Οι έμποροι της Υγείας .

Με τις αυξήσεις - φωτιά έως και 30% στα νοσήλια, η κυβέρνηση φορτώνει ένα ακόμη δυσβάσταχτο βάρος στους εργαζόμενους, στις λαϊκές οικογένειες, τόσο στους ασφαλισμένους όσο και στους ανασφάλιστους.
Η νέα απόφαση της κυβέρνησης αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στη μεγάλη αλυσίδα της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών Υγείας.
Η κυβέρνηση οριστικοποιεί την εφαρμογή των «Ομοιογενών Διαγνωστικών Κατηγοριών» (DRGs), που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μηχανισμός κοστολόγησης των ιατρικών πράξεων σύμφωνα με τους επιχειρηματικούς κανόνες.
Στα DRGs κατατάχθηκαν περισσότερες από 700 ιατρικές κατηγορίες που κοστολογήθηκαν από 136 ευρώ (αιμοκάθαρση) και φτάνουν μέχρι και 94.009 ευρώ (εμφύτευση συσκευών κοιλιακής υποβοήθησης).

Για παράδειγμα, για έναν ασθενή που έκανε επέμβαση αμφιβληστροειδούς, το Ταμείο του θα πληρώσει 837 ευρώ για μια μόνο μέρα. Αν χρειαστεί παραπάνω νοσηλεία, τότε το Ταμείο θα πληρώσει επιπλέον ανάλογα με τη θέση και τον τομέα που νοσηλεύεται. Αν, π.χ., είναι στη Γ' θέση του Χειρουργικού Τομέα θα πληρώσει επιπλέον 80 ευρώ τη μέρα.


Στην πραγματικότητα, όλο το βάρος της επιβάρυνσης πέφτει στα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή κυρίως στους ίδιους τους ασφαλισμένους, αφού τα Ταμεία ήδη αιμορραγούν, λόγω της ανεργίας, της μερικής απασχόλησης, της καταλήστευσης από εργοδότες και κράτος, των εισφοροαπαλλαγών των εργοδοτών κ.ά. Η κρατική χρηματοδότηση για τη δημόσια Υγεία έχει μειωθεί δραστικά, ώστε μεγαλύτερο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού να δίνεται στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Και με την αύξηση των νοσηλίων τα Ταμεία καλούνται να καλύψουν μεγαλύτερες δαπάνες, με αποτέλεσμα είτε να επιβάλουν μεγαλύτερες εισφορές στους εργαζόμενους, είτε να προβούν σε περικοπές ιατρικών παροχών, ή και τα δύο μαζί. Το κάθε δημόσιο νοσοκομείο - που η κυβέρνηση το έχει αναγορεύσει σε «αυτόνομη οικονομική μονάδα» - θα αναγκάζεται να λειτουργήσει σαν επιχείρηση, να βρει έσοδα πουλώντας υπηρεσίες Υγείας. Μπορεί, για παράδειγμα, να ζητά από τους ασθενείς να πληρώνουν για γάζες, αναλώσιμα κ.ά., όπως γίνεται και στις ιδιωτικές κλινικές.


Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης, που επιτρέπει και ενισχύει την επιχειρηματική δραστηριότητα και στην Υγεία, έχει τραγικές επιπτώσεις στην πλειοψηφία του λαού. Εχει σαν συνέπεια τα δημόσια νοσοκομεία να λειτουργούν σαν επιχειρήσεις και καθιστά την υγεία ατομική υπόθεση, ανάλογα με το «πορτοφόλι» του καθένα. Αυτός ο δρόμος ανάπτυξης ρίχνει το δημόσιο σύστημα Υγείας στην αρένα της επιχειρηματικότητας γιατί δεν θεωρεί την υγεία, την περίθαλψη, το φάρμακο κοινωνικά αγαθά, αλλά εμπορεύματα που επιφέρουν τεράστια κέρδη στους επιχειρηματικούς ομίλους. Δεν μπορεί να συνυπάρξουν οι δωρεάν αναβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας για όλους μαζί με την επιχειρηματικότητα. Τα νοσοκομεία, για παράδειγμα, προμηθεύονται αναλώσιμα υλικά από τα μονοπώλια. Αυτά καθορίζουν τις τιμές. Το δημόσιο νοσοκομείο για να μπορέσει να ανταποκριθεί θα πρέπει να λειτουργήσει και το ίδιο ως «έμπορος» υπηρεσιών, και, μάλιστα, με τιμές που θα του εξασφαλίζουν τη λειτουργία του, με τιμές που όλο και πιο πολύ θα προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των μονοπωλίων. Ενας άλλος δρόμος ανάπτυξης με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σε υγεία και φάρμακο είναι αναγκαίος για τα λαϊκά στρώματα που τα αντιμετωπίζουν ως «πελάτες» οι «έμποροι ζωής και θανάτου»...
Ελένη ΜΑΙΛΗ