Ακρως συγκινητικά όσα είπε ο κ. Βενιζέλος τις προάλλες για το πώς βιώνει τα πράγματα από τη θέση του αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών:
«Ανέλαβα - είπε - μία ευθύνη, μία δυσβάστακτη ευθύνη (...) που την θεωρώ εθνική», για να προσθέσει ευθύς ότι λόγω ακριβώς αυτής της «ευθύνης» που ανέλαβε
«έχω κατά πάσα πιθανότητα θυσιάσει οποιαδήποτε πολιτική μου προοπτική» (σ.σ.: εδώ η συγκίνηση μετατρέπεται σε ρίγος).
*
Τουτέστιν, ο κ. υπουργός (και αντιπρόεδρος) θεωρεί «δυσβάσταχτο» μεν, αλλά «χρέος» του - και μάλιστα «εθνικό» - να αυξάνει τους φόρους (κι άλλο), να μειώνει τους μισθούς (κι άλλο), να κόβει τις συντάξεις (κι άλλο), να διαλύει τα απομεινάρια του «κοινωνικού κράτους (κι άλλο), να αντιπροεδρεύει μιας κυβέρνησης που εξυπηρετεί πολιτικά τα μονοπώλια, τους δανειστές, τους τοκογλύφους και τους κερδοσκόπους.
Αλλά με όλα αυτά
- που τα κάνει για το καλό του «έθνους», για το καλό «όλων μας», δηλαδή
(αφού καπιταλιστές, εργάτες και άνεργοι «ένα πράγμα είμαστε») -συμβαίνει κάτι λυπηρό:
Μάλλον έχει «θυσιάσει» το πολιτικό του μέλλον...
*
Πρόκειται - πραγματικά - για μια ιστορία πόνου και ανθρώπινου μεγαλείου, ταυτόχρονα, που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο.
Οπως, επομένως, ο κ. Βενιζέλος δεν παρέλειψε από την πρώτη στιγμή του μνημονίου και της εφαρμοζόμενης πολιτικής να δηλώνει ότι «συμπάσχει» με το λαό για όσα υφίσταται (ο λαός) με την πολιτική που εφαρμόζεται (από τον κ. Βενιζέλο), δεν έχουμε κανένα λόγο να μην του το ανταποδώσουμε:
Ομοίως (σ.σ.: ίσως και λίγο παραπάνω) συμπάσχουμε κι εμείς με το δικό του το δράμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου