H “άμεση Δημοκρατία” και το αυγό του φιδιού...

Αναδημοσίευση απο : Fadomduck

Λέτε να αποκτήσει “επιτέλους” η Ελλάδα ένα γνήσιο φασιστικό κίνημα, με λαϊκή βάση, πράγμα που δεν κατάφερε ούτε ο ...Μεταξάς; (http://www.antistasi.info/forum/showthread.php?t=1906)

Εχουμε σημαντικές ενδείξεις πως οδεύουμε προς τα εκεί, ή τουλάχιστον υπάρχει μια οργανωμένη μεθόδευση προς κάτι τέτοιο. 

Αν θα έχει την θλιβερή τύχη των προηγούμενων προσπαθειών, μένει να το δούμε (ή ακόμη σωστότερα, να το αποτρέψουμε) στο άμεσο μέλλον.

 Πάντως το “κίνημα” των “αγανακτισμένων πολιτών” δείχνει αρκετά ελπιδοφόρα δείγματα σε όσους ευελπιστούν στην δημιουργία ενός γνήσιου φασιστικού 

αντί-πόλου του “δρόμου” και μακρυά από τις απωθητικές ναζιστικής αισθητικής, γραφικότητες της Χρυσής Αυγής που θα εμποδίζουν την μαζικοποίηση του.

-Τι λε ρε μεγάλε, μπορεί να μου αντιτείνει ο ο,ποιοσδήποτε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι φασίστες;

-Και βέβαια δεν είναι, ή τουλάχιστον δεν αισθάνονται τέτοιοι! Κάποιοι μάλιστα στο άκουσμα και μόνο της λέξης φασισμός, μπορεί να είναι έτοιμοι να τραβήξουν μέχρι και ...πιστόλι!

Αλλά αυτό δεν σημαίνει οποσδήποτε και από μόνο του, κάτι.

Ο φασισμός ποτέ δεν αφήνει τη κάρτα του πριν σε επισκεφτεί! Ιστορικά κάνει ακριβώς το αντίθετο!

(εδώ θα ανοίξω μία παρένθεση, για να πω πως ο γερμανικός ναζισμός δεν ήταν παρά μία καρικατούρα του ιταλικού φασισμού, άσχετα αν έχουμε συνηθείσει να παίρνουμε πιο σοβαρά τον πρώτο,λόγω των εγκλημάτων του. Πολιτικά μιλώντας, είναι άλλης τάξης ζήτημα. Προτείνω για όποιον δεν το έχει διαβάσει ακόμη το “Σύντροφος Μουσολίνι - Ρίζες και δρόμοι του πρωτογενούς φασισμού/Συγγραφέας  : Scheuer Geor/Μεταφραστής  : Παπακώστας Τίμος/επιμελητής  : Παπακώστας Τίμος/Φιλίστωρ /1999”, είναι διαφωτιστικότατο και βοηθάει πραγματικά να κατανοήσουμε το φαινόμενο του φασισμού,μακρυά ακόμη και απο τους δικούς μας μύθους)

• Ο φασισμός παρουσιάζεται πάντα σαν κάτι το δήθεν νέο (αφού όλοι ξέρουν το παρελθόν του), σαν κάτιφιλολαϊκό, σαν κάτι τάχα “επαναστατικό”, και πάντα σαν κάτι “υπεράνω της πολιτικής αντιπαράθεσης”,πράγμα απόλυτα λογικό, μια και επιδιώκει να την καταργήσει υπέρ του. Ετσι προσεταιρίζεται τις μικροαστικές (κατά κύριο λόγο) μάζες, προκειμένου να τις στρέψει ενάντια στο οργανωμένο εργατικό κίνημα. Ο Ραφαηλίδης ,όταν έγραφε (με κάποια δόση υπερβολής πάντα) πως φασισμός είναι η διχτατορία των μικροαστών σε συμμαχία με το μεγάλο κεφάλαιο, απέναντι στους εργάτες, πάταγε πολύ γερά στα πόδια του. -Ομως οι μικροαστοί είναι ...λαός(!) και εδώ αρχίζουν τα ζόρια... Γιατί οι μικροαστοί σαν ενδιάμεση κοινωνικά μάζα θεωρούν πως τα δικά τους ακριβώς συμφέροντα, ταυτίζονται με αυτά του συνόλου της κοινωνίας και ανεξάρτητα από τις όποιες ταξικές διαφορές! (βλέπε και “18η Πρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη”, “Ο εμφύλιος πόλεμος στην Γαλλία” κ.α.)
• Ο φασισμός ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν απευθήνεται στην λογική, αλλά πάντα στο θυμικό του πιο καθυστερημένου κομματιού του λαού. Απεχθάνεται την οποιαδήποτε ορθολογική ανάλυση (πολύ σωστά, μια και τον αναιρεί εύκολα), και ποντάρει στο συναίσθημα. Χρησιμοποιεί τον μανιχαϊσμό για να φτάσει στην γενίκευση (προδότες πολιτικοί [όλοι], εγκληματίες μετανάστες [όλοι], ξεφτιλισμένα κόμματα [όλα, μέχρι και το ΚΚΕ(μ-λ)!] κλπ κλπ.
• Χρησιμοποιεί τα συμπλέγματα κατωτερότητας (“οι ψευτοκουλτουριάρηδες αριστεροί”), και την μικροαστική αγανάκτηση (“έξω οι κλέφτες”) για να φτάσει στους στόχους του.
• Ετσι λοιπόν γνήσια λαϊκοί άνθρωποι, και με τις καλύτερες των προθέσεων, αντιλαμβάνονται το τι έγινε όταν είναι πια πάρα πολύ αργά.
  Η ιστορική πείρα, αυτό διδάσκει τουλάχιστον...

Εάν στα παραπάνω διαπιστώσατε ανατριχιαστικές ομοιότητες με το “κίνημα της πλάτείας”, μην ανυσηχήσετε από τώρα γιατί έχει κι'άλλο...

-Χαρακτηριστικότατο δείγμα γνήσιας φασιστικής αντίληψης, είναι η εχθρότητα απέναντι στα συνδικάτα. (όχι τα “πουλημένα”- και χωρίς να εξαιρούνται  αυτά που θα μπορούσαν δυνειτικά να δημιουργηθούν, -ΟΛΑανεξαιρέτως(!) τα εργατικά συνδικάτα!) Εδώ πια τα πράγματα είναι απροκάλυπτα! Γιατί κάποιοι ζητάνε την δυάλυση των εργατικών σωματείων! (http://e-globbing.blogspot.com/2011/05/blog-post_31.html#more) Προς το παρόν φυσικά δεν τολμάνε (άλλο βασικό γνώρισμα του φασισμού, η θρασυδειλία των εκφραστών του) να την επιβάλουν “δυναμικά”. Αργότερα όμως;

Η “καλιτεχνεία” όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι άλλη:

Είναι το γεγονός πως όλα τα παραπάνω πλασάρονται στο όνομα της “άμεσης δημοκρατίας”, και σιγοντάρονται από γνήσιους αντιφασίστες ανθρώπους, οι οποίοι μέσα στον πολιτικό αυτισμό τους, για μία ακόμη φορά δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς σιγοντάρουν.

Aς δούμε όμως πρώτα σε τι ακριβώς συνίσταται η “άμεση δημοκρατία”, και σε ποιο ακριβώς σημείο ο μικροαστισμός του νυκοκυραίου της πάνω πλατείας συναντιέται με τον μικροαστισμό του διανοούμενου της κάτω. Το κλειδί είναι ακριβώς η αποθέωση της “άμεσης δημοκρατίας”, του ακηδεμόνευτου κλπ.

Προσπερνάμε στα γρήγορα το γεγονός πως η ίδια η κουβέντα περί “άμεσης” ή μη δημοκρατίας , αποπροσανατολίζει την κουβέντα από το βασικό ζήτημα, που είναι το ποιοι και πως θα θησαυρίσουν από την δρομολογημένη εξαθλίωση του ελληνικού λαού, και πως αυτή μπορεί να αποτραπεί, και πάμε να πούμε δύο λόγια για την αντζέντα (περί “άμεσης δημοκρατίας”) που μας επέβαλαν.

Η “άμεση δημοκρατία” λοιπόν, είναι ένα υπέροχο σύστημα λήψης ομαδικών αποφάσεων (και φυσικά όχι φάρμακο για κάθε νόσο και κάθε μαλακία....), μόνο που έχει ορισμένους εγγενείς περιορισμούς:

-Μπορεί να εφαρμοστεί σε ομαδοποιήσεις των 50 (και πολλούς λέω) ανθρώπων, το πολύ!

Γιατί αυτό; Για πολύ πρακτικούς λόγους. Προσπερνάω γρήγορα τον έναν, (πως απαιτεί ένα λίγο πολύ υψηλό, αλλά και ισότιμο επίπεδο των συμμετεχόντων) και πάω στους πρακτικότερους:

Σε μία ομάδα 50 ατόμων, όπου όλοι θα εκφράσουν άποψη (γιατί αλλιώς κάποιοι θα μιλάνε- κάποιοι θα ψηφίζουν, σκατά συμμετοχική, δηλαδή σκατά δημοκρατία θα είναι, η κατά τα άλλα “άμεση δημοκρατία”), με μέσο όρο τοποθέτησης τα 10-15 λεπτά για τον καθένα βγάζουμε ήδη 2 ώρες στην καλύτερη, πολλαπλασιάζουμε Χ2 για τις δευτερολογίες και Χ3 για τις τελικές τοποθετήσεις και έχουμε φτάσει ήδη στις 6 ώρες. Αλλά αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα. Ο καθένας από τους συμμετέχοντες θα πρέπει να θυμάται, να κρίνει να σχολιάσει και να εκτιμήσει 147 τοποθετήσεις! Εδώ στο net που είναι και γραπτά, και στα άρθρα που έχουν πολλά σχόλια μετά τα 10 πρώτα, κουρκουτιάζεις και τα προσπερνάς έτσι.... Και ακόμη δεν πιάσαμε και το κλου της υπόθεσης: Ποιός θα συντονίζει την διακασία; Γιατί αν εκλέγεται πάπαλα η “άμεση” και γυρίσαμε στην αντιπροσωπευτική, και αν αυτοδιορίζεται τότε πάπαλα η ...δημοκρατία η ίδια!

Τώρα ας προσαρμόσουμε την παραπάνω διαδικασία στον αριθμό των 5.000, ή των 50.000 και ας κάνουμε τους υπολογισμούς μας. Αν κάποιος πιστεύει πως μπορεί να είναι λειτουργική μια τέτοια διαδικασία ας μπει στον κόπο να μας το εξηγήσει.

Στην πραγματικότητα εκείνο που συμβαίνει σε τέτοιες διαδικασίες είναι πως οι όποιες αυτόκλητες “πρωτοπορείες” καπελώνουν τους υπόλοιπους χωρίς να τους αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα της καταγραφής της άποψης τους που αναγνωρίζεται θεσμικά στην αντιπροσώπευση!

Τι μας προτείνουν λοιπόν οι “αμεσοδημοκράτες” μας;

Να μαζευτούμε σήμερα 5.000 νοματαίοι στο σύνταγμα (που χωράμε), αύριο 50.000 στο ΟΑΚΑ (που θα μας χωρέσει), και όταν γίνουμε 500.000 να κλείσουμε για τρίχρονη συνεδρίαση (μέχρι να μιλήσουμε 5min όλοι)τον κάμπο στην Λάρισα; Γιατί κάποιος συντονισμός πρέπει να υπάρχει ακόμη και με τις άλλες πόλεις... Και μην μου πει κανείς θα στείλουμε ...αντιπρόσωπους! Φτού κακά!

