Οι εμποροβιομήχανοι της Αθήνας τρελάθηκαν, θα μπορούσε να πει κανείς διαβάζοντας κάποια αποσπάσματα από την επιστολή που έστειλαν στον πρωθυπουργό ενόψει της ΔΕΘ.
Λένε, για παράδειγμα, στο κεφάλαιο που αφορά την «εξυγίανση του δημόσιου τομέα»:
«Μείωση των κρατικών δαπανών δε σημαίνει υποβάθμιση της ποιότητας των παρεχόμενων από το κράτος υπηρεσιών ή διάλυση του κοινωνικού κράτους (κλείσιμο σχολείων, κατάργηση νοσοκομείων και παιδικών σταθμών, περιορισμό παροχών του ασφαλιστικού μας συστήματος κ.ά.), αλλά αποτελεσματικότερη αξιοποίηση των σχετικών κονδυλίων, σε συνδυασμό με την πάταξη κάθε μορφής διαπλοκής που ευνοεί σπατάλη πόρων».
Πολλά είναι τα σχόλια που θα μπορούσαν να γίνουν με αφορμή την παραπάνω αποστροφή. Πρώτα και κύρια για το μεγαλείο του θράσους και της υποκρισίας των εμποροβιομηχάνων, οι οποίοι ενώ είναι οι κύριοι ενορχηστρωτές στην όλο και πιο σκληρή εκμετάλλευση των εργαζομένων και αυτοί που πάντα πιέζουν για όλο και πιο αντιλαϊκά μέτρα, έρχονται τώρα να ...πάρουν τα κομμάτια των εργαζομένων μια και τα λαϊκά στρώματα είναι οι κύριοι πελάτες του «κοινωνικού κράτους».
Ωστόσο, στην παραπάνω διατύπωση ενυπάρχουν πλευρές που αφορούν τις γενικότερες αντιθέσεις και αντιφάσεις που βγαίνουν στην επιφάνεια και με αφορμή την οξύτατη οικονομική κρίση. Να μία από αυτές:
Οι εμποροβιομήχανοι από τη φύση τους πάντα επιδιώκουν να πληρώνουν όσο γίνεται λιγότερο για την αμοιβή της εργασίας μια και έτσι αυξάνουν τα κέρδη τους, ωστόσο γνωρίζουν ότι για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, για να μπορούν να βρίσκουν τους κατάλληλους και ικανούς εργαζόμενους, είναι ανάγκη να καλύπτεται ένα ελάχιστο επίπεδο των αναγκών τους. Ενα μέρος από αυτές τις ανάγκες το καλύπτουν με το μισθό, ενώ ένα άλλο μέρος το πληρώνει, για λογαριασμό του εργοδότη, το κράτος, με την παροχή διαφόρων υπηρεσιών. Η λογική ομάδων του κεφαλαίου, κύρια αυτών που λειτουργούν στους τομείς της μεταποίησης, λέει ότι για να μπορέσει να γίνει πιο ανταγωνιστικό θα πρέπει να μειώσει κι άλλο τους μισθούς, κάτι που δε θα μπορέσει να το κάνει με ευκολία αν την ίδια στιγμή το κράτος μειώνει τη δική του συνεισφορά στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, καταργώντας τη δημόσια Υγεία και Παιδεία, κ.ο.κ.
Με δύο λόγια, οι εμποροβιομήχανοι όχι μόνο δεν τρελάθηκαν, αλλά προσπαθούν να προσαρμόσουν, όσο γίνεται τις αξιώσεις τους στις συνθήκες της κρίσης.
Αλλωστε, όπως διατείνονται στην ίδια επιστολή τους, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων μπορεί, πέρα από τις μειώσεις των μισθών, να επιτευχθεί και με άλλους τρόπους.
Πρώτα βάζουν την παραπέρα μείωση της φορολογίας των κερδών, στο 15%. Μετά ζητούν την επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών. Στη συνέχεια, απαιτούν να τους δίνονται περισσότερες δουλειές από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Κατόπιν, εξηγούν ότι είναι πανέτοιμοι να ξεκοκαλίσουν «τους πόρους» του ΕΣΠΑ. Και επειδή όλα αυτά δεν είναι ικανά να τονώσουν την ανταγωνιστικότητα, ζητούν ιδιωτικοποιήσεις, εξάλειψη της γραφειοκρατίας του δημοσίου κ.ο.κ.
Ιδιαίτερη αναφορά κάνουν στην ...«πραγματική απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων και αγορών» επειδή, όπως λένε, «θα τόνωνε τον ανταγωνισμό και θα ενθάρρυνε τις νέες επενδύσεις».
Τελικά, αυτό που ομολογούν φόρα - παρτίδα είναι ότι και οι ιδιωτικοποιήσεις και το άνοιγμα των επαγγελμάτων είναι επιλογές που κινούνται στην κατεύθυνση της μεγαλύτερης στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου, αφού, όπως λένε, στόχος θα πρέπει να είναι η «ίδρυση περισσότερων μεγάλων εταιρειών, συγχώνευση μικρών και πολύ μικρών μεγεθών, ενθάρρυνση σχέσεων συνεργασίας ανάμεσα σε μεγάλες και μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις».
Με δυο λόγια, μιλάμε για ένα πλέγμα προτάσεων άκρως φιλομονοπωλιακού χαρακτήρα, η υλοποίηση των οποίων θα φέρει σε ακόμα πιο δεινή θέση τους εργαζόμενους της χώρας, οι οποίοι το μόνο όπλο αντίδρασης που έχουν, είναι η κλιμάκωση των δικών τους αποφασιστικών αγώνων κόντρα στις αξιώσεις, αλλά και την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου