνομένος ήταν ο Γαλιλαίος όταν έλεγε ότι η γη είναι στρογγυλή και γυρίζει. Μια αέναη επανάληψη της ίδιας ιστορίας: οι πρωτοπόροι δεν προσπαθούν να «εκφράσουν» το μέσο όρο της σκέψης των ανθρώπων, αλλά στοχεύουν να τον αλλάξουν λέγοντας την αλήθεια. Έτσι κάνει και το ΚΚΕ.
Ήταν τότε που ο καπιταλισμός ήταν στα ντουζένια του και παντού περνούσε τη γραμμή «το ιδιωτικό είναι καλύτερο απ΄ το κρατικό», που συνεχίζεται ακόμα. Τότε που όλοι έβαζαν πλάτη στο να περάσουν αυτές οι λογικές. Τότε που κυριαρχούσε η λογική της «κοινωνίας των δύο τρίτων» και στην Ελλάδα περνούσε η λογική του «λαϊκού καπιταλισμού» κι όλοι νόμιζαν ότι «αυτοί θα γίνουν» κι ότι στο «ένα τρίτο» των απόκληρων θα μείνουν μόνο κάποιοι τελείως φτωχοί. Ήταν τότε που το ΚΚΕ έλεγε «πέντε κόμματα δυο πολιτικές». Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια για να είναι ολότελα προφανής η αλήθεια αυτού του συνθήματος.
Ήταν τότε που η Ελλάδα άρχισε την παράδοσή της εντελώς ξεδιάντροπα και δουλικά στα σχέδια των ιμπεριαλιστών (Οτσαλάν, Σερβία, Ιράκ) και το ΚΚΕ προειδοποιούσε ότι βάζουν τη χώρα σε πολεμικές περιπέτειες. Τότε που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στριμωχνώταν ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα το ΝΑΤΟ και τους Αμερικάνους και κάποιοι «αριστερούληδες» έψαχναν να μοιράσουν τις ευθύνες ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και στο «σφαγέα Μιλόσεβιτς» ή στους Αμερικάνους και το «δικτάτορα Σαντάμ», δίνοντας άλλοθι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Άλλωστε μέσα σ΄ αυτούς που πραγματοποιούσαν τις επεμβάσεις ήταν κι οι δικοί τους «φωτισμένοι αριστεροί» (Νταλέμα κλπ).
Ήταν τότε που έγινε το μέγα κόλπο με το χρηματιστήριο, όπου στο ΠΑΣΟΚ μοίραζαν πληροφορίες «απ΄ τα μέσα», στη ΝΔ έκαναν επενδύσεις οι «χρηματιστές» και στο συνέδριο του ΣΥΝ, μέσα καταψήφιζαν προτάσεις για αλλήλεγγύη στη Σερβία και στους διαδρόμους στοιχημάτιζαν, πουλούσαν κι αγόραζαν μετοχές, γιατί «με τον πόλεμο της Σερβίας και το σεισμό θα ανεβούν οι κατασκευαστικές». Τότε πάλι μόνο το ΚΚΕ στεκόταν απέναντι σ΄ όλα αυτά.
Ήταν το ίδιο κι όταν ζητούσαν θυσίες για την ΟΝΕ ή τους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου μόνο το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι σ΄ αυτή την λεγόμενη «αναπτυξιακή πολιτική». Κι ύστερα απ΄ όλα αυτά ήταν πάλι το ΚΚΕ που σε προειδοποίησε πολύ νωρίς για την κρίση που έρχεται. Που έβαλε πολύ νωρίς το ερώτημα «ανάπτυξη για ποιόν; Για την πλουτοκρατία ή για το λαό;» προτείνοντας πρόταση διαξόδου.
Ήταν το ΚΚΕ που αποκάλυψε τις νομοτέλειες του καπιταλισμού και το φαύλο κύκλο «αύξηση παραγωγικότητας μαζί με μείωση αγοραστικής δύναμης θα πεί κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσώρευσης κεφαλαίου». Ψιλά γράμματα. Ο κόσμος δε θέλει να ακούει τους «μάντεις κακών». Λες και φταίνε οι «μάντεις» που βλέπουν από πολύ νωρίς το κακό που έρχεται.