Εκεί δεν υποτίθεται πως είναι το πρόβλημα; Στην ...”αντιπροσώπευση”; Ασε που ετσι είναι οργανωμένο το ...ΚΚΕ!

Εδώ ο ανομολόγητος πόθος (γιατί διανοητικά καθυστερημένοι δεν είναι) των “μικροαστών της αριστεράς” είναι να ξαναβάλουν τον Προυντόν από το παραθυρό μέσα στο εργατικό κίνημα, που τον κλώτσησε από την πόρτα εδώ και 150 χρόνια τουλάχιστον.... Γιατί αυτές οι διαδικασίες, μόνο σε μικρές αυτόνομες-αυτάρκεις κοινότητες, μπορούν (;) να εφαρμοστούν!

Α, ξέχασα... αυτά δεν τα προτείνουν για μία μελλοντική κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα έχουν τόσο το επίπεδο όσο και άπλετο ελεύθερο χρόνο για να σχοληθούν με τα κοινά, αλλά τώρα! Που ο άλλος δουλεύει 10 ώρες, θέλει άλλες 3 να μετακινηθεί (αν ζει στην Αθήνα τουλάχιστον), και αν είναι και γυναίκα έχει και τα παίδιά έχει και το σπίτι...(τι να κάνουμε, δεν απαρτίζονται όλα τα αντρόγυνα από αριστερούς στρατευμένους ή φοιτητές και διανοούμενους...)

Και θα μου πει κάποιος, καλά όλα αυτά ρε φίλε,αλλά με τον φασισμό τι σχέση έχουνε;

Ας δούμε λοιπόν, με ποιον πολύ απλό απλό (όσο και κοντόφθαλμο τρόπο) ο ιδεαλισμός του μικροαστού δοιανοούμενου υποθάλπτει τον ολοκληρωτισμό του μικροαστού νοικοκύρη.
Γιατί όταν έχεις  βοηθήσει να πειστεί ο άλλος, πως τα κόμματα είναι όλα «ξεπερασμένα», τα σωματεία είναι όλα «πουλημένα» και οι βουλευτές είναι όλοι «κλέφτες», που νομίζεις πως θα στραφεί ο άλλος; Σε μια «άμεση δημοκρατία» που κανείς δεν μπορεί να συμφωνήσει καν (ούτε καν οι πιο φανατικοί των θιασωτών της μεταξύ τους), σε τι ακριβώς συνίσταται, (και που η ύπαρξη της ή μη, δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για κανέναν, όσο οι μισθοί κινούταν σε επίπεδα ευπρεπούς επιβίωσης)* ή στον ολοκληρωτισμό, όταν ο πολύ πρακτικός μικροαστός νοικοκύρης, αντιληφθεί τα αδιέξοδα (που περιγράφονται στο δεύτερο μέρος), των νοητικών νεφελωμάτων του μικροαστού δοιανοούμενου που προτείνονται σαν λύση, και που δεν απαντάνε σε κανένα απολύτως από τα υλικά προβλήματα που επιτακτικά μπαίνουν στο σήμερα;
-Δηλαδή ανεργία, μισθοί, φόροι, ωράρια εργασίας, κοινωνικές δαπάνες κλπ. Βέβαια η μάχη για τα τελευταία, δεν μπορεί παρά να δωθεί πρώτιστα στους χώρους δουλειας, όπου η επιρροή της «αριστερής» μικροαστικής δοιανόησης είναι  σχεδόν μηδενική, και όχι φυσικά στις πλατείες.
Ομως εδώ έχουμε την πιο θεαματική απόπειρα αυτογκόλ όλων των εποχών, καθώς σε μία περίοδο που η άρχουσα τάξη έχει δείξει ξεκάθαρα** πως εξετάζει πολύ σοβαρά σενάρια ολοκληρωτικής εκτρωπής, κάποιοι και προκειμένου να αποκτήσουν επιτέλους ένα μαζικό ακροατήριο που δεν είχαν ποτέ, αποδέχονται και βοηθάνε στην απαξίωση του συνόλου της αριστερής πολιτικής σκέψης και οργάνωσης*** όσο και των εργατικών συνδικάτων, που είναι και οι μοναδικοί παράγοντες αντίστασης τόσο στα σημερινά οικονομικά μέτρα, όσο και σε ό,ποια δυνειτική προσπάθεια ολοκληρωτικής εκτροπής.

