Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ, ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΩΝ...

Το χρονικό διάστημα των δύο προηγούμενων χρόνων με κορύφωση την πρόσφατη 48ωρη απεργία είναι διδακτικό για τους εργαζόμενους, τη νεολαία. Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν, 

η αδιάκοπη πάλη σε όλα τα επίπεδα με τον ταξικό αντίπαλο, δυνάμωσαν την αντοχή του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, βοήθησαν στην πρόγνωση της επίθεσης, στην καλύτερη προετοιμασία των δυνάμεών μας.

Η δραστηριότητα για την επιτυχία της απεργίας, οι εκατοντάδες περιοδείες στους τόπους δουλειάς, οι συσκέψεις, οι Γενικές Συνελεύσεις, η πολύμορφη ενημέρωση στις βιομηχανικές ζώνες, στα γιαπιά, στα γραφεία, στις γειτονιές, η σκληρή αναμέτρηση με την εργοδοσία και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, με τους κρυφούς και φανερούς μηχανισμούς, πρόσθεσαν νέα πείρα, έβαλαν νέα σύνθετα καθήκοντα για τη συνέχεια.

Η αγανάκτηση να γίνει συνειδητός πολιτικός αγώνας

Η ανάγκη να χαλαρώσει άμεσα ο βρόχος από το λαιμό της εργατικής οικογένειας, η λαθεμένη ανάλυση λόγω της απειρίας από ένα κομμάτι κόσμου που κατέβηκε στο δρόμο για πρώτη φορά, η πλάνη πως με προπηλακισμούς και υβριστικά συνθήματα μπορεί να κλονιστεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα, προσέδωσαν παροδική μαζικότητα τον τελευταίο μήνα σε διάφορες κινητοποιήσεις. 

Ο προστατευτισμός και η προβολή από το σύνολο των ΜΜΕ μαζί με την ετερόκλητη μάζωξη δυνάμεων από εθνικιστικά στοιχεία ως ΜΚΟ και τμήματα του οπορτουνισμού, φανέρωναν τις προθέσεις ώστε να προληφθεί η συνειδητοποίηση, να εκτρέψουν την αυθόρμητη και δικαιολογημένη διαμαρτυρία σε αγώνες εκτόνωσης και ενσωμάτωσης.

Η ασφυκτική πίεση να γίνουμε όλοι αγανακτισμένοι αποποιούμενοι πολιτικές θέσεις και ιδεολογική τοποθέτηση ώστε να εισχωρήσουμε στα θολά αιτήματα της πλατείας, απαντήθηκε πολιτικά. 

Χωρίς ελιτισμούς και αφ' υψηλού κριτική καλέσαμε από την πρώτη στιγμή κάθε έντιμο άνθρωπο που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις των πλατειών να δει παραπέρα. Να ξεφύγει από τη μούντζα, τα αδιάφορα και ανώδυνα συνθήματα για το πολιτικό σύστημα, αλλά να προσανατολιστεί στο πραγματικό πεδίο της ταξικής πάλης, στους κλάδους. Να δυναμώσουν τα ποδάρια στους χώρους δουλειάς, εκεί που ο πλούτος και το κέρδος των καπιταλιστών παράγεται από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Η ιστορία όλων των κοινωνιών καθορίζεται από την ιστορία της πάλης των τάξεων, από τη σύγκρουση της πολιτικής των μονοπωλίων με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αυτή η σύγκρουση καθορίζει και τον βασικό τόπο του πολέμου, τους χώρους δουλειάς. Εκεί που γεννιούνται η κερδοφορία και η εκμετάλλευση, που η επιθετικότητα του κεφαλαίου δένεται με την εργοδοτική τρομοκρατία.

Το ΚΚΕ δε δήλωσε μετάνοια στον ιμπεριαλισμό σε οξυμένες συνθήκες ταξικής πάλης, οι κομμουνιστές δεν αρνήθηκαν το τίτλο τους, την πίστη τους στο σοσιαλισμό, δεν καταχώνιασαν το σφυροδρέπανο και τον «Ριζοσπάστη», όταν απέναντι, τους σημάδευαν τουφέκια. 

Είναι προφανές ότι δε θα φορούσαμε μάσκα ανεξάρτητου, δε θα προσπερνούσαμε όλα τα παραπάνω ώστε να γίνουμε αποδεκτοί στην πλατεία, όπως έκαναν με ευκολία άλλες δυνάμεις.

Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του Κόμματός μας, δημιουργήσαμε τις δικές μας ατσάλινες και αδιάτρητες στον ταξικό αντίπαλο «πλατείες», ως ανάγκη συλλογικής έκφρασης και δράσης, συζήτησης, σύνθεσης απόψεων, οργάνωσης και σχεδιασμού. Αντίστοιχα σε όλες τις συλλογικές διαδικασίες των σωματείων, των επιτροπών αγώνα, των μαζικών φορέων, οι κομμουνιστές με φανερό το πρόσωπο και χωρίς να αποποιούμαστε στιγμή την ιδιότητά μας, συζητάμε με τα λαϊκά στρώματα, παραθέτουμε και αναλύουμε τις θέσεις μας.

Οργανωμένο σχέδιο να χτυπηθούν το ΠΑΜΕ, η απεργία, οι αγώνες του λαού

Η περιοχή του Συντάγματος ήταν μια άριστα χαρτογραφημένη σημαδεμένη αρένα που υπήρχε σχεδιασμός να εμπλακούν οι ταξικές δυνάμεις. 

Οι δήθεν αποχωρήσεις του ΠΑΜΕ, οι πορείες - παρελάσεις έπαιζαν κατά κόρον όλο το προηγούμενο διάστημα με στόχο να δημιουργήσουν συγχύσεις, να στρέψουν λαϊκό κόσμο και «θαμώνες» της πλατείας ενάντια στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Σε αυτήν την κατεύθυνση λειτούργησαν αθροιστικά όλες οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, σωματεία που εν μια νυκτί ονοματίστηκαν ανεξάρτητα, διαφοροποιήσεις συνδικαλιστικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ ώστε να εμφανίσουν αγανακτισμένο και αγωνιστικό πρόσωπο, η ως εκ του θαύματος ξαφνική γέννηση δήθεν αυτεξούσιων μαζικών φορέων.

Οι ψευτο-«αμεσοδημοκρατικές» κορόνες πως η πλατεία ανήκει σε όλους αποδείχτηκε πως δε χωρούσαν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. 

Η στημένη προβοκάτσια στις 28/6, με 30 δήθεν ανεξάρτητους τραμπούκους που περίμεναν το ΠΑΜΕ ώστε να στήσουν σκηνικό κόντρας, δεν τους βγήκε. 

Το καλλιεργούμενο κλίμα γιούχα από εθνικιστικά στοιχεία, οργανωμένες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που βρίσκονταν πίσω από πανό που έκρυβαν την πολιτική τους ταυτότητα, απέναντι στην τάχα υποχώρηση του ΠΑΜΕ, είχε στόχο να παρασυρθεί έντιμος κόσμος, να δοθεί εικόνα στα κανάλια που περίμεναν με λαχτάρα να παίξουν τίτλους όπως «οι αγανακτισμένοι έδιωξαν το ΠΑΜΕ».

Δυνάμεις που εξαφάνισαν την πολιτική τους ταυτότητα μόνο και μόνο για να πιάσουν πόστο στην πλατεία από τη μία είναι έκθετες, από την άλλη έπαιξαν με τον καλύτερο τρόπο το ρόλο του λαγού στο κίνημα των αγανακτισμένων. 

Η τακτική, οι στόχοι και τα συνθήματα που προβάλλουν δεν τους χαρακτηρίζουν ως απλά αναξιόπιστους αλλά κυρίως επικίνδυνους για τα συμφέροντα του λαού, αφού η απουσία στρατηγικής σύγκρουσης δεν τους προσδίδει καμία συνέπεια στους αγώνες του σήμερα. 

Το ξεκατίνιασμά τους στην πλατεία, στο διαδίκτυο και μέσα από ανακοινώσεις τους, δικαιώνοντας τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τη διαφοροποίηση ανάμεσα σε ένα κομμάτι κόσμου που κατέβηκε αυθόρμητα στις πλατείες και σε σχεδιασμούς που είχαν σαφή ρόλο στον προσανατολισμό αυτών των κινητοποιήσεων. 

Η σύνθεση του κόσμου στις γειτονιές και στις πόλεις της επαρχίας που «όλοι γνωριζόμαστε», φανέρωνε πιο καθαρά τις επώνυμες βλέψεις που υπήρχαν από πίσω.

Η κριτική των οπορτουνιστών πως το ΚΚΕ στήνει το κίνημα μέσα στα γραφεία και πως εχθρεύεται ό,τι δεν καθοδηγεί έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα. 

Οι κομμουνιστές συμμετέχουν σε όλες τις απεργίες, σε απεργιακές μάχες που δεν καθορίζονται από αυτούς, έχοντας όμως το δικαίωμα να μη νερώνουν το κρασί τους, να διαδηλώνουν με τα δικά τους συνθήματα, να έχουν το δικό τους διεκδικητικό πλαίσιο, να επιλέγουν οι ίδιοι τις μορφές πάλης, να έχουν καθαρή πρόταση εξουσίας.

H προτροπή να δώσουμε τον υπέρ πάντων αγώνα έξω από τη Βουλή δημιουργεί αυταπάτες, συγχύσεις, αποπροσανατολισμό. Αυτό δε σημαίνει πως το ταξικό κίνημα εγκατέλειψε ή θα παραιτηθεί από κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από το Κοινοβούλιο. Ολο το προηγούμενο διάστημα το ΠΑΜΕ δεν έλειψε από το κέντρο της Αθήνας παρά το σχεδιασμό των μηχανισμών ώστε να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της απεργίας, να κατασυκοφαντηθούν οι εργατικοί αγώνες, να εμπλακεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα σε ένα αδιέξοδο στημένο πολεμικό σκηνικό είτε άμεσα είτε έμμεσα, δείχνοντας ανοχή με την παρουσία του σε αυτούς τους σχεδιασμούς. 

Τις καθαρές προθέσεις των φανερών και κρυφών μηχανισμών τις καταγγείλαμε από το βήμα της απεργιακής συγκέντρωσης την Τετάρτη 29/6, πριν ξεκινήσει η πορεία και τα γενικευμένα επεισόδια στο Σύνταγμα.

Στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, ένα σημαντικό κομμάτι εργατοϋπαλλήλων και νεολαίας έκανε το βήμα, πήρε μέρος για πρώτη φορά, συμμετείχαν οικογένειες και συνταξιούχοι. Η οργανωμένη δυναμική που έχει κατακτήσει το ΠΑΜΕ αποτελεί κριτήριο για λαϊκό κόσμο να συμμετέχει στα μπλοκ του, να έχει πειθαρχία, εμπιστοσύνη στα σωματεία του. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει στην πλάτη του αγώνες και εμπειρία, ώστε να κρίνει και να επιλέγει το μέρος, το χρόνο και τον τρόπο που θα συγκρούεται. Να μην αφήνει την πρωτοβουλία των κινήσεων στον ταξικό αντίπαλο. Η ταξική πάλη είναι σκληρή, θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι αγωνιστική διάκριση η εισπνοή τόνων χημικών και το άνοιγμα κεφαλιών, η έκθεση του λαού σε στημένα παιχνίδια που θα οργιάζει η κρατική καταστολή, που θα κάνει ο ταξικός αντίπαλος πρόβα τζενεράλε. Δεν αποτελεί επαναστατικό παράσημο η υπόκυψη στους μηχανισμούς. Ο ηρωισμός, η αυτοθυσία και κυρίως η αντοχή σε συνθήκες επιδείνωσης της ζωής, αποτελούν βασικά συστατικά που πρέπει να εμποτιστεί η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα. Θα αποτελούσε πρόβλημα για το λαϊκό κίνημα αν οι ταξικές δυνάμεις, αν οι κομμουνιστές «κάναμε πίσω» στην ταξική πάλη, αν τα «διπλώναμε» στη σύγκρουση στο λιμάνι, αν υποχωρούσαμε στις βιομηχανικές περιοχές, αν μας έκαμπτε ο ταξικός αντίπαλος.

Ευθύνη μας ο ξεσηκωμός και η οργάνωση ενάντια στον πόλεμο του κεφαλαίου

Η δυσφήμηση και η αποτυχία της απεργίας ξεχώρισε ως βασική τους επιδίωξη διότι αποτελεί οξυμένη μορφή της ταξικής πάλης που χτυπάει ακριβώς εκεί που πονάει και βαριανασαίνει το καπιταλιστικό σύστημα, στο σταμάτημα της παραγωγής. Ηταν απεργία που κηρύχθηκε ως αποτέλεσμα της πολύμορφης δράσης και της ασφυκτικής πίεσης των δυνάμεων του ΠΑΜΕ. Η σφοδρή επίθεση που δέχτηκαν οι ταξικές δυνάμεις απ' όλο το φάσμα της πλουτοκρατίας, για το πανό στην Ακρόπολη, για την απεργία στο λιμάνι, για την περιφρούρηση μεγάλων εργοστασίων και Βιομηχανικών περιοχών, η ανησυχία απέναντι στην οργανωμένη απειθαρχία και σύγκρουση, όπως εκφράστηκε από το ΛΑ.Ο.Σ., που τρέχει ως λαγός σε κάθε περίοδο την επίθεση απέναντι στο ΚΚΕ, αποδεικνύουν τον πραγματικό τους φόβο.

Η στοχευμένη κατεύθυνση που θέλει το λαό να είναι απλώς αγανακτισμένος, πρέπει να απαντηθεί, να βαθύνει η δουλειά μας στον κόσμο που σήμερα βγαίνει στους δρόμους. Να γίνει καθαρό πως δεν υπάρχουν μόνο συναισθήματα αλλά σε αυτές τις συνθήκες καθορίζονται οι συμμαχίες και τα στρατόπεδα. Τα αυθόρμητα ξεσπάσματα να γίνουν συνειδητή πολιτική δράση, να πάρει ο καθένας θέση. `Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. `Η με τους εκμεταλλευτές ή με τους εκμεταλλευόμενους. `Η με τα μονοπώλια ή με αυτούς που πλήττονται από αυτά.

Οι ανάγκες ορίζουν πως χρειάζεται κίνημα που δε θα ταλαντεύεται, δε θα παραχαράσσει την ταξική πάλη αλλά θα είναι καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας. 

Μπαίνει σε πρώτο πλάνο το στοιχείο της πολιτικοποίησης της δράσης του κινήματος, με αιτήματα που θα διεκδικούν συνολικά τον παραγόμενο πλούτο προς όφελος των άμεσων παραγωγών του και της συντριπτικής καταπιεζόμενης πλειοψηφίας, που θα απορρίπτει την καπιταλιστική ανάπτυξη, την πολιτική που θεοποιεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, που θεμελιώνει την καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Αποτελεί πρωταρχικό καθήκον των κομμουνιστών ο εφοδιασμός του κινήματος με μια συνολική πρόταση εξουσίας, στο πλαίσιο της οποίας η εργατική τάξη μπορεί να ελπίζει στην οριστική λύση των προβλημάτων της, να ξεπροβάλλει η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