Το ΚΚΕ δεν έχει μάγους. Απλώς στηρίζεται στο Μαρξισμό που έχει αναλύσει τον καπιταλισμό και τον «ξέρει» πιο καλά κι απ΄ τους καπιταλιστές. Γι αυτό δικαιώνεται η πολιτική μας κι οι προβλέψεις μας. Γι αυτό χρειάζεται ο καθένας να εμπιστεύεται το ΚΚΕ και τις εκτίμήσεις του(ανεξάρτητα αν συμφωνεί σ΄ όλα μαζί μας κι αν μας ψηφίζει). Κι όσοι χρόνια τώρα καλιέργησαν αυταπάτες και εφυσηχασμό, ή είναι αφελείς, ή έχουν πλήρη άγνοια των νομοτελειών του καπιταλισμού, ή είναι συνένοχοι και απολογητές του καπιταλισμού (το πιθανότερο). Σε κάθε περίπτωση είναι ακατάλληλοι και επικίνδυνοι για το ρόλο του πολιτικού ηγέτη.
Τώρα λοιπόν που οι προβλέψεις του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν πλήρως, το ΚΚΕ συνεχίζει να κάνει «εκτιμήσεις» και «προβλέψεις».
1. Ο καπιταλισμός δε μπορεί να σας δόσει τίποτα άλλο. Ούτε αυξήσεις, ούτε θέσεις εργασίας, ούτε τίποτα. Μόνο να σας πάρει μπορεί. Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Την ώρα της κρίσης (και όχι μόνο) το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό κι όλοι μαζί τρώνε το λαό. Ο καπιταλισμός θα είχε κάθε λόγο να θέλει να δόσει για να σβήσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Αλλά δε μπορεί. Οι αντιφάσεις του τον έφεραν σε αδιέξοδο. Μόνο να ρουφάει αίμα μπορεί πια. Απ΄ τους λαούς, από χώρες, απ΄ τον πλανήτη ολόκλήρο.
2. Δεν έχετε καμμιά ελπίδα λοιπόν μέσα σ΄ αυτό το σύστημα. Αυτό που ίσως είχατε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες όπου κάπου κάπου γινόταν και κάτι που να ελεφρύνει το λαό (δεκαετία ‘ 80) ή έστω να ελαφρύνει ένα μέρος του λαού, έστω κι αυτούς που έγλυφαν την εξουσία, πάει πια. Δεν υπάρχει σχετική ελπίδα. Τώρα η ΦΑΓΕ απολύει του χαφιέδες της γιατί μπορεί να βρεί φτηνότερους. Και το ΠΑΣΟΚ απολύει απ΄ το δημόσιο το «συνδικαλιστικό στρατό του». Όλους αυτούς που τόσα χρόνια στις ΔΕΚΟ και στο δημόσιο του εξασφάλιζαν τον έλεγχο της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Η κοινωνία των «δυό τρίτων που περνούν καλά και για το άλλο ένα τρίτο δε μας νοιάζει» γίνεται σιγά σιγά η κοινωνία όπου το 2% των ανθρώπων κατέχει το 90% του πλούτου. Όπου το υπόλοιπο 98% οδηγείται ολοταχώς προς την προλεταριοποίηση και την ανεργία.
3. Επομένως δεν έχετε να περιμένετε τίποτα από όποια «αλλαγή διακυβέρνησης», ή από όποια «συνέναιση», ή από όποια «διαχείριση» του συστήματος, που ευαγγελίζονται όλοι οι θιασώτες του καπιταλισμού, δεξιοί, δεξιότεροι και αριστερούληδες. Απ΄ τη ΝΔ που ευαγγελίζεται ένα νέο «μίγμα πολιτικής», μέχρι το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ενειρεύονται «αριστερές διακυβερνήσεις». Δε μας λένε όμως που και πως αυτού του είδους οι «αριστερές διακυβερνήσεις» άλλαν την κατάσταση σε βάρος του λαού. Όπου επιχειρήθηκαν έκαναν αυτό που είπε κάποτε το «μεγάλο αφεντικό της FIAT»: «Οι αριστεροί κάνουν τη δουλειά καλύτερα απ΄ τους δεξιούς». Ποιά «δουλειά» ξέρετε. Ποιοί «αριστεροί» πάλι το ξέρετε.
4. Άρα το αίτημα που έχει ανάγκη η κοινωνία, η οικονομία, ο πλανήτης κι οι κάτοικοί του, έχει σχέση με τις οικονομικές σχέσεις και με την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Έχει σχέση με την αλλαγή οικονομικού συστήματος κι όχι την εναλαγή κομμάτων του ίδιου δρόμου καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο λαός χρειάζεται πια να αφήσει κατά μέρος του «σωτήρες» και να πάρει την υπόθεση, δηλαδή την εξουσία στα χέρια του. Κι αν δε θέλετε να πιστέψετε εμάς, ακούστε τι λέει ο Αϊνστάιν γι αυτό : «Είμαι πεισμένος ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για να μπει τέλος σε όλο αυτό το κακό, δηλαδή τη δημιουργία της σοσιαλιστικής οικονομίας με το αντίστοιχο σε αυτή σύστημα παιδείας, προσανατολισμένης σε κοινωνικούς σκοπούς. Σε μια τέτοια οικονομία η κοινωνία κατέχει τα μέσα παραγωγής και τα διαχειρίζεται με βάση το σχεδιασμό. Η σχεδιασμένη οικονομία πρoσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, κατανέμει την εργασία στους ικανούς για εργασία και εγγυάται τα μέσα προς το ζειν για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί. Αντί για την εξύμνηση της εξουσίας και της επιτυχίας, όπως γίνεται στη σημερινή μας κοινωνία, η παιδεία που συμπληρώνεται με την ανάπτυξη των εσωτερικών ικανοτήτων της προσωπικότητας, θα αποβλέπει στην ανάπτυξη σε αυτή της συναίσθησης της ευθύνης για τους άλλους ανθρώπους».
5. Φόβος δε χωράει. Ο μόνος φόβος είναι μήπως καθυστερήσει να ανατραπεί αυτή η βαρβαρότητα που την ονομάζεται καπιταλισμός. Γιατί τα περί «διαιώνισης» που έλεγαν κάποτε ή περί «τέλους της ιστορίας», δεν τα λένε πια ούτε οι ίδιοι οι θεωρητικοί τους. Κι είναι προφανές ότι αυτή η βαρβαρότητα δε μπορεί να είναι ο προορισμος του ανθρώπου. Ο μόνος λοιπόν φόβος που δικαιολογείται είναι η φόβος για το μέλλον το δικό σου, των παιδιών σου, του πλανήτη, της ζωής ολόκληρης. Η απελευθέρωση του ανθρώπου δεν είναι φόβος ... είναι ελπίδα. Κι οι μόνες θυσίες που αξίζουν είναι αυτές που γίνονται στην επιτυχία του αγώνα.
6. Ο «άλλος» φόβος, αυτός που καλλιεργούν συστηματικά, είναι σαν το φόβο που έχουν οι πουτάνες απέναντι στο νταβατζή. Του τα δίνουν όλα για να μη φάνε ξύλο, αλλά πάλι πουτάνες είναι κι αύριο θα επαναλάβουν την ίδια δουλειά και τον ίδιο φόβο. Ο νταβατζής ποτέ δεν παύει να είναι νταβατζής κι ο εκβιαστής ποτέ δε σταματά από μόνος του τον εκβιασμό του.
7. Αφού λοιπόν έχουν αρχίσει όλο και περισσότερο να καταλαβαίνουν και να λένε ότι «έχουμε πόλεμο» (το ΚΚΕ κι αυτό το έλεγε από πολύ νωρίς) χρειάζεται φίλε να αποφασίσεις με ποιό στρατό είσαι. Γιατί την ώρα του πολέμου δεν υπάρχει ουδετερότητα. Όποιος δεν είναι με τους εργαζόμενους και το λαό, πάει να πει ότι στέκεται απέναντι. Εσύ;
Του Μάνου Δούκα
Φοβερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λεει ολα!
Αντωνης