Κατά αυτόν λοιπόν το τρόπο η "υπόκλιση στο αυθόρμητο" καταλήγει στην υποστολή των σημαιών και το καταχώνιασμα των πολιτικών ταυτοτήτων κατά διαταγή του ...Προτοσάλτε, ούτως ώστε να βρίσκουν χώρο οι διάφοροι κατά τα άλλα απολιτικ (που όμως σε καθαρά πολιτικές πράξεις προβαίνουν) να αλωνίζουν, κρατώντας και αυτοί εν κρυπτώ τις πραγματικές και απεχθείς για τον λαό θέσεις τους. Βλέπε και εδώ.  Δεν επεκτείνομαι άλλο γιατί νομίζω πως είναι περιτό.

Για το τι μπορεί να κάνει κάποιος χωρίς να πέσει σε μία σειρά από ήδη στημένς παγίδες όπως: αποκοπή και από αυτούς τους μέχρι τώρα του καναπέ ανθρώπους, υποστολή των σημαιών του, αποφυγή σύγκρουσης με αυτούς τους ανθρώπους, αποφυγή υπόκλισης στις πιο καθυστερημένες αντιλήψεις μέρους των μαζών, νομίζω πως ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι αυτό.
*μια τεράστια αντίφαση εδώ, μια και εφαρμογή, ακριβώς «αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών», προϋποθέτει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης των συμμετεχόντων σε αυτήν, γιατί χρειάζεται τόσο, μεγάλο (ελεύθερο) χρόνο ενασχόλησης με τα κοινά, όσο ψηλό μορφωτικό- νοητικό επίπεδο των συμμετεχόντων. Η μεγάλη πλάκα εδώ είναι βέβαια πως οι πλέον ανώριμοι να λειτουργήσουν όχι σε «άμεση», αλλά σε «δημοκρατία» έστω, είναι ακριβώς οι πιο φανατικοί οπαδοί της πρώτης όπως εύγλωττα φαίνεται από τα παραρτήματα [1] και [2]. Ούτε ένα αντεπειχείρημα στην ό,ποια διαφωνία, και προσωπικοί χαρακτηρισμοί απέναντι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καν! Κάποιος πρέπει να τους διαμηνύσει πως υπάρχει ζωή και έξω από τα πανεπιστήμεια –και είναι και δύσκολη...**Δολοφονικές απόπειρες των ΜΑΤ στην τελευταία απεργία, ξαμόλυμα των χρυσαυγίτικων συμμοριών αμέσως μετά, σαφής φασιστική σημειολογία (το «κίνημα της κατσαρόλας» ήταν που έδωσε το λαϊκό έρεισμα στην ανατροπή του Αλιέντε από τον Πινοσέτ), το «αγανακτισμένοι πολίτες» νομίζω πως είναι πολύ πρόσφατο για να χρειάζεται υπενθύμηση, άγριο προμοτάρισμα των τελευταίων από τα πιο αντιδραστικά ΜΜΕ.
***Το «έξω όλα τα κόμματα» της πλατείας συντάγματος, μεταφράζεται άμεσα  σε «έξω τα κόμματα της αριστεράς». Γιατί ποια άλλα κόμματα θα δοκίμαζαν να παρέμβουν; Αυτά που ψήφισαν το μνημόνιο; Ας πήγαιναν... και θα γελάγαμε πολύ! Επιπλέον λειτουργησε και ως δούρειος ίππος προκειμένου να παλευτεί η άποψη «έξω τα συνδικάτα» γιατί ελέγχονται από τα ... «κόμματα»! Βλέπε και εδώ